Και με το φως του λύκου επανέρχονται οι Regressverbot, με έναν δίσκο που καιρό περιμέναμε, αλλά ούτε μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο άξιζε αυτή η αναμονή. Τέσσερα χρόνια μετά το Music for Ordinary Life Machines, που αποτελεί πια ένα μοναδικό στο είδος του σημείο αναφοράς της σύγχρονης σκοτεινής ηλεκτρονικής μουσικής κουλτούρας, το Dubna’s Dance είναι και μας προκαλεί από τις βιτρίνες των δισκοπωλείων στον κόσμο των οχτώ μύθων του. Μαγικός ρεαλισμός (sic) και θραύσματα παράξενης ποίησης ξεπηδάνε μέσα από ένα εκλεκτό μείγμα dark και synthwave, electronica, και post punk παρασύροντας σε έναν απολαυστικά παγανιστικό χορό, στον οποίο ανταμώνουν η Dubna με τον Δράκουλα, o Arthur Cravan με τον Tesla και οι σαμουράι με τους πρίγκηπες. Τα ένστικτα που ξυπνάνε κομμάτια όπως το εναρκτήριο “Rozika”, το ομώνυμο ‘’Dubna’s Dance” και το “Seppuku” θα περίμεναν υπομονετικά στα βάθη των χρόνων, για να ανθίσουν στην underground σκηνή των ‘80s και να επιστρέψουν κυκλικά μέσα από αυτό το project–μυστήριο, κάπου μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας. Λιγότερο ωμό, άγριο και πειραματικό από το Music for Ordinary Life Machines, το Dubna’s Dance δικαιώνει, ωστόσο, στο ακέραιο τις προσδοκίες που είχαν τραφεί. Έτσι, αναδεικνύει τη λεπτή και ιδιοφυή πλευρά αυτού του τόσο ιδιαίτερου ήχου -που θα πρέπει να του παραδοθείς για να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα- αλλά και το σύνολο των αναφορών που σμίγουν σε ένα μοναδικό ταίριασμα, για να σχηματίσουν την ακαταμάχητη γοητεία που ασκεί αυτό τo ιδιώνυμο σύμπαν.
Άκου και αυτό: Λένα Πλάτωνος – Γκάλοπ (1985), Χωρίς Περιδέραιο – Χορός για Μουσική (1985), Red Axes – Lena Platonos Remixes EP (2016) , Metaman – Ιρίνα (2020)
