Paul Westerberg - Suicane Satisfaction

Kάποτε δυναμικός όσο λίγοι, οργισμένος όσο η ηλικία του επέβαλλε, ηγέτης μιας μπάντας από αυτές που ονομάζουμε "killer rockin", μιας μπάντας τόσο επιδραστική όσο και οι Pixies.

Το άλλοτε μέλος των Replacements έχει μετατραπεί πια σε ένα ώριμο δεινόσαυρο του rock, σε έναν άνθρωπο λιγότερο ευέλικτο, συμβιβασμένο, γνώστη των παγίδων της ζωής, ρεαλιστή. Στις καλές μέρες του έγραφε με χαρακτηριστική ευκολία στίχους όπως "We are the sons of no one" και "Lonely, I guess that's where I'm from". Τώρα κατάντησε να τραγουδάει na-na-na στο "Dyslexic Heart".

Ο "Suicaine Gratifaction" βέβαια δεν είναι ένας κακός δίσκος, απλά δεν αρμόζει στο παρελθόν του Paul. Σε κομμάτια όπως τα "Final Hurrah" και "It's a Wonderful Lie" βέβαια, αποδεικνύει ότι δεν έχει ξεχάσει να γράφει έξυπνους στιχουργικούς συνδυασμούς και να τους ντύνει με πιασάρικη μουσική.

Σαν σύνολο, μοιάζει περισσότερο με Cole Porter και λιγότερο με Rufus Wainwright (που και τι δεν θα έδινε για να συνθέσει κάτι τόσο απλό και αξιαγάπητο όπως το "Born for Me"). Δεν είναι "Let It Be" ούτε "Sorry Ma, Forgot to Take Out the Trash", αλλά έχει κάποιες όμορφες στιγμές, οι οποίες εξερευνούν περισσότερο τις dark περιοχές τις οποίες είχε επισκεφτεί παλιότερα, με τα "Mammadaddy Did," "Unsatisfied" και "Here Comes a Regular".

Από το rockin Fugitive Kind στο μινιμαλιστικό αλλά μελωδικό "Sunrise Always Listens", αυτό που ξεχωρίζει είναι η αναίσχυντα ρομαντική αλλά όχι μελοδραματική ατμόσφαιρα, αλλά και οι στυλιστικές (αλλά μη trendy) δόσεις. Πάνω απ'ολα όμως υπάρχει μια country-rock γεύση και παρά τα παρωδικά ανεβάσματα, μια lo-fi αισθητική.