«Απόψε φυλάω τον εαυτό μου για σένα». Τίτλος τραγουδιού, μα θα μπορούσε να είναι ταινία μικρού μήκους, στιχάκι-ποίημα, πολυσέλιδο μυθιστόρημα. Δεν είναι απλό να βρεις τον τρόπο να βάλεις 7 λέξεις στη σειρά έτσι ώστε να αναβλύζει αυτομάτως από μέσα τους μια ολόκληρη ιστορία (πόθου και πάθους). Ομοίως, δεν είναι απλό να βρίσκεις τρόπους να τραβάς την προσοχή, σε έναν κόσμο που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ζει με ακουστικά στα αυτιά, σκρολάρει ακατάπαυστα, υποφέρει από σύνδρομο διάσπασης προσοχής. Το Παιδί Τραύμα εμφανίστηκε στη ζωή μας το 2018, μας έμαθε «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» έβαλε την Κίκα να μας ψυθιρίσει «πως μάλλον είσαι Σκορπιός, αλλά μετά τις 3 φέρεσαι σαν Ιχθύς», έκρυψε το πρόσωπό του, άφησε τον κόσμο να κάνει εικασίες για το ποιος είναι, από πού ξεφύτρωσε, σε ποιο ηλικιακό γκρουπ ανήκει και δυο χρόνια αργότερα δήλωσε «Θα Καταστρέψω τον Κόσμο». Το 2023, μετά από μια εμφάνιση στο Release με Παύλο Παυλίδη και Γιάννη Αγγελάκα και δύο απανωτά sold out με τον Pan Pan στο Gagarin 205, ο Τάσος Καρτέρης δεν βρίσκει πια λόγο να κρύβεται. Σκαρφίζεται μια ιστορία (αλήθεια, ψέματα, κανείς δεν ξέρει) πως το περασμένο καλοκαίρι φιλοξενήθηκε στο σπίτι μιας τυχαίας οικογένειας για να παρατηρήσει συμπεριφορές και αλληλεπιδράσεις και να εμπνευστεί, αποκαλύπτει το όνομά του ρωτώντας τον εαυτό του «Τι είναι αυτό που θέλεις, Τάσο;» (στο "Τρομακτικό"), διαλέγει για το εξώφυλλο του δίσκου μια φωτογραφία greek weirdwave αισθητικής και του δίνει τον τίτλο «Μέινστριμ» -έτσι, με ελληνικούς χαρακτήρες. Στο τελευταίο τραγούδι ("Αυτό") απευθύνει σε spoken word τον στίχο «Μου λες πως πρέπει να ξεκινήσουμε την επανάσταση. Φίλα με λίγο και την ξεκινάμε πιο μετά».
Τον συναντώ στην Τεχνόπολη, όπου σε λίγες μέρες (Πέμπτη 1 Ιουνίου) θα εμφανιστεί ζωντανά με την μπάντα του, στο closing event του Athens Music Week. «Άσε με να μαντέψω», με ρωτάει μόλις πατάω το record. «Γιατί με λένε Παιδί Τραύμα;» Βάζουμε και οι δύο τα γέλια «Κι όμως!» αντιδρώ. «Με άλλο θέλω να ξεκινήσω: Πολύ storytelling το Παιδί Τραύμα. Πες αλήθεια: μας πουλάς παραμύθια; Είσαι marketeer;» Και κάπως έτσι, άρχισε να μου αφηγείται (άλλη) μια ιστορία. Αλήθεια, ψέματα, κανείς δεν ξέρει...
Ισχύει. Έχω δουλέψει marketeer σε πάρα πολλές φάσεις της ζωής μου και οι σπουδές μου σε κάποιο σημείο ακούμπησαν το marketing (παρότι είμαι ψυχολόγος, έχω κάνει ένα μεταπτυχιακό στην ΑΣΟΕΕ που είχε να κάνει με το marketing). Με το concept Παιδί Τραύμα σύντομα αντιλήφθηκα πως η φάση «κρύβω λίγο το πρόσωπό μου» μπορεί να λειτουργήσει ως marketing κόλπο. Στην ουσία δεν ήταν καθόλου τέτοιο, εννοώ το έκανα για καθαρά πρακτικούς και μανιακούς λόγους, γιατί είχα στο κεφάλι μου ότι σημασία έχει μόνο το content και τίποτα άλλο. Αργότερα κατάλαβα πόσο «πιασάρικο» τελικά ήταν όλο αυτό.
Κρυβόμουν γιατί προσπαθούσα να κρατήσω μια ισορροπία ανάμεσα στο περιεχόμενο και την εικόνα και ήθελα οι άλλοι να κάνουν focus στο υλικό. Μετά μου φάνηκε υποκριτικό να παίζω στο Release, να έχει 10.000 κόσμο από κάτω και να λέω «α, δε δείχνω το πρόσωπό μου». Και δεν έπαιζε φυσικά να εμφανιστώ με... μάσκα, ποιος είμαι; Οι Daft Punk; Επίσης, στην αρχή, όταν έβγαλα τον δίσκο δεν είχα καμία ιδέα ότι θα κάνω live, ότι θα παίξω, τίποτα από αυτά, εγώ ήθελα απλά να βγάλω έναν δίσκο. Όταν άρχισε να γίνεται σούσουρο και μου είπαν «κάνε live» και άρχισα να συγκεντρώνω κάποιους session μουσικούς, δεν πήγαινε στο μυαλό μου ότι το Παιδί Τραύμα θα είναι κάτι που θα έχει συνέχεια, ήταν κάτι σαν πείραμα once off στη ζωή μου, για να πω ότι έκανα αυτό που εκείνη τη στιγμή με εξέφραζε και that’s it.
Δεν έζησα ποτέ ούτε νομίζω ότι θα ζήσω ποτέ από τη μουσική. Κάποια στιγμή το 2016-2017 πέρασα μια πολύ δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, άρχισα να καταλαβαίνω λίγο παραπάνω πράγματα για τον εαυτό μου, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και παράλληλα άρχισα κάποια από αυτά τα κομμάτια που έγραφα από μικρός να τα βάζω σε μία σειρά, να φτιάχνω demo κτλ. Είχα υλικό, παρόλα αυτά το μεγαλύτερο μέρος του υλικού γράφτηκε το 2017. Τα τραγούδια που έγραφα μικρός ήταν λίγο... χαζά.
Ξεκίνησα το πρότζεκτ Παιδί Τραύμα, γιατί από τη μια υπήρχε μια εσωτερική ανάγκη, ότι θέλω να ακουστούν τα κομμάτια μου και από την άλλη μου λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά. Ακόμα και σήμερα όταν ακούω κομμάτια είχα γράψει τότε καταλαβαίνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, αλλά αλήθεια, δεν είχε καμία προοπτική καριέρας. Δεν το ξεκίνησα για αυτό και -δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια- αλλά προσπαθώ να μην παρατήσω ό,τι άλλο κάνω και να κάνω μόνο αυτό. Χωρίς να λέω ότι όποιος είναι επαγγελματίας μουσικός κάνει κακό, ίσα-ίσα νομίζω ότι μόνο έτσι μπορεί να το εξελίξεις. Αλλά νομίζω θα χάσει λίγο τη μαγεία του μέσα μου αν ασχολούμαι μόνο με αυτό.
Μπορεί κάποιος να σκέφτεται πως «άργησα», πως ξεκίνησα μεγάλος. Όμως αυτά τα κομμάτια με τον πόνο, με την ενσυναίσθηση, το βίωμα που είχαν μέσα, ε δεν θα είχαν βγει. Δε λέω ότι ένας 20άρης δεν μπορεί να γράψει φοβερή μουσική, αλίμονο. Μιλάω προσωπικά. Θέλει να έχεις φάει αρκετά σκατά στη ζωή σου (και να έχεις δώσει), να έχεις βιώσει τον πόνο, να έχεις προκαλέσει τον πόνο για να οδηγηθείς εκεί που οδηγήθηκα. Είχα αρκετά βιώματα, προσπάθησα να τα μετατρέψω σε μία απλή γλώσσα και να τα μοιραστώ. Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Αν σήμερα ήμουν 10 χρόνια μικρότερος, σίγουρα δεν θα ήμουν τόσο προσγειωμένος αφενός, αφετέρου θα ήταν άλλες οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Τώρα δείχνω μία ωριμότητα και μια καλή θέληση στο πώς θα συμβιβάσω διάφορους ανθρώπους γιατί πλέον δεν είμαι μόνο εγώ: είναι η μπάντα μου -που είναι πέντε φίλοι που αγαπάω- πέντε διαφορετικοί άνθρωποι δηλαδή, ο ηχολήπτης μας, η δισκογραφική, τα Media, όλα αυτά θέλει λίγο να έχεις το μυαλό σου λίγο στο έδαφος και να προσπαθείς να συμβιβάσεις διαφορετικές προσωπικότητες. Που όταν είσαι στα 25, λες «άντε γαμηθείτε όλοι, εγώ θα κάνω αυτό που θέλω». Τώρα επειδή θέλω να είναι πολυσυλλεκτικό αυτό που κάνω και προσπαθώ να έχω μία ομάδα από πίσω, νομίζω ότι με βοηθάει η ηλικία μου -να το πω έτσι- στο να ακούω περισσότερο τους άλλους: τι θέλουν να κάνουν, τι προσπαθούν να μου πουν, τι θέλουν να τους πω εγώ. Κι αν το σκεφτείς, κι αυτό είναι ίδιον του marketing. Ένας καλός marketeer ποτέ δεν φτιάχνει την καμπάνια μίας brand μόνος του, έχει μία διατμηματική ομάδα (όπως τα λέμε στις πολυεθνικές). Έτσι και εγώ, έχω μία διατμηματική ομάδα που τυχαίνει να πρέπει να τη συντονίσω, βγάζοντας τον εγωισμό μου απέξω. Έτσι, παρότι είμαι πολύ εγωκεντρικός σαν χαρακτήρας, νομίζω και η ηλικία -και η δομή πλέον του project που είναι πολυσυλλεκτική- με βοηθάει στο να συνεργάζομαι καλύτερα με τους άλλους.
Την νιώθω την ηλικία μου πάντως. Την Παρασκευή βγήκα μέχρι τις 4:00 και νομίζω συνήλθα τη Δευτέρα! Παλιά είχα ένα τρομερό τρόπο να βγαίνω κάθε μέρα. Το 2010-2011 όταν μετακόμισα δεύτερη φορά Αθήνα έβγαινα κάθε μέρα μέχρι τις 3:00 το βράδυ και 8:30 το πρωί ήμουν στο γραφείο. Τώρα αν το κάνω αυτό μία φορά, θέλω μια βδομάδα να συνέλθω.
Ψυχολογικά με έχει πιάσει μια ματαιότητα. Πολλές φορές λέω με τους φίλους μου «άντε να τελειώνει αυτό το αστείο», μας πιάνει μία ματαιότητα για το πού πάμε τι κάνουμε. Και νιώθω ότι ένας από τους λόγους που με γεμίζει αυτό το πρότζεκτ είναι ότι ψάχνω τεχνητά να συνδεθώ με κόσμο που είναι που είναι νέος, που έχει τον παλμό, που γουστάρει. Το ότι κάποιοι στίχοι προσωπικοί και βιωματικοί ενός 40άρη λένε κάτι σε έναν άνθρωπο που είναι πολλά, πολλά χρόνια μικρότερος νομίζω ότι είναι λίγο το φάρμακό μου να νιώθω λίγο πιο νέος. Παρόλα αυτά αν δεν συμβιβαστείς λίγο με την ηλικία σου δεν βγαίνει φάση. Το οποίο δεν το έχω καταφέρει, να σου πω την αλήθεια.
Σχετικά με το «Μέινστριμ» και το εξώφυλλό του... Γενικά προσπαθώ να πω αντιφατικά πράγματα, με την έννοια του από τη μία δείχνω εικόνες αρκετά περίεργες, «εναλλακτικές, από την άλλη βγάζω έναν δίσκο που δεν θα παιχτεί στα μπουζούκια, αλλά τον ονομάζω για κάποιο λόγο «Μέινστριμ». Θα σου πω τι το πυροδότησε όλο αυτό.
Μια φορά, πριν πολλά χρόνια, είχα πάει σε μία συναυλία του The Boy. Δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Και μόλις άρχισε να τραγουδά, καθηλώθηκα και παρότι ήταν ένα «δύσκολο» είδος μουσικής, σκέφτηκα: γιατί αυτή η μουσική, μία τόσο δύσκολη μουσική, που όμως έχει ξεκάθαρα ποπ χροιά, δεν τραγουδιέται παντού ρε φίλε; Γιατί το underground δεν είναι mainstream; Και από τότε μου καρφώθηκε αυτή η ιδέα, να κάνω αντιφατικά πράγματα και να γράφω για πράγματα ίσως δύστροπα, να τους δίνω μία ποπ μελωδία (αυτό εξάλλου προσπαθώ να κάνω σε αυτό το δίσκο) και να επιμένω στο ότι θέλω να κάνω το underground mainstream. Αυτό είναι το όνειρό μου. Μπορεί να είναι ουτοπικό και να μη γίνει ποτέ. Αντίστοιχα λοιπόν, μπορεί να μην κρύβομαι πια, μπορεί να κέρδισε η εικόνα, αλλά είναι μία εικόνα αρκετά σκοτεινή από μόνη της.
Φτιάχνω ιστορίες στους δίσκους, θέλω να είναι concept άλμπουμ, έχω στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο πράγμα κάθε φορά και είμαι αρκετά συγκεντρωτικός ως προς αυτό (πράγμα που έρχεται σε κόντρα με αυτά που έλεγα πριν για την ομάδα)... Προσπαθώ μέσα από παραμυθένια κόνσεπτ και αφηγήματα , που ο άλλος δεν καταλαβαίνει αν είναι αλήθεια ή ψέματα, να πω κάτι πάρα πολύ αληθινό. Και είναι και μέρος του performance αυτό το αφήγημα (το δεύτερο ήταν η απολογία ενός παρανοϊκού εγκληματία, το πρώτο έλεγε ότι όταν κάνεις μυστικές χορευτικές κινήσεις αποκτάς υπερφυσικές δυνάμεις) το να μην καταλαβαίνει ο άλλος αν είναι αλήθεια ή ψέματα. Αντίστοιχα λοιπόν εδώ προσπάθησα να αναλύσω τις σχέσεις μιας οικογένειας και να αναπαράξω λίγο, όχι μόνο το πώς γινόμαστε κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωση των γονιών μας, αλλά πώς πράγματα που μπορεί να βιώσει μία οικογένεια, που μπορεί να φαίνονται σκοτεινά ή δύστροπα ή αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, να μπορούν να γίνουν τραγούδι. Να τραγουδήσουμε λίγο την δυσλειτουργία, να το πω έτσι.
Γενικά ο δίσκος αυτός μου βγήκε πιο κινηματογραφικός, παρότι είχαν πέσει πάνω μου και μου λέγανε «γράψε dance πράγματα» και έτσι, κι αλλιώς. Για κάποιο λόγο, μου φαινόταν σαν να γράφω ένα musical, ή μια μουσική για κινηματογράφο. Έχω δει αρκετό κινηματογράφο στη ζωή μου, αν και είμαι λίγο άσχετος, εννοώ δεν έχω εντρυφήσει. Ξεκίνησα με Δόγμα 95 μικρός, μετά ακολουθώ κάποιους σκηνοθέτες, Fincher, Aronovsky, μου αρέσει πάρα πολύ ο Haneke, τον λατρεύω τον Haneke, τώρα τελευταία προσπαθώ να βλέπω σειρές, αναγκαστικά. Ξετρελάθηκα με το Aftersun, και γενικά προσπαθώ να βλέπω ταινίες που έχουν ένα layer αφήγησης και μέσα από αυτό το layer ξεδιπλώνονται άπειρα πράγματα. Από σειρές, έπαθα σοκ με το Severance, μια σειρά του Apple TV -έχω δει όλα τα κλασικά όπως όλοι.
Θα θελα πάντως να γράψω μουσική για ταινία και τώρα υπάρχουν καμιά-δυο προτάσεις που συζητάω. Είναι ολόκληρη επιστήμη για μένα. Αυτό που θα θελα οπωσδήποτε, και είναι ένα πρότζεκτ που έχω ξεκινήσω και συνέχεια το αφήνω στη μέση, είναι να γράψω ένα musical. Αλλά αυτό κι αν είναι μεγαλεπήβολο, και θέλει πολλή πειθαρχία, και το λέω συνέχεια και δεν το κάνω.
Οι στίχοι μου είναι πολύ συχνά ερωτικοί. Όπως σου είπα πριν, είμαι αρκετά εγωκεντρικός, οπότε είναι δικά μου βιώματα, δυστυχώς. Βιώνω τον έρωτα με έναν περίεργο τρόπο, με την έννοια ότι πολλές φορές δεν καταλαβαίνω αυτό που μου συμβαίνει, να το αναλύσω λίγο σε κομματάκια και να πω τώρα έγινε αυτό, τώρα έγινε το άλλο, τώρα έγινε το παράλλο. Συνήθως με παίρνει σαν ένα κύμα τεράστιο ο έρωτας και δεν καταλαβαίνω τι γίνεται, παρά μόνο όταν με αφήνει στη στεριά μετά από πολύ καιρό. Κοιτώντας πίσω, νιώθω ότι ότι γράφω στίχους που δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω την ώρα που ήμουνα στη φουρτούνα. Αλλά όταν με πετάει η τρικυμία και το ναυάγιο στη στεριά, κάθομαι λίγο ήσυχα και λέω «τι έγινε», τότε μου βγαίνουν όλα. Νομίζω ο έρωτας θα έπρεπε να είναι μία διαδικασία ενδοσκόπησης. Γιατί συνήθως μπαίνουμε στο τριπάκι να αγαπάμε τον άλλον για αυτό που μας κάνει να νιώθουμε και όχι για αυτό που είναι ο άλλος και είναι ένα theme αυτό που το πραγματεύομαι πολύ στα τραγούδια μου. Αυτό προσπαθώ λίγο με τον ερωτικό στίχο, να κάνω τον έρωτα μια διαδικασία πραγματικής ενδοσκόπησης και όχι ναρκισσισμού. Και είναι μια μάχη αυτό.
Το κομμάτι «Τα Μυστικά» ήταν μια μελωδία που μου είχε καρφωθεί στο κεφάλι πολύ καιρό, καταλαβαίνω συνήθως αμέσως όταν ένα τραγούδι -ανάλογα με τη μελωδικότητά του- δεν πρέπει να το πω εγώ. Είτε γιατί είτε είναι διαλογικό, δηλαδή μου μιλάει κάποιος άλλος, είτε γιατί η χροιά που χρειάζεται να έχει αυτό το κομμάτι πρέπει να είναι άλλη από τη δικιά μου. Οπότε μόλις το έγραψα, σκέφτηκα αμέσως ότι αυτό είναι ένα γυναικείο κομμάτι. Είχα διάφορες σκέψεις, αλλά όταν άκουσα τη χροιά της Νεφέλης που έχει ένα ποπ λαϊκό γρέζι, ένα περίεργο πράγμα είπα «αυτό είναι». Σωστές φωνές υπάρχουν πάρα πολλές, αλλά φωνές που να έχουν μία ιδιαίτερη χροιά σπανίζουν. Έστειλα στη Νεφέλη το κομμάτι, το λάτρεψε, της είπα «θέλω να το πεις», βρεθήκαμε τέσσερις ώρες σε ένα στούντιο, ήταν τρομερή επαγγελματίας, το είπε αμέσως. Τώρα τις προάλλες το είπαμε μαζί και ζωντανά, το γράψαμε για το Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ, θα προβληθεί τον Ιούνιο.
Το φθινόπωρο θα κάνω μία μεγάλη παρουσίαση του δίσκου, όπου που θα είναι, εκτός από την μπάντα, τρομπέτες, βιολιά, φώτα, πιάνα, guests, θα γίνει χαμός. (Ελπίζω!)
Πέμπτη 1 Ιουνίου παίζουμε στην Τεχνόπολη, μας έκαναν την τιμή να μας καλέσουν στη συναυλία του Athens Music Week. Την βρίσκω πολύ ωραία πρωτοβουλία, το ψάχνουν πάρα πολύ και με πράγματα πέρα από τα καθιερωμένα live, με ομιλίες, με διαλέξεις, καλεσμένους από το εξωτερικό κτλ. Στο live, o Δημήτρης Γρηγοριάδης παίζει τύμπανα και SPD, η Αιμιλία Παπαθεοχάρη είναι στα πλήκτρα και τα φωνητικά ο Κώστας Γρούντας παίζει μπάσο και synth, o Αντώνης Παπαδόπουλος παίζει κιθάρες, και εγώ κιθάρα και φωνή. Γενικά αγαπάω το full band -καταλαβαίνω τον κόσμο που μπορεί να θέλει να παίζει solo- αλλά εγώ προτιμώ να τρώω την πίκρα του να πρέπει να συντονίσεις, να κάνεις πρόβες, να έχεις ομάδα. Είναι σταθεροί συνεργάτες μου, είναι η μπάντα Παιδί Τραύμα, φίλοι μου όλοι, τους αγαπάω πάρα πολύ.
Έρχεται καλοκαίρι, έγινα «μέινστριμ» κι είναι η πρώτη φορά που δεν έχω κλείσει τίποτα! Έχουμε κάποια live στην Κρήτη, παίζουμε σε κάποια φεστιβάλ, αλλά αυτό δεν το πιάνω ως διακοπές. Έχω μια φοβία στο να να κλείσω φέτος, θέλω να πάει Αύγουστος -φυσικά, μάλλον δεν θα βρω πουθενά- είναι σαν να σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να κλείσω από τώρα, ότι θα συμβεί κάτι κομβικό αυτό το καλοκαίρι...
Το «Μέινστριμ» κυκλοφορεί ψηφιακά και σε βινύλιο από τη United We Fly. Το Παιδί Τραύμα εμφανίζεται στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων μαζί με τους The Steams, τον Babo Koro και τον Τούρκο παραγωγό Hey! Douglas την Πέμπτη 1 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Athens Music Week, το οποίο για άλλη μια χρονιά ολοκληρώνει τις δράσεις του με μία μεγάλη συναυλία.
