Paradise Lost - Host

Eνα ξεχωριστό τρόπο επιλέξαμε για να υποδεχθούμε τους νέους Paradise Lost, και το album τους "Host" που κυκλοφόρησε προ λίγων ημερών. Οπως σας είχαμε πει, τέσσερα από τα μέλη της ομάδας του Avopolis γράφουν τη γνώμη τους για το album: Ενα από το electronica section του περιοδικού, δύο από το metal section, και ο αρχισυντάκτης μας. Χωρίς πολλά, πολλά λόγια λοιπόν ξεκινάμε! Με τους Paradise Lost, πέρα από κάποια τυχαία ακούσματα σε φίλους, δεν είχα και πολλά πάρε-δώσε στο παρελθόν. Αλλωστε οι δισκοκριτικές που συνήθως γράφω περιορίζονται στο χώρο της electronica και του hip hop. Αυτό όμως το album ήταν για μένα μία έκπληξη. Ακούγοντας μία-μία τις ομοιόμορφα δουλεμένες, ηλεκτρονικές πλέον, συνθέσεις των Paradise Lost, έμενα με ανοικτό το στόμα. Και η έκπληξη δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της αλλαγής, αλλά και του ίδιου του περιεχομένου που κρύβεται πίσω απ'αυτήν. Είναι πολλά τα σημεία που κέντρισαν το ενδιαφέρον μου.

Το "So Much Is Lost" με την κλασική Depeche Mode φόρμα του, το "Nothing Sacred" που αξίζει να υπάρχει στο album αποκλειστικά και μόνο για να δείχνει τις φωνητικές προόδους και τα σπασιματάκια του Nick Holmes, το catchy power pop "In all honesty" που πατάει πάνω σε υπερμεγέθη beats, το ευγενικό "Harbour" που συνδυάζει μηχανικούς ήχους και τη φυσικότητα του βιολιού, το "It's too late" που ξεκινάει ως χαλαρή μελωδία των Μetallica, δεν κρύβει τη metal συνθετική δομή του, αλλά τη ντύνει (πάλι) με βιολί και τα χαριτωμένα - Cranberries - φωνητικά δείγματα της Shereena Smith, είναι μερικές από τις χαρακτηριστικές στιγμές του νέου πονήματος των Paradise Lost.

Ακόμα και trip hop - boombastic ρυθμός χτίζει γύρω του μελωδίες (Wreck), ακόμα και το φάντασμα των Chemical Brothers (σαν να ήταν στην παραγωγή) πλανάται πάνω από τα drum machines και τις δυναμικές κιθάρες (που αποσκοπούν στην ενίσχυση του ρυθμού και μόνο) του "Behind The Grey".

Oι Paradise Lost σκαρφίστηκαν όπως φαίνεται κάποιες ιδέες οι οποίες κόλλησαν άνετα πάνω στις 100% υπαρκτές συνθέσεις και την έγχρωμη ερμηνεία του Nick Holmes.

Και είναι τέτοια τα ηλεκτρονικά διαπιστευτήρια που δίνουν στο "Host", που αναρωτιέται κανείς, αν θα'πρεπε ο δάσκαλος (Depeche Mode) να ακούσει για λίγο και το μαθητή. Οχι τόσο στα κόλπα της παραγωγής, μιας και οι Paradise Lost αναμασούν σε όλο το album τα ίδια samples και 2-3 drum ρυθμούς με διαφορά στο pitch. Aς μην τα πολυφουσκώνουμε τα πράγματα σ'αυτό τον τομέα. Αλλά στον συνθετικό τομέα νομίζω ότι τους έκαναν καλό οι 80s ευαισθησίες τους, καθώς ακόμα και με την απουσία της κιθάρας, και τα πανταχού παρόντα loops, πάλι οι goth ατμόσφαιρες, πάλι τα απαλά (άλλα metal-ίζοντα) φωνητικά, πάλι οι -πιασάρικες έστω- συνθέσεις είναι αυτά που ξεχωρίζουν.

8 / 10 (Γιώργος Δημητρόπουλος)



Εδώ τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα. Από τη μια έχουμε τους θεούς του gothic metal Paradise Lost και από την άλλη έχουμε ένα συγκρότημα που μόνο στο όνομα μοιάζει με αυτούς. Οι Paradise Lost θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα metal συγκροτήματα της δεκαετίας του '90, αφού ο Nick Holmes και η παρέα του συνδυάζουν άψογα τον καταθλιπτικό τους χαρακτήρα με βαριά riffs, γερό rhythm section και πολύ καλά φωνητικά, κάτω από ένα gothic υπόβαθρο, μια συνταγή που τους έχει κάνει σεβαστούς σε όλα τα metal κυκλώματα.

Πριν δύο χρόνια μας είχαν πιάσει απροετοίμαστους με το αριστουργηματικό 'One Second', ένα άλμπουμ που δίχασε αλλά έδειξε τελικά την αξία του, ένα άλμπουμ που εξακολουθούσε να "μυρίζει" metal...

Εν έτει 1999 λοιπόν, έρχονται και πάλι για να μας αιφνιδιάσουν με το νέο τους άλμπουμ. που πρώτα από όλα, δεν είναι metal. Αν και χαρακτηρίζουν πλέον τον εαυτό τους ένα dark rock συγκρότημα, μετά από προσεκτικό ψάξιμο, ίσως να βρεις κάποιες... samplαρισμένες κιθάρες. Το μπάσο χλιαρό, τα τύμπανα σταθερά και τα φωνητικά τρομερά και ατμοσφαιρικά.

Άρα τί γεμίζει τις συνθέσεις; Αρμόνιο, samples, κάτι ψιλοβιολιά και τσέλα, αλλά κατά τα άλλα ηλεκτρονικός ήχος. Μην νομίζετε χορευτικούς ρυθμούς και τέτοια, απλά πάρτε ένα cd από Depeche Mode και θα καταλάβετε. Άρα μιλάμε για ένα elelectro-pop άλμπουμ.

Οι συνθέσεις όλες στο ίδιο επίπεδο με τα 'So much is lost', 'In all honesty' και 'Ordinary days' να ξεχωρίζουν. Για όσους έχουν το 'One Second' να ξέρουν πως αν αγοράσουν το 'Host' θα βρεθούν αντίκρυ σε συνθέσεις του γενικού στυλ του 'This cold life'.

Το σίγουρο είναι πως οι Paradise Lost βρίσκονται πλέον σε εξωμεταλικά μονοπάτια και το μόνο που μπορούμε να τους ευχηθούμε είναι καλή επιτυχία και καλά λεφτά.

Εμείς οι…παλιοί βάζουμε τα παλιά τους άλμπουμ στο πικάπ και αναπολούμε. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Να τους κατακρίνουμε και να τους αφήσουμε στο νέο τους δρόμο ή να σεβαστούμε το δικαίωμά τους για αναζήτηση νέων μουσικών εκφράσεων ή και νέων οπαδών ($$$); Αυτό θα το κρίνει ο καθένας μόνος του.

Βαθμός για metal οπαδό: 4 / 10
Βαθμός για τους 'άλλους' : 8 / 10 (Φώτης Ιακωβίδης) 10



Μετά από τις 3 γνώμες που προηγήθηκαν, ένιωσα την ανάγκη να πω κι εγώ 5 πράγματα, πέρα από αυτά που γράφτηκαν από τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας του Avopolis. Καταρχήν πράγματι μπορούμε να μιλάμε για στροφή. Εμπορική ή όχι, αυτό είναι κάτι που μπορεί το το μουσικό αισθητήριο του καθένα να καταγράψει, βγάζοντας έξω (ή συνυπολογίζοντας) το γεγονός της πρόσφατης υπογραφής σε μεγάλο label (EMI) για πρώτη φορά. Κατά τη γνώμη μου, το συμβόλαιο ήταν μάλλον αποτέλεσμα παρά αιτία, καθώς κάθε φορά που οι Paradise Lost κυκλοφορούν κάποιο album, μονίμως "ξεπουλιούνται" σύμφωνα με κάποιους...

Εξι χρόνια πριν, θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί θα επιθυμούσαν να είχαν βγει στη σκηνή του 1983 και όχι σε αυτή μετά από 10 χρόνια. Οι doomy ατμόσφαιρες του Nick Holmes και της παρέας του, η αγάπη τους για την απλοϊκή τεχνολογία, τα wah-wah pedals, οι μεταλλικές κιθάρες που κραυγάζουν, ανακαλούσαν την αισθητική των early 80s.

Ηταν η εποχή που άρχισαν να τα χαλάνε με το death metal και να φανερώνουν τον έρωτά τους για τη γοτθική μουσική. Αν είναι ένα πράγμα για το οποίο, κάποιoς των δικών μου προτιμήσεων μπορεί να ακούσει αυτή τη μουσική, είναι αυτό το σύννεφο από γοτθικούς καπνούς, η μαύρη ατμόσφαιρα και οι μελωδικές κιθαριστικές γραμμές που ζήλευαν κάτι από τη δόξα των Sisters Of Mercy, αλλά φρόντιζαν να την σκεπάζουν καλά κάτω από το μεταλλικό κάλυμμα. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν διασκευάσει και Sisters στο παρελθόν ("Walk Away"). Αλλά και ο catchy ιός των τελευταίων συνθέσεών τους, δεν είναι κάτι νέο.

Και πάμε τώρα και στο electronica μικρόβιο για το οποίο γίνεται ο περισσότερος ντόρος. Σίγουρα, όπως είπα στην αρχή, μπορούμε να μιλάμε για ηλεκτρονική στροφή, αλλά μήπως τα ίδια (σε μικρότερη έκταση) δεν είχαν υποθεί και το 1997; Θα θυμάστε ότι και το "One Second" που κυκλοφόρησε τότε, ενόχλησε ή δίχασε πολλούς από τους fan τους, με τα synth drums του, τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς, τη δίαιτα στην κιθάρα, την περισσότερο από ποτέ εμφανή μελωδική βάση.

Τότε λοιπόν έγινε η πρώτη, μικρή κι ανώδυνη, βουτιά στην electronica. Πάντα όμως με την μελαγχολική, γοτθική ατμόσφαιρα και το σκληρό επικάλυμμα.

Τώρα πλέον πήραν απόφαση ότι είχαν δημιουργηθεί οι συνθήκες ώστε να παρουσιάσουν ένα πιο electro παρά gloom project, που θα στηριζόταν πάνω απ'όλα στις ιδέες και τη δουλειά. Οι Paradise Lost ουσιαστικά samplάρουν τους εαυτούς τους εδώ, θέλοντας να δείξουν ότι οι κιθάρες μπορούν να είναι παρούσες σε ένα κομμάτι ηλεκτρονικών beats, αλλά επεξεργασμένες, πακεταρισμένες και τοποθετημένες πια ως ξένα σώματα (samples). Οι dark, goth, μελαγχολικές μελωδίες, τα φωνητικά του Nick Holmes που εξακολουθεί να ακούγεται φτυστός ο James Hetfield, μπλέκονται με λούπες και την κιθάρα, όχι μόνο νοθευμένη, αλλά και σε ρόλο κομπάρσου πλέον.

Συμπερασματικά, δεν έχουμε να κάνουμε με μια στείρα αναβίωση της μουσικής των Depeche Mode, αλλά για ένα ιδιαίτερο υβρίδιο που αναπτύχθηκε σταδιακά και ήρθε σαφώς πιο ήρεμα στους fan τους. Οι μελωδίες, αν και πολλές φορές ανώδυνες και ίσως και σε πολλά σημεία κοινές μεταξύ τους, μοιάζουν αφάνταστα πιο κολλητικές από αυτές που ακούσαμε στο Ultra των πρώτων, και δείχνουν ξεκάθαρα, ότι το group πριν πάει να παίξει στο studio, είχε καλά χαρτιά στα χέρια του...

7 / 10 (Τάσος Βογιατζής)




Πιθανον πολλοί από εσάς να έχετε ήδη ακούσει κάποια πράγματα για αυτό το νέο CD των βρετανών μουσικών , είτε από διάφορα μουσικά έντυπα είτε μέσω του .talk εδώ στο Avopolis. Αυτό που εγώ κατάλαβα από το πρώτο κιόλας άκουσμα του CD είναι πως για άλλη μία φορά οι Paradise Lost διατήρησαν την παράδοση του να δημιουργούν κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη δουλειά τους. Μπορεί η απόσταση από το "Shades of God" ως το "Icon" να δημιουργήθηκε από την μετάβαση απο τα brutal στα καθαρά φωνητικά, ή αυτή απο το "Draconian Times" στο "One second"από την πρόσθεση κάποιων ηλεκτρονικών στοιχείων. Tώρα όμως μιλάμε για αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης,σε σημείο που το "Host" να μην μπορεί να χαρακτηρισθεί καν rock κατά τη γνώμη μου. Αυτό που κάνει τη μεγάλη διαφορά είναι ο ηλεκτρονικός ήχος που χαρακτηρίζει το "Host".

Ενδεχομένως,καποιοι να είχαν "ψιλιαστεί" τό δρόμο που θα ακολουθούσαν οι Paradise Lost στην επόμενη δουλειάτους, μετά το "One second" μια που εκεί υπήρχαν διάσπαρτα αρκετά στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής.Υπήρχαν όμως και πολλά κιθαριστικά riffs , τα οποία είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτα στο "Host".

Κάπου κάπου κάνουν δειλά την εμφάνισή τους κάποιες κιθαριστικές μελωδίες, που όμως παίζουν συνοδευτικό ρόλο στα τραγούδια. Ηλεκτρονικά εφέ και μελωδίες ηγούνται στα 53 περίπου λεπτά του CD αυτού, φέρνοντάς μου στο νου τους Depeche Mode και τα 5-10 τραγούδια τους που έτυχενα ακούσω κατά καιρούς. Πάντως, οι Depeche Mode είναι ένα από τα αγαπημένα groups του Greg Mackintosh, βασικού συνθέτη των Paradise Lost.

Ε ναι, καλά το καταλάβατε. Η metal σκηνή αποχαιρέτησε τους Paradise Lost και μάλλον μόνιμα, αφού δύσκολο το βλέπω το συγκρότημα να αποκυρήξει μελλοντικά τον ήχο που υιοθέτησε με το "Host".

Aυτό όμως δεν σημαίνει πως το "Host" δεν είναι ένας καλός δίσκος! Εξαρτάται από τη σκοπιά που το βλέπεις. Αν για παράδειγμα έδινα σε έναν οπαδό των Depeche Mode να ακούσει το "Shades of God" δεν πιστεύω να τρελλαινόταν κιόλας! Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το "Host". Πιστεύω ότι οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του metal θα το απορρίψουν δίχως δεύτερη κουβέντα.

Για μένα όμως, και πιστεύω και για πολλούς εκεί έξω, δεν μετράνε οι ταμπέλες, αλλα οι μουσικές ιδέες που ξεπετάγονται έξω από τα ηχεία. Εντάξει, το στυλ του "Host" δεν είναι το αγαπημένο μου, και δεν θα διστάσω να πω πως είναι η λιγότερο αγαπημένη μου κυκλοφορία των P.Lost, από το "Gothic" και έπειτα (δυστυχώς δεν έχω ακούσει ποτέ το ντεμπούτο τους "Lost Paradise"). Κάτι τέτοιο όμως δεν με εμποδίζει να βάλω το "Host" στο CD player μου και να το απολαύσω όταν νιώθω ψυχολογικά πως θέλω να ακούσω μελαγχολική ηλεκτρονική μουσική. Και μάλιστα με τη φωνήτου Nick Holmes, καθαρότερη παρά ποτέ, και συνοδευόμενη κάποιες φορές από εξαίσια γυναικεία φωνητικά.

Εντελώς υποκειμενικά, και χωρίς να έχω μεγάλη εμπειρία στο χώρο της ηλέκτρονικής μουσικής, ξεχώρισα από το "Ηost" το "So much is lost" (το single του δίσκου) και τα "Nothing sacred","Ordinary days","Host". Χωρίς να πιστεύω πως είμαι ο αρμοδιότερος για να κρίνω έναν τέτοιο δίσκο,αλλά λαμβάνοντας υπ'όψη μου τις θετικότατες εντυπώσεις που μου δημιούργησε το άκουσμα του "Host" είμαι υπέρ της άποψης πως το "Host" αξίζει τουλάχιστο ένα...

7 / 10 (Θέμης Τανταλάκης)