«Το ότι κάποιοι στίχοι προσωπικοί και βιωματικοί ενός 40άρη λένε κάτι σε έναν άνθρωπο που είναι πολλά, πολλά χρόνια μικρότερος νομίζω ότι είναι λίγο το φάρμακό μου να νιώθω λίγο πιο νέος» μου είχε εκμυστηρευτεί στην συνέντευξη που μου παραχώρησε το καλοκαίρι με αφορμή την κυκλοφορία του Μέινστριμ και την εμφάνισή του στην Τεχνόπολη στη λήξη του Athens Music Week. Σ’ αυτή τη φράση κρύβεται ενδεχομένως όλο το ζουμί που κρύβει εντός του το Παιδί Τραύμα, το καλλιτεχνικό πρότζεκτ του Τάσου Καρτέρη, που παρά τις μουσικές του παρορμήσεις, είναι ένα απλός άνθρωπος, σαν κι εμένα κι εσένα, που κάθε πρωί ξυπνάει, σηκώνεται, ετοιμάζεται και πασχίζει να αντεπεξέλθει σε deadlines, meetings και τα αναπόδραστα επεισόδια που του επιφυλάσσει το midlife crisis του. Αυτόν τον «κανονικό» του εαυτό, αρχικά, καθόλου δεν ήθελε να τον μπλέξει με το καλλιτεχνικό alter ego του το 2018, όταν εμφανίστηκε με «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις», ούτε δυο χρόνια αργότερα όταν μας δήλωσε «Θα Καταστρέψω τον Κόσμο». Από τη στιγμή που ξεκίνησαν τα live (σε μεγάλες σκηνές, σε φεστιβάλ, σε πολυπληθές κοινό) αποδέχθηκε πως είναι πια «Μέινστριμ» και το να κρύβει το πρόσωπό του και την ταυτότητά του άρχισε να του φαίνεται άσκοπο, αταίριαστο και μάταιο. Κι αυτή είναι η μικρή ιστορία αυτού εδώ του δίσκου.
Μικρές ιστορίες είναι και τα τραγούδια που γράφει το Παιδί Τραύμα, τις ντύνει με pop μελωδίες και -σχεδόν- τις τραγουδάει. Σχεδόν, γιατί ο τρόπος ερμηνείας του είναι για κάποιους το αδύναμο σημείο του, μα και το σήμα κατατεθέν του: σπάνια χρωματίζει τη φωνή του, κι όμως με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο καταφέρνει να μην ακούγεται flat, αλλά συναισθηματικά φορτισμένος και απολύτως relatable. Επειδή ακριβώς η ερμηνεία είναι αφηγηματική, είναι αδύνατον να μην προσέξει κανείς τους στίχους του Μέινστριμ.
«Τι είναι αυτό που θέλεις, Τάσο;» αναρωτιέται στο εναρκτήριο “Τρομακτικό”, συστήνοντας επισήμως πια τον εαυτό του στο κοινό του. «Κάποιο βράδυ θα χορέψεις πάλι μ’αυτό / το τραγούδι που ‘πες πως δεν έχει ρυθμό / θα το Shazamάρεις πριν πάρεις αγκαλιά ένα παιδί σαν αυτό / που έχει ρυθμό» λέει σταθερά, σαν μετρονόμος, σε ένα από τα πιο δυνατά tracks του δίσκου, το “Ροκστάρ”. «Απόψε φυλάω τον εαυτό μου για σένα» επαναλαμβάνει ξανά και ξανά στο ομώνυμο, ξεκάθαρο highlight του δίσκου, τονίζοντας την κάθε λέξη χωριστά, εμφατικά, με δυνατή ορχήστρα-εμβατήριο, μέχρι ο παραλήπτης να λάβει, επιτέλους, το μήνυμα.
Στη “Λίμνη” και τα “Mυστικά” αλλάζει μουσικό ύφος, οι μελωδικές γραμμές έχουν μεγαλύτερη «ελληνικότητα», το πρώτο («αγόρι μου, αγάπη μου, αστέρι της ζωής μου / τι θα ‘δινα να ήσουνα εδώ πάλι μαζί μου») θυμίζει γλυκό νανούρισμα, το δεύτερο, με την υπέροχη φωνή της Νεφέλης Φασούλη και το πιάνο που τα κάνει όλα πιο τρυφερά, συνοψίζει τον νταλκά του σε ένα σύγχρονο λαϊκό: «γιαυτό είναι τα κορμιά, για να χαλάνε, ας τα χαλάσουμε λοιπόν». Εν είδει κατακλείδας, στο “Αυτό”, πιάνει το zeitgeist της εποχής: «Μου λες πως πρέπει να ξεκινήσουμε την επανάσταση. Φίλα με λίγο και την ξεκινάμε πιο μετά.»
«Γιατί το underground δεν είναι mainstream; Θέλω να κάνω το underground mainstream. Αυτό είναι το όνειρό μου.» μας είχε αποκαλύψει την περασμένη άνοιξη. Σε μια εποχή που η pop που ακούγεται στα μπαρ είναι εκείνη που γράφει και -σχεδόν- τραγουδάει ο Pan Pan, το Παιδί Τραύμα μάλλον κινείται στα σωστά μονοπάτια, στην νέα του αυτή απόπειρα να κατακτήσει μεγαλύτερα ακροατήρια. Αν η σπίθα που τρώει τα σωθικά του εξακολουθήσει να συντονίζεται με τον παλμό της νεολαίας και κυρίως με τον τρόπο που αυτή αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, συνδέεται, επαναστατεί και ερωτεύεται, το Παιδί Τραύμα μοιάζει να έχει τα φόντα για ακόμα μεγαλύτερο crossover. Μένει να δούμε αν θα εστιάσει στο να επινοήσει τον επόμενο στίχο που θα γίνει σύνθημα στους τοίχους, ή αν -ακολουθώντας το φορμάτ του πιο επιτυχημένου του κομματιού μέχρι στιγμής, “Σαν Ιχθύς”- θα τον απασχολήσει περισσότερο η τραγουδοποιΐα με γυναικεία guests στα φωνητικά.
