Sebadoh - The Sebadoh

Κάθε κυκλοφορία των Sebadoh, αποτελεί στην χειρότερη περίπτωση μια ξεχωριστή συγκινησιακή παρακαταθήκη.

Στα τέλη της περασμένης δεκαετίας και στις αρχές αυτής που διανύουμε (μεταξύ 89 και 91), το group κυκλοφόρησε δύο album με όχι ιδιαίτερα φιλόδοξο και λουστραρισμένο, αλλά αντίθετα θελκτικό indie rock, με pop όμως δομή και lo-fi αντίληψη, ηχογραφημένο -με τη μία σχεδόν- σε home recording studios. Ο ερασιτεχνισμός τους και η απέχθειά τους για οτιδήποτε συμβατικό, ήταν στοιχεία που δεν έλειψαν και από το "Bakesale" που ακολούθησε, ούτε από το ακόμα πιο δυνατό "Harmacy" του 1996, όμως σιγά-σιγά η συναισθηματική μεστότητα, αλλά και ο διαρκώς σκληρότερος και noisy ήχος τους, μια διαρκής πάλη όχι μόνο styles, αλλά και ανθρώπων, δημιουργησε ένα άκρως απολαυστικό μείγμα από το οποίο δύσκολα κανείς διαφεύγει οικειοθελώς.

Οι δύο αντίρροπες δυνάμεις, όπως είπα και παραπάνω, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η έκφραση του συναισθηματικού κόσμου των δύο βασικών bandmates. Ο κιθαρίστας Lou Barlow και ο μπασίστας Jason Loewenstein μοιράζονται σχεδόν στη μέση τα συγγραφικά credits στο νέο album των Sebadoh. Ο πρώτος αντλεί κυρίως από τον pop πλούτο και την κλασική δομή του, η οποία στηρίζεται περισσότερο στην καθεαυτού συνθετική ικανότητα, ο δεύτερος παίζει σαφώς πιο επιθετικά, με κοφτές και σύντομες εκρήξεις.

Στο album όμως είναι φανερή η (συνεχής) ωρίμανση του "δημιουργού" Lowenstein. Το "Thrive" είναι ίσως ότι πιο τέλειο έχει προσφέρει ο Lowenstein σε album των Sebadoh, μοιάζει περισσότερο με τις στέρεες κατασκευές του Barlow, παρά με τον πρωτόλειο punk αυθορμητισμό που διέκρινε ως τώρα τον ίδιο. "We're too old to apologize", τραγουδάει ολόκληρη η μπάντα στο κομμάτι, αλλά 2 κομμάτια μετά δεχόμαστε ένα πλήρες "Sorry", από τον Barlow. Οι fans των Sebadoh είναι λίγο πολύ συνηθισμένοι στις συγγνώμες του Barlow, στις εκφράσεις του ψυχικού άλγους και της μεταμέλειάς του. Ο Barlow γράφει κυρίως για σχέσεις με σοβαρότητα, χωρίς να γλιστράει σε κλισαρισμένα τρυκ και εκφράσεις. Ακόμα και στις ελάχιστες στιγμές που χρησιμοποιεί στίχους όπως "I’d do anything for you" ή "Let me blame it on the stars" ή ακόμα "Love is Stronger", το κάνει με ένα ιδιαίτερο, σχεδόν μαγευτικό τρόπο, δίνοντας σε κοινές "εκφράσεις" νέα πνοή και νόημα. Οπωσδήποτε τον πρώτο λόγο έχει πάντα ο λόγος και η ουσία του, αλλά εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και ο τρόπος που αυτός θα εκφραστεί. Από τη μία η απαλή, βελούδινη φωνή του Lou Barlow, από την άλλη γλυκόπικρη γεύση των στίχων, δημιουργούν ένα πρωτόγνωρο κλίμα μελαγχολικής ευφορίας, που ίσως πεταει οριστικά στο ντουλάπι τις lo-fi καταβολές του, αλλά εμφανίζεται περισσότερο συνεκτικός καθώς οι δύο πλευρές συγκλίνουν.

Για την ακρίβεια, το "So Long" είναι το μοναδικό κομμάτι που με περίσσειο ζήλο αναπολεί τις παλιές τους lofi στιγμές. Στα υπόλοιπα κομμάτια που ξεχωρίζουν, το "It's all you" δομείται γύρω από ένα παιχνιδιάρικο synth που φεύγει και επανέρχεται στην ηλεκτρική κιθαριστική συμφωνία του, ενώ στο "Weird", οι φαζαρισμένες rhythm κιθάρες και τα ηχητικά κόλπα της παραγωγής αποτελούν το κατάλληλο (όσο και περίεργο) background για τη φωνή του Barlow. Φορτωμένο με fuzz είναι και το "Break Free", το οποίο καταλαγιάζει στον ακουστικό παράδεισο του "Tree" που ακολουθεί, ενώ στο ξεκάκαθαρων προθέσεων rock (με funk διάκοσμο) του "Flame", βρίσκονται (νοερά) οι Folk Imlossion, το εναλλακτικό project του Barlow.

Πρέπει βέβαια να τονίσω ότι η πολυεπίπεδη και πιο "ευπρεπής" παραγωγή του "The Sebadoh" καταστρέφει εν μέρει το ωμό και ακατέργαστο ταλέντο της τριάδας, η οποία έχει συνηθίσει να δημιουργεί και να ηχογραφεί αλλιώς - και αυτό είναι κάτι που φαίνεται στο τελικό θολό αποτέλεσμα. Το album όμως είναι γεμάτο από catchy στιγμές, pop και garage rock ηχητικούς και ρυθμικούς σχηματισμούς, δηλητηριώδη κιθαριστικά hooks (με κορυφαίο και αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα το "Colorblind") και, κυρίως, φορτωμένες από συναίσθημα ερμηνείες που συμπλέουν είτε με την αιώνια εφηβεία του Jason, είτε με τo συνθετικό i.q. του Barlow, αλλά και τη γνωστή λιτή δομή που χαρακτήριζε το μουσικό pop στερέωμα στα πρώτα βήματά του, όταν δεν αντιμετώπιζε περίεργα διλήμματα ή κορεσμό ιδεών.