Δεν μπορεί κανείς να αναφερθεί σ'αυτό το group χωρίς να επισημάνει το τρομακτικό hype που απολαμβάνουν αυτή τη στιγμή στη Βρετανία.
Το όνομα και μόνο τους έχει εξασφαλίσει άπειρες συνεντεύξεις, εμφανίσεις σε τηλεοπτικά shows, άφθονο airplay, μόνιμη θέση στις κουτσομπολίστικες στήλες των βρετανικών εφημερίδων, με αποτέλεσμα ουδείς στη χώρα αυτή να μην μπορεί να δηλώσει χωρίς ντροπή ότι δεν τους γνωρίζει.
Μιλάμε δηλαδή για κάτι αν όχι πρωτοφανές (για τα βρετανικά δεδομένα σίγουρα δεν είναι, καθώς έχουμε φάει μπόλικο παραμύθι για την "επόμενη μεγάλη μπάντα"), σίγουρα αξιοσημείωτο και κυρίως ενδεικτικό ότι η μουσική, ο ήχος, οι συνθέσεις δεν έχουν πλέον τον πρώτο λόγο στην ανάδειξη ενός group. Και οι Gay Dad το ξέρουν καλά αυτό. Tρία από τα μέλη τους άλλωστε γνωρίζουν εκ των έσω τον τρόπο που δουλεύει η μουσική βιομηχανία στη χώρα τους μιας και διετέλεσαν δημοσιογράφοι σε μουσικά και μη περιοδικά. Οι Baz Crowe και Cliff Jones δούλεψαν στο περιοδικό Creator, ενώ ο Jones έχει γράψει για το Face και το Mojo.
Οπως καταλάβατε, οι Gay Dad ήξεραν από την αρχή πως θα πετύχουν, πως θα ακουστούν σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας τους. Με το περίεργο και προκλητικό όνομα, τις διασυνδέσεις, αλλά ένα 100% συμβατικό και δοκιμασμένο ήχο από τα παλιά, αποτελούσαν ξερολούκουμο για τις δισκογραφικές εταιρίες από την αρχή.
Πίσω στο φθινόπωρο του 1997, executives από 15 labels ήταν έτοιμοι να πουλήσουν και την ψυχή τους στο διάβολο προκειμένου να εξασφαλίσουν μια υπογραφή.
O ήχος ήταν σχεδόν προκαθορισμένος. Εμενε το ζήτημα της παραγωγής, την οποία τελικά ανέλαβε ο πρώην drummer των Adam And the Ants, Merrick, ενώ η θέση του μηχανικού ήχου κατελήφθη από τον mr. "Bohemian Rhapsody" Gary Langan, γνωστό και από τις δουλειές του στους Art of Noise. Και οι δυο τους βοήθησαν στην τελική διαμόρφωση του ήχου τους.
Ο οποίος μοιάζει με τι;
Χμμμ... Πάρτε λίγο από Queen και Fleetwood Mac, προσθέστε λίγο από Floyd, λίγο από Eno-ικά keyboards εδώ κι εκεί και βάλτε τα όλα σε ένα 70s AOR καζάνι, με μπόλικη από glam ατμόσφαιρα.
Με λίγα λόγια: Zήτω τα 70s!
Το project των Gay Dad μοιάζει με καλοφτιαγμένη και υπέρ του δέοντος "προκάτ" ανθολογία εκείνης της δεκαετίας. Το έργο το έχουμε ξαναδει...
