Το καλλιτεχνικό όραμα του Ayloss που «ενσαρκώνεται» μέσα από τους Spectral Lore είναι ένας από τους λόγους που συνεχίζω και παρακολουθώ στενά τη black metal σκηνή της χώρας. Σε μια εποχή που πριν ακούσεις ή προωθήσεις την οποιαδήποτε νέα black metal μπάντα οφείλεις να έχεις κάνει και κάποια σχετική έρευνα για το τι πρεσβεύουν οι καλλιτέχνες (ώστε να γνωρίζεις), η συνέπεια με την οποία κινείται το προσωπικό του όχημα είναι παράδειγμα προς μίμηση. Αυστηρά μουσικά, οι Spectral Lore μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις του χώρου που (εξ)ελίσσονται ανάμεσα στις διαφορετικές επιρροές τους.
Όταν πριν ένα χρόνο ενθουσιαστήκαμε με την "black metal meets ambient" λογική της δεύτερης συνεργασίας τους με τους Mare Cognitum, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ένα χρόνο αργότερα, όλο αυτό το soundtrack της αστρικής ψύχωσης (όπως το περιέγραψα εκείνη την περίοδο) θα παραμεριστεί για ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει διαφορετικές προσεγγίσεις σχεδόν σε κάθε κομμάτι. Με τον ήχο να βασίζεται περισσότερο στην black metal τεχνοτροπία, ο Ayloss ουσιαστικά διαχειρίζεται μαεστρικά την ένταση.
Ενώ πολλοί έχουν καεί, είτε φτιάχνοντας ένα υπερβολικά τεταμένο, in your face άλμπουμ που δύσκολα κάποιος μπορεί να ακολουθήσει σε μεγάλες διάρκειες, είτε κάνοντας το ακριβώς αντίθετο: μια πλαδαρή αλληλουχία από folk ηχοτοπία και επικό ξύσιμο στις κιθάρες πάνω σε βουνοκορφές, οι Spectral Lore αποφεύγουν να διαλέξουν πλευρά. Ακόμα καλύτερα, καταφέρνουν να διατηρήσουν όλα αυτά τα επιμέρους καλοδεχούμενα στοιχεία, να προσθέσουν ουσιαστικά prog/jazz/ambient/psych/folk εναλλαγές εκεί που η μουσική το έχει ανάγκη και όχι για λόγους εντυπωσιασμού ή ποικιλίας.
Τέλος, μου έκανε εξαιρετικά καλή εντύπωση το γεγονός ότι άκουσα αρκετές πρωτότυπες μελωδίες που ηχητικά παραπέμπουν στο ελληνικό black metal όπως το γνωρίσαμε από μπάντες όπως οι Rotting Christ, οι Necromantia, οι Varathron (πχ. στην αρχή του "The Sorcerer Above The Clouds"). Κι αυτό αποδεικνύει την συνέχεια και το κυριότερο, την εξέλιξη μιας σκηνής που ζει και αναπνέει εδώ και 30 χρόνια. Απολύτως καμιά αρνητική παρατήρηση εκ μέρους μου για αυτό το άλμπουμ, το θεωρώ τουλάχιστον ισάξιο με το III που κυκλοφόρησε το 2014, με τον χρόνο να αναλαμβάνει πλέον την ευθύνη για το αν θα του προσφέρει το status του κλασικού ή όχι.
