Το Φαντασμαγορία Τρία έφτασε Οκτώβρη και με βρήκε σε ένα δωμάτιο κλεισμένη με covid να το ακούω συνέχεια και να κλαίω. Στην αρχή νόμιζα ότι το κλάμα ήταν μια από αυτές τις τρελές παρενέργειες του covid που έρχεται παρέα με την απώλεια της γεύσης και της όσφρησης ή ότι συνέβαινε, επειδή ήμουν μόνη κι έλειπαν οι αγκαλιές. Πέρασαν, όμως, όλα κι ακούω το Φαντασμαγορία Τρία και η συγκίνηση είναι ακόμα εκεί. Ο Παναγιώτης Πανταζής ένα είναι το σίγουρο ότι καταφέρνει να κάνει. Γράφει μουσική που σου κολλάει στο μυαλό και χορεύεις παντού, στίχους που από τη στιγμή που τους ακούς σιγομουρμουρίζεις στη στάση, στη δουλειά, στο ντουζ.
Με το άλμπουμ του αυτό κλείνει την τριλογία με το παιδί Φάντασμα (Φάντασμ-αγορία), μια τριλογία που φέρνει μέσα της μια πλήρη αρμονία και συνέπεια. Τρία άλμπουμ με 7 tracks το καθένα, τρεις διαφορετικές ηλικιακές -και όχι μόνο- φάσεις/αληθινά στάδια της ανθρώπινης ζωής. Ύπνος-ξύπνιος, μέρα-νύχτα, ενήλικες-παιδιά, χαρά-λύπη, δυσκολία-αισιοδοξία βρίσκονται όλα μέσα σε αυτή την τριλογία που από ό,τι πληροφορούμαστε θα κυκλοφορήσει σε ένα τριπλό βινύλιο που ήδη περιμένουμε με ανυπομονησία.
Στο στάδιο αυτό φεύγουμε από την ονειροπόληση της παιδικής ηλικίας και το ξέφρενο γλέντι της νεανικής ζωής και προσγειωνόμαστε στην ενηλικίωση που πάντα σχετίζεται με την παιδική μας ηλικία, τη δύναμη που μαζεύουμε στο πέρασμα των χρόνων, αλλά και την πραγματικότητα με κάθε συνειδητοποίηση που αυτή συνεπάγεται. Καθαρά τετράδια, άσπρα σπίτια, γάμος, κανονική ζωή, παιδί θαύμα χάνουν τη φρου φρου σημασία τους στην ενήλικη ζωή κι ο Pan Pan το δείχνει αυτό με ένα γλυκό δηκτικό τρόπο σαν να σου λέει «ξύπνα» και δες ποιο είναι το πραγματικό νόημα.
Από τον Οκτώβρη οι λέξεις μας Δευτέρα ως Παρασκευή «Αθήνα, ανισόπεδη ντίσκο, τον εαυτό μου χάνω, τον εαυτό μου βρίσκω, ντεζά βου, κάνει πάρτι η Μαρία κι οι ορμές, έχεις βρει μια αφορμή να κοιτάς τον ήλιο, στ’άσπρα σπίτια μεγαλώνουνε τέλεια παιδιά δεν κάνουν λάθη, δεν λερώνουν τα ρούχα τους, δεν παραπονιούνται για τ’αγκάθι, το παιδί θαύμα, βγάζει τη στολή, κάθε βράδυ μες το πάρκο με τους σκύλους και τ’ αστέρια, σήκω στις μύτες να φτάνεις να βλέπεις παιδιά που ψάχνουν στον κάδο λεφτά, σπάσε τα πάντα, νιώσε τα πάντα, κόκκαλα, θάλασσα, βότσαλα, άγχος, κρίση πανικού, δεν θέλω ύπνο και δεν θέλω να πεθάνω, η δική σου γεύση στον ουρανίσκο, μαλλιά που ανεμίζανε, πρόσωπο κόντρα στα σύννεφα, μας μετρούν τα άστρα από τον ουρανό κι όλο βγαίνουμε πιο πολλοί». Κι όλες αυτές με ένα μουσικό περίβλημα που σε κάνει να θες πάλι να χορέψεις ακόμα και την μελαγχολία. Είναι αυτό που κάνουν οι Pulp θα αναφέρει ο Παναγιώτης και αυτό που θέλησε να κάνει κι ο ίδιος ,κι ενώ εκείνος δεν θα το παραδεχτεί ποτέ, εγώ θα πω το κατάφερε.
Η γνωστή συνταγή του σε synths και drum maschines, αλλά τώρα προστίθενται κιθάρες και ηλεκτρικό μπάσο και μας χτυπάει ξανά ξανά σαν ρεύμα στην ντίσκο. Στο Ένα χορέψαμε, στο Δύο χορέψαμε διπλά, στο Τρία κλαίμε και χορεύουμε μαζί. Στα φωνητικά δίπλα στον Pan Pan και την Καλλιόπη Μητροπούλου έρχεται αυτή τη φορά να προστεθεί και η μικρή αδερφή της τελευταίας, η Λυγερή Μητροπούλου, με μια γλυκιά μελαγχολία στη φωνή που σπάει κόκκαλα. Εννοείται πολύτιμοι συνεργάτες και μακροχρόνιοι φίλοι ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος που τον έχει βοηθήσει πάρα πολύ και στα προσωπικά του project και ο Γιώργος Λυκουριώτης που είναι ο ντράμερ στις live εμφανίσεις κι όλοι μαζί κάνουν τα Echo Tides που μας σύστησε ο Pan Pan στο Gagarin και που ήδη ξέραμε και των οποίων το νέο άλμπουμ Ανδρομέδα FM από την United We Fly έχει πάρει τον δρόμο του.
Η «Φαντασμαγορία» είναι μια τριλογία που ξεκινά το 2020 με το «Ένας αόρατος θρόνος», περνά μέσα από τα δύο πιο δύσκολα χρόνια του σύγχρονου κόσμου και της σύγχρονης ιστορίας και ολοκληρώνεται αισιόδοξα λίγο πριν το 2023 με το «Στη Αρχή» - κάθε τέλος και μια αρχή- με μια γλυκιά παιδική φωνή και τον στίχο «Δώσε μου ζωή». Το «Φαντασμαγορία Τρία» είναι το υπέροχο κλείσιμο μιας καλοχτισμένης τριλογίας , που από ό,τι φαίνεται ο Παναγιώτης Πανταζής είχε από την αρχή καλά σχεδιασμένη στο μυαλό του, ένα άλμπουμ όλο συναίσθημα, εικόνες κι ιστορίες για να ταυτιστούμε, κατάλληλο για live, όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα στο Gagarin και θα επιβεβαιώσουμε πάλι στις 8 Δεκεμβρίου στο ίδιο μέρος. Κινείται ανάμεσα στο χορό και την ηρεμία και παραμένει σε κάθε περίπτωση τρυφερό και αισιόδοξο, ανοικτό στην ομορφιά και τη θετική σκέψη με εξώφυλλο ένα παιδί, διάσπαρτες παιδικές φωνές και σκέψεις πάνω στην ενήλικη ζωή.
Ο Pan Pan ξέρει να φτιάχνει ιστορίες με αυτό ακριβώς που είμαστε. Με μας παιδιά, που μεγαλώσαμε, ακούμε ακόμα Boy, Larry Gus, Χωρίς Περιδέραιο, Pulp, Felizol, My Wet Calvin, Ευριπίδη, Κόρε. Ύδρο, ερωτευτήκαμε, κάναμε παιδιά, χάσαμε τον εαυτό μας, τον βρήκαμε ξανά και πάμε μπροστά. Και ταυτίζεσαι και λες δεν είμαι μόνος μου, το ζουν κι άλλοι. Και η σκέψη σου βρίσκει τη σκέψη του άλλου και αρχίζεις και ηρεμείς. Στροφή προς τα μέσα και μετά χορός παντού!! Μια εξερεύνηση του έξω κόσμου, του μέσα κόσμου, μια εξομολόγηση που είναι και δική μου, δική σου, δική του, όλων.. Ο Pan Pan είναι ένας σύγχρονος ρομαντικός που γράφει την νέα «Πρακτική Φιλοσοφία». Σκέφτεται, αγαπάει, γράφει τραγούδια για την αγάπη του, μουδιάζει μαζί της, γεννάει, θυμάται τη δική του παιδική ζωή, θέλει το δικό του παιδί να πετάξει τη στολή. Είναι ο άνθρωπος που μας έχει κάνει τους τελευταίους μήνες να τραγουδάμε ασταμάτητα «είναι νωρίς, δεν θέλω ύπνο και δεν θέλω να πεθάνω» και να ψάχνουμε στέκια αλά Rebound να χορέψουμε μέχρι το πρωί. Είναι ένας σούπερ ήρωας που έζησε έξι χρόνια στο Βόλο, αγόρασε το πρώτο του sampler, άρχισε να κόβει λούπες και να κάνει hip-hop, τώρα γράφει ποπ, πλάθει ταινίες μικρού μήκους με μουσική, ξέρει να φτιάχνει κόμικ και να εικονογραφεί, αγαπάει τους φίλους του και τους κάνει συνεργάτες, έχει συνέχεια τα μάτια στραμμένα στην πραγματικότητα και στον ουρανό κι έφερε πάλι στη ζωή μας τον ξέφρενο χορό. Προσωπικά για το τελευταίο δηλώνω τεράστια ευγνωμοσύνη!
Το Φαντασμαγορία Τρία να το ακούσεις γιατί είναι το πιο όμορφο κλείσιμο ενός σπουδαίου project. Η «Ανισόπεδη ντίσκο» θα γίνει το νέο σου πάρτι , στο «Ντεζά βου» θα έρθει η μελαγχολία και το μούδιασμα του φρέσκου έρωτα και η «αφορμή να κοιτάς τον ήλιο», το «φωτιά στις κεραίες» ταρακούνημα για restart και το πιανάκι στο τέλος μαζί με τον τίτλο πραγματικό «παραμάζωμα», όπως δηλώνει και ο ίδιος ο Παναγιώτης, το «Κάτι στο κομοδίνο» το κομμάτι που μας ξεκάνει η Λυγερή κι αν και ακόμα δεν έχω διευκρινίσει πώς το μεταφράζω είναι το μπάσο, οι σκύλοι, τα αστέρια, ο τρόπος που διαδέχεται τον στίχο «κάθε βράδυ» του Pan Pan η φωνή της Λυγερής που εγώ λιώνω, στην «Απογευματινή πλημμύρα» respect στον ηλεκτρονικό ήχο και την προστακτική έγκλιση σε κάθε δυνατό ρήμα, το «Μέσα στα κύματα» νοσταλγία και ρετρό διάθεση και τι ωραία που κινούνται τα synths και ο γιος του Pan Pan που σκόπιμα αφήνει να ακούγεται κι εγώ ακόμα νομίζω ότι είναι το δικό μου παιδί στο δίπλα δωμάτιο, το «Στην Αρχή» το πιο αισιόδοξο κλείσιμο ενός project που θα θέλαμε να μην τελειώσει ποτέ, αλλά είναι σαν υπόσχεση για μια νέα αρχή κι έτσι όλα καλά.
Το Φαντασμαγορία Τρία για μένα είναι το τέκνο πάρτι μου, το ημερολόγιό μου, τα ‘90s μου, η αγανάχτηση, η επανάσταση, οι μουσικές μου αδυναμίες, η Αθήνα, ο έρωτας, οι δύσκολες στιγμές μου, το φως, το σκοτάδι, το χωριό, η πόλη μου, το παιδί μέσα μου, έξω μου, δίπλα μου κι η γιορτή. Και περιέργως είναι τα ίδια και για την κόρη μου.
Συνταγή Pan Pan: Ζωή+Ρεύμα+Ντίσκο.
Ζήτω αυτά τα ηλεκτροσόκ.
