Στο εξώφυλλο του νέου της δίσκου, η Monika κοιτάζει κατάματα τον φακό. Πηγούνι ανασηκωμένο, βλέμμα αγέρωχο, μαλλιά ατημέλητα, η μια τιράντα πεσμένη στον ώμο. Και ο τίτλος του δίσκου; Proud. Αυτομάτως, ο επιθετικός προσδιορισμός λειτουργεί σχεδόν σαν λεζάντα της φωτογραφίας και προδιαθέτει τον ακροατή για το περιεχόμενο, εξάλλου η Monika τα τελευταία αρκετά χρόνια, μπορεί να μην εμφανίζεται ή να μιλά μέσω των social της συχνά, μα αυτό το προφίλ βγάζει προς τα έξω: μιας γυναίκας που (δεν έχει ανάγκη την επιβεβαίωση κανενός) νιώθει σίγουρη και περήφανη για τις επιλογές της, τις συνθέσεις της, τις συνεργασίες της, την καταγωγή της, την οικογένειά της, τα πιστεύω της.
Έτσι, λόγω αυτής της προδιάθεσης, οι στίχοι του “Proud” -του κομματιού που δανείζει μεν τον τίτλο του σε ολόκληρο τον δίσκο, αλλά δεν καταφτάνει παρά μόνο λίγο πριν το τέλος του- φέρνουν κατά κάποιο τρόπο την ανατροπή: “Why every step I made hurt just like the first, I have struggled every day to be the best / every stranger in the world that knows my name, all the praise means nothing what a shame / I would trade it all for you, to say I’m proud of you”. Το ποιος είναι εκείνος, του οποίου την επιβράβευση αποζητά παραμένει ασαφές. Μια funky μπασογραμμή, πνευστά α λα Beirut και δεύτερες φωνές που επαναλαμβάνουν μια κεντρική φράση σε τρίτο πρόσωπο “she’s been holding the world in her arms, for way too long” σιγοντάρουν το παράπονό της, μέχρι το “I’m proud of you” να επαναληφθεί τόσες φορές, που να το πιστέψει και η ίδια για τον εαυτό της.
Αυτή η αυτοτελής ιστορία -και κατ’εμέ πιο δυνατή στιγμή του δίσκου- αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά του 5ου άλμπουμ της Monika (ή 4ου, αν επιλέξει κανείς να θεωρήσει το Ο Κήπος Είναι Ανθηρός του 2019 απλά ως ένα ελληνόφωνο side project που είχε την ανάγκη να βγάλει από μέσα της), ωστόσο δεν πείθει ως κεντρικός άξονας έμπνευσης, καθώς τα υπόλοιπα εννέα κομμάτια καταπιάνονται με διαφορετικές θεματικές και προέρχονται από διαφορετικά μουσικά σύμπαντα. Το πρόβλημα συνοχής που εντοπίζεται στο σύνολο των τραγουδιών που απαρτίζουν το Proud οφείλεται σίγουρα σε ένα βαθμό στο γεγονός ότι κάποια από αυτά γράφτηκαν πριν 6 κι 7 χρόνια και έκτοτε, αφενός παραγκωνίστηκαν (καθώς προτεραιότητα είχαν άλλα πρότζεκτ, μουσικά και οικογενειακά) αφετέρου πέρασαν χίλια μύρια κύματα αλλαγών και τροποποιήσεων μέχρι να μπορέσουν να ενταχθούν στον δίσκο, με τον τρόπο που το οραματιζόταν η Monika (που εδώ ανέλαβε και ρόλο παραγωγού, δουλεύοντας όλα τα κομμάτια η ίδια, στο στούντιό της στις Σπέτσες). Η κυρίαρχη αίσθηση πάντως (ή τουλάχιστον αυτή που άφησε σε εμένα) ήταν πως πρώτα σκέφτηκε «πρέπει επιτέλους να βγάλω έναν αγγλόφωνο δίσκο να βάλω μέσα όλα όσα έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια» κι έπειτα αποφάσισε το όποιο concept του, τον τίτλο του και τον σκελετό του.
Υφολογικά μπερδεμένος, ο δίσκος ξεκινά με ένα το “Listen Close”, ένα τραγούδι τους στίχους του οποίου η ίδια έχει χαρακτηρίσει «ποίημα», με εισαγωγή που θυμίζει κάπως το “Δι’ευχών” της Αλεξίου, οπερατική δυναμική και ραπ φινάλε και συνεχίζει με το “Undo You”, μια τυπική ερωτική μπαλάντα που μιλά για αγάπες, βροχές, κύματα, αστέρια και καταφεύγει στη διφωνία για να ανεβάσει ένταση. Σειρά έχει το “In L.A”, το πιο ραδιοφωνικό κομμάτι του δίσκου και εκείνο που θυμίζει λιγότερο Monika: dance pop, φωνητικά τερτίπια, η ατάκα “I don’t wanna be a star I just wanna go home” και πιασάρικο ρεφρέν-ωδή στο καλιφορνέζικο lifestyle: “I’m gonna lose my heart on a Saturday night in L.A.”. Σαν σε κρίση ταυτότητας, στην ερωτική μπαλάντα που ακολουθεί (η οποία κυκλοφόρησε και ως single, λίγες ημέρες πριν βγει το άλμπουμ) “I’m Nothing Without You” η φωνή της μεταλλάσσεται απολύτως σε σχέση με το προηγούμενο track, γίνεται βαθειά (ακόμα πιο βαθειά σε σχέση με εκείνη με την οποία μας συστήθηκε στο “Over the Hill”, όσο βαθειά κάνει ίσως τη χροιά της η Κατερίνα Ντούσκα) και παρασύρεται από το συναίσθημα με τρόπο κινηματογραφικό, θεατράλ: “it took a while to find what I am living for, you’re everything to me, I’m nothing without you”. Άριες για τη συνέχεια στο “Amerika” που ξεκινά με την παραδοχή “Living in the lie of the american dream” και κλείνει με νόστο. Εμβατηριακή εμψύχωση στο “Gaya” (“In the name of the father, I’ll rise again”), μεσολαβεί άλλη μια ερωτική μπαλάντα (“If You Become a Hero”) με happy end (“you’re my Superman”), ενώ το “The Prayer”, σε σύγχυση, μπλέκει κέλτικες επιρροές, εκκλησιαστική όπερα και ραπ. Μετά το “Proud”, που αναλύσαμε παραπάνω, μια βόλτα στο “Griffith Park” κλείνει τον δίσκο, με κινηματογραφικής αισθητικής “epic sound” και μια κορώνα.
Στη συνέντευξη που μου παραχώρησε η Monika πριν λίγες εβδομάδες, παραδέχτηκε πως δεν ασχολείται με σχόλια και κριτικές, παρά μόνο αν έχουν εποικοδομητικό χαρακτήρα. Το δικό μου πάντως σχόλιο είναι πως παρά την αυτοπεποίθηση (που δικαιολογημένα, σε ένα βαθμό, εδώ που τα λέμε) διαθέτει, μετά τις τελευταίες κινήσεις της -και τώρα και με την κυκλοφορία του Proud- δεν είναι καθόλου σαφές στον ακροατή πια, όχι μόνο το ποια είναι, αλλά και το ποια θέλει η ίδια να είναι. Στα δικά μου αυτιά, αυτό δεν είναι καν ένα άλμπουμ που ψάχνει ακροατή, αλλά ένα σύνολο κομματιών που έγραψε για τον εαυτό της, ως tribute στις αναμνήσεις της από την Αμερική και στις πολλές και ετερόκλητες μουσικές επιρροές της, ένα άλμπουμ-προϊόν υπερβάλλοντα συνθετικού ζήλου και τελικά ένα άλμπουμ που σηματοδοτεί μεν την επιστροφή της στον αγγλικό στίχο αλλά αντί να δημιουργεί αίσθηση οικειότητας, εξακολουθεί να προκαλεί αμηχανία σε όσους αγάπησαν το Avatar και το Exit και αγκάλιασαν τη μουσική στροφή του Secret In The Dark.
Με σκοπό να παρακολουθήσω και τη live παρουσίαση του δίσκου για πλήρη εικόνα (στην πρώτη της συναυλία επί αθηναϊκού εδάφους για το 2023), έχω ειλικρινή περιέργεια για τη δισκογραφική συνέχεια της Monika, μα (προσωπικά) πολύ θα ‘θελα να τη δω να αφήνει πίσω της τα απατηλά όνειρα της Αμερικής και τον αέρα του Ζαππείου και να συνδέεται ξανά με το εδώ και το τώρα, για να μπορέσουμε -αν αυτό είναι κάτι που την απασχολεί, φυσικά- να συνδεθούμε ξανά και εμείς μαζί της.
