Ζωντανοί και με φανερές κιθαριστικές ή μη pop ιδέες επέστρεψαν οι Pretenders, μετά από ένα ενδιαφέρον, μη unplugged, unplugged album ("The Isle of View", το τελευταίο "κανονικό" album ήταν το "Last Of The Independents" του 1994), ουσιαστικά όμως ανθολογώντας τις σαγηνευτικά ανάλαφρες ή τις λυρικές στιγμές της εικοσάχρονης πορείας τους. Με λίγα λόγια τίποτα δεν έχει αλλάξει!
Highlights του νέου τους album, είναι το rocker "Legalise Me" με guest stars τα riffs του Jeff Beck, oι στίχοι του "Baby's Breath you" ("you're so pretty, I'd like to break your smile in two"), ο ρομαντισμός του "From The Heart Down", οι κλασικές Byrds κιθάρες του "Dragway 42", η cool ατμόσφαιρα του "Private Life", οι εύστοχες ατάκες του Pop Star ("Oh, they don't make 'em like they used to" [...] "I can see just where she's heading, she's as predictable as Armageddon..", αλλά και "when she starts to look like Kylie Minogue, she'll even get her picture in Vogue") αλλά είναι δύσκολο να κάνει κανείς διακρίσεις σε ένα τόσο επιτηδευμένα ισορροπημένο album. Ισορροπημένο από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, καθώς οι Pretenders κινούνται πάνω στην άκαμπτη, παραδοσιακή γραμμή που έχουν τραβήξει από το πρώτο τους, πολύ επιτυχημένο και εμπορικά, album. Τα "Who's Who" και "Nails On The Road" ιδιαίτερα, θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί στο τέλος της δεκαετίας του 70 ή στις αρχές των 80s.
Μπορεί τα πράγματα να μην ξαναγυρίσουν στις early 80s χαρές και δόξες (και ψυχολογικά, πριν τις "ατυχίες" του group), αλλά η Chrissie Hynde και η παρέα της δεν βρίσκουν το λόγο να αποσυρθούν από κάτι στο οποίο έχουν δώσει αμέτρητες εξετάσεις. Ιδιαίτερα αν στο τσεπάκι τους κρύβονται παραδοσιακής δομής αλλά όμορφα pop ακούσματα που δεν χρειάζονται ιδιαίτερα μπολιάσματα για να αναδειχτούν. Σίγουρα, δεν υπάρχει το hit του "Back On The Chain Gang" ή "Don't Get Me Wrong", αλλά συνολικά ένα ομοιογενές album που χρωματίζει φανταχτερά μελωδικούς ήχους, παρόμοιους με αυτούς στους οποίους έχουν εντρυφήσει δύο δεκαετίες τώρα.
