Amorphis - Tuonela

Παρατηρώ τα 1-2 τελευταία χρόνια μία τάση πολλών συγκροτημάτων να αφήνουν το μουσικά ωμό, τραχύ
και βίαιο (κοινώς ΚΑΦΡΙΚΟ!) παρελθόν τους, για να ακολουθήσουν πιο μελωδικές οδούς... Μερικά παραδείγματα που μου έρχονται στο νου; TIAMAT, ΜOONSPELL, PARADISE LOST και πλέον οι AMORPHIS. Oι μέρες των "Karelian Isthmus" και "Tales from the thousand lakes" έχουν πια περάσει και οι Φινλανδοί μουσικοί κάνουν ένα βήμα μπροστά στην, κυκλοφορώντας το "TUONELA".

Nα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Είναι φανερό πως το "Tuonela" συνεχίζει εκεί
που σταμάτησαν -λιγότερο- το "Elegy" και -περισσότερο- το ΕP "My kantele". Brutal φωνητικά δεν υπάρχουν, εκτός από ένα τραγούδι, το "Greed", στο οποίο ούτως ή άλλως τα "κανονικά" φωνητικά δεν θα ταίριαζαν και τόσο, λόγω της τραχύτητας και του σκληρού ήχου του.

Έτσι, ο μέχρι τώρα υπεύθυνος για τα brutal vocals Tomi Koivusaari αφοσιώνεται αποκλειστικά στην κιθάρα του, κάτι που κατά τη γνώμη μου συμβάλλει σαφώς υπέρ του τελικού αποτελέσματος. Τα φωνητικά λοιπόν είναι καθαρότατα και διαυγή στα 9 από τα 10 τραγούδια του CD, και μάλιστα αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία του! O Pasi Koskinen, έχοντας κάνει δειλά - δειλά την εμφάνισή του στο "Tales from the thousand lakes" και συμμετέχοντας εξίσου με τον Tomi στο "Elegy", έχει πλέον ηγετική θέση στο μικρόφωνο, αφήνοντας τις φωνητικές του αρετές να λάμψουν.

Aλλο ένα θετικότατο στοιχείο του "Τuonela" είναι τα keyboards. Πραγματικά τα πλήκτρα συνδυάζονται άψογα με τις κιθαριστικές μελωδίες και προσθέτουν στα τραγούδια νότες χαράς ή μελαγχολίας. Εκτός όμως από τα πλήκτρα, έχουμε και την παρουσία σαξοφώνου (στα "Nightfall","Tuonela") που σολλάρει στους δικούς του τρελλούς ρυθμούς, αλλά και φλάουτου, στο "Rusty Moon". Ειδικά σε αυτό το τραγούδι το -εξαιρετικό, αξίζει να σημειωθεί- φλάουτο μου έφερε στο νου τους μεγάλους Jethro Tull. Και μια που αναφέρουμε επιρροές, θα πρέπει να πούμε πως το πνευμα των Hawkwind κάνει την παρουσία του σε πολλές στιγμές στο CD.

Στο σύνολό τους τα τραγούδια είναι μελωδικότατα και ο όρος "Metal" φαντάζει μάλλον περιοριστικός για αυτά... Το "The way" που ανοίγει το CD είναι το καλύτερο κομμάτι του, κλασσικό "hit" (ακόμα συλλαμβάνω τον εαυτό μου να τραγουδάει το ρεφρέν του)... Από εκεί και πέρα ξεχώρισα πολύ δύσκολα τα "Divinity", "Rusty moon", "Withered". Kαι λέω δύσκολα γιατί είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις από ένα σύνολο 10 αρτιοτάτων συνθέσεων τις καλύτερες!

Οι στίχοι είναι γραμμένοι από τον Pasi και σχετίζονται με την φινλανδική παράδοση, ενώ το όμορφο εξώφυλλο απεικονίζει ένα φυτό και συμβαδίζει απόλυτα με την γενικότερη ατμόσφαιρα του δίσκου. Πολλοί ίσως να πουν πως οι Αmorphis κατέληξαν να παίζουν έτσι όπως παίζουν στο Tuonela επειδή έτσι τους βγαίνει... Ίσως άλλοι να πούν πως διάλεξαν μία πιο εμπορική οδό, μια που το death απευθύνεται σαφώς σε μικρότερο αριθμό οπαδών... Όπως και να έχει πάντως, σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο για μένα είναι κορυφαίο. Οι πραγματικοι φίλοι της rock ας μην διστάσουν να επενδύσουν στο "Tuonela".