Όπως σημειώνει ο ίδιος ο Π.Ε. Δημητριάδης στον πρόλογό του για το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών, είναι «...μία προσπάθεια να (ξανα)τραγουδηθεί το, κατά Καρούζο, χαρωπό πένθος, που διακρίνει την, κατά Αρανίτση (ξανά και ξανά), μεταιχμιακή, ερμαφρόδιτη μοίρα της, μία... μοιραία μετα-φολκλόρ προσέγγιση στο "Δεν ζει κανείς καλά παρά μόνος'"του Σολωμού στον Μαρκορά. Είναι ο δίσκος της ζωής μου».
Θα έλεγα πως είναι ο δίσκος του απογαλακτισμού από την εποχή Κόρε. Ύδρο. και του τέλους του μετεωρισμού των δύο πρώτων δίσκων ως Παιδιά της Παλαιότητας. Με αυτή την έννοια, όντως είναι ο δίσκος της ζωής του ή καλύτερα, της νέας του (καλλιτεχνικής) ζωής που περιλαμβάνει πολλά στοιχεία από το ελληνικό μουσικό περιβάλλον των τελευταίων 40 χρόνων. Όπως και πολλά άλλα συγκροτήματα ή μουσικοί που γράφουν τραγούδια με ελληνικό στίχο αλλά δεν έχουν και πολύ σχέση με την αισθητική της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας, έτσι και ο Π. Ε. Δημητριάδης σε μουσικό επίπεδο φλέρταρε περισσότερο με την διεθνή ποπ αισθητική, εδώ όμως παραδίδεται αισθητικά, μουσικά και ενορχηστρωτικά στην ελληνική πραγματικότητα του Χατζιδάκι, του Σπανού, του Πλέσσα, του Χατζηνάσιου, του Γκάτσου, του Πυθαγόρα, του Μάνου Ελευθερίου...
Το άλμπουμ είναι ένα ολόκληρο σύμπαν, καθώς στο ένθετο με τους στίχους, κάτω από κάθε τραγούδι αναφέρονται καλλιτέχνες που με το πνεύμα τους κάτι έχουν προσφέρει στη δημιουργία του. Ο (πανταχού παρόν) Ευγένιος Αρανίτσης, ο Σαββόπουλος, ο Σολωμός, ο Σεφέρης, ο Springsteen, ο Δεληβοριάς, ο Rilke, o Σουγιούλ, ο Έκο, ο Γκαίτε, η Nina Simone, η Alice Coltrane, Τα Τζαβαράκια κι άλλοι πολλοί.
Όλα αυτά τα πρόσωπα που έχω αναφέρει παραπάνω, συγκροτούν τον κόσμο του Δημητριάδη, είναι -κατά μία έννοια- κάτι σαν το εξώφυλλο του Sgt. Pepper's ή σαν τα πρόσφατα τραγούδια του Bob Dylan με αναφορές σε πρόσωπα. Κομμάτια κι αποσπάσματα του παζλ της δημιουργίας του.
Δύσκολα μπορείς να διαφωνήσεις με αυτό το σύμπαν καθώς όλα αυτά τα πρόσωπα -λίγο ως πολύ- είναι μέσα στις ζωές και την αισθητική πολλών από μας και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μας έχουν επηρεάσει.
Το θέμα, λοιπόν, είναι πως ο Δημητριάδης και Τα Παιδιά της Παλαιότητας τα φέρνουν βόλτα όλα αυτά... Με δημιουργικό σθένος θα έλεγα, καθώς η έκταση είναι μεγάλη και δεν οργώνεται εύκολα.
Όπου το μελόδραμα κρατιέται από το χαλινάρι και οι ενορχηστρώσεις δεν φλερτάρουν με το συμφωνικό έπος, φωτίζεται η ευαισθησία, ο λυρισμός, η επτανησιακή τρέλα, η ποιητική υπόσταση και η καλλιτεχνική φύση του δημιουργού, που, με την ιδιαίτερη φωνή του, δίνει ζωή στα τραγούδια του με μοναδικό τρόπο.
Έτσι, το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών είναι όντως ο δίσκος της ζωής του, όπως αναφέρει ο Π. Ε. Δημητριάδης, καθώς, κατορθώνει να αφήσει το προσωπικό του στίγμα σε ένα είδος και μία φόρμα τραγουδιών που φαινόταν να έχει εξαντλήσει την προοπτική της και να της ξαναδώσει ζωή, όχι αναθεωρώντας τη αλλά, με το να την επαναδιαπραγματευτεί με προσωπικό τρόπο και να ξαναπεί την ίδια παλιά ιστορία με δικά του λόγια.
