.jpg)
"Love will prevail". Με αυτή τη φράση, σαν υπόσχεση και σαν προειδοποίηση, ολοκληρωνόταν το -αξέχαστα περίτεχνο σχεδιαστικά- booklet που συνόδευε το CD του The Seed (2012). Οκτώ χρόνια μετά, μπορεί η αγάπη εν πολλοίς να απειλείται, ωστόσο δεν έφυγε ποτέ από τα τραγούδια της Nalyssa Green.
Η τραγουδοποιός είχε ξεχωρίσει από το ντεμπούτο ακόμη, Barock (2010), χάρη στη σπάνια εύθραυστη χροιά της, αλλά πρωτίστως από τον τρόπο που τα κομμάτια τις μεσολαβούσαν μεταξύ της συγκρατημένης ποίησης, ενίοτε στα όρια του αφελούς και του ακομπλεξάριστου συναισθηματισμού, μα πάντα έμεναν πιστά σε έναν ειλικρινή ρομαντισμό. Οι δύο πρώτοι δίσκοι της Nalyssa Green κυκλοφόρησαν σε χρονιές φορτισμένες, όταν ακόμα ψάχναμε να βρούμε μέσα μας απαντήσεις σε συνθήκες (διαχρονικά) αβέβαιες, με την ενδοσκοπική διάθεση των τραγουδιών να λειτουργούν σαν αντανακλάσεις των δικών μας αληθινών ή φαντασιακών βιωμάτων ("Fear", "Revolution of Beauty").
Το Μπλουμ (2018) μετουσίωσε την ικανότητά της να σκαρφίζεται αβίαστα συγκινητικές μελωδίες όσο ταυτόχρονα ανέδειξε την έμφυτη ικανότητά της στην αφήγηση («Αιγάλεω», «Τα Μαλλιά της»). Στο εν λόγω άλμπουμ είναι επίσης έκδηλη η μουσική ωριμότητα, ως φυσική εξέλιξη κι όχι ως φορσέ καλλιτεχνική επιδίωξη. Πώς αλλιώς θα προέκυπτε ένα κομμάτι σαν το «Πάλι Καλά»; Ο πρώτος αυθεντικός ύμνος στη δισκογραφία της Nalyssa Green, αναδίδει αφοπλιστική αυτοπεποίθηση, βασισμένος μονάχα στη φωνή και το πιάνο, την ώρα που η συγκίνηση από σφίξιμο μετατρέπεται σε θρύψαλα, χάρη σε λιγοστές μόλις νότες και μετρημένα λόγια.
Η μουσικός πλέον είχε σμιλέψει το ξεκάθαρο, ολόδικό της στιλ, με τις προσωπικές αναφορές να γίνονται ατού, τις επιρροές να βρίσκονται κρυμμένες στο φόντο και τα ελληνικά να είναι η γλώσσα που εκφράζει ουσιαστικά όσα νιώθει. Έτσι, εάν το Μπλουμ είχε χαρακτήρα κάθαρσης, το Ταξίδι Αστρικό είναι ένας δίσκος διαφυγής από το περιοριστικό τώρα. Πόσω δε μάλλον από τη στιγμή που η κυκλοφορία του βρίσκει τα δισκοπωλεία κλειστά και τους πάντες σε lockdown.
Το νέο άλμπουμ της Nalyssa Green είναι το πιο τολμηρό της στιχουργικά -φαντασία, λυρισμός και εικόνες ρουτίνας συναντιούνται στις ίδιες στροφές- αλλά και πληρέστερο αισθητικά σε σχέση με τα προηγούμενα, εγκαινιάζοντας την ίδια στιγμή μία ακόμα πτυχή στο μουσικό καμβά της δημιουργού, που κρύβει ευχάριστες καινοτομίες. Όπως ο πειραματισμός της με τη φόρμα του λαϊκού τραγουδιού, μια εντελώς απροσδόκητη μα υπέροχα ενσωματωμένη στο ύφος της έμπνευση, η οποία ευθύνεται για δύο από τα ομορφότερα κομμάτια στο δίσκο («Ναι Μεν Αλλά Δεν», «Μπλε Τροχιά»). Βέβαια, τα ηλεκτρονικά στοιχεία των συνθέσεων είναι εκείνα που δίνουν τον τόνο, σε ένα ακόμα άλμπουμ της Nalyssa Green που μπορεί να μη μας απογειώνει τελείως προς ένα «ταξίδι αστρικό», αλλά χαρίζει επιπλέον τρυφερά κομμάτια να σιγοτραγουδάμε στις συναυλίες της.
