Υπάρχει μια βασική διαφορά του 25χρονου νεϋορκέζου από πολλούς από τους rappers της εποχής μας. Αντί να κρύβεται πίσω από beats, μπάσα και guest performers, στηρίζεται στις ρύμες και το φωνητικό μέρος, αν μη τι άλλο παρουσιάζοντας δουλειές που έχουν rap ψυχή.
Από το αυτοεξυψωτικό funky title-track ως το "Come Get Me" με το κλασικό rap beat, είναι ο συνδυασμός φωνής και ρυθμού που οδηγεί τα κομμάτια κάπου και επιβεβαιώνει το αρχικό συμπέρασμα.
Οσο όμως ξεχωρίζει κάπως από πολλά από τα πράγματα που ακούμε από άλλους hip hop καλλιτέχνες τώρα, άλλο τόσο κοντά είναι σε όσα μας έχει δώσει μέχρι τώρα ο Nas.
Οτι ακούσαμε στο ντεμπούτο του από τα 1994, "Illmatic", στη συνεργασία με το Dr. Dre "It was Written" (1996) και στο περσινό "I Am" υπάρχει και στο "Nastradamus". Μπορεί και να βρεθείτε στα μισά με το γνωστό "deja-vu" συναίσθημα...
Σίγουρα το Nastradamus είναι μια καλούτσικη συλλογή τραγουδιών αλλά κάποιες φορές οι καλλιτέχνες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς...
