Στην εξίσωση των soudtracks, υπάρχει πάντα για τον ακροατή ο «άγνωστος» παρονομαστής που είναι η ίδια η ταινία, η αφορμή δηλαδή που γέννησε ό,τι ακούμε. Αυτό ισχύει, προφανώς, ακόμη και για τα soundtracks που γνωρίζουν ευρεία επιτυχία επειδή κάποιο θέμα ή κάποια μελωδία από το σύνολο του έργου γίνεται δημοφιλής. Χωρίς την εικόνα που καλείται η σύνθεση να συνοδέψει, ακούς κάτι που είναι χωρίς σημείο αναφοράς κι όσο κι αν συχνά λέμε πως «αυτό το soundtrack μπορεί να σταθεί και έξω απ' την ταινία», ξέρουμε όλοι πως αυτή είναι μια συνηθισμένη φράση χωρίς απολύτως αληθινό περιεχόμενο. Τα soundtracks δεν τα γεννάει η ανάγκη του δημιουργού τους να εκφραστεί, ούτε η έμπνευση της στιγμής αλλά υπάρχει πάντα η αφορμή της εικόνας και η «υποταγή» της μουσικής σε αυτή. Ο Jim Morrison έλεγε πως «το μάτι είναι αχόρταγο» και είχε απόλυτο δίκιο. Όταν η όραση δέχεται ερεθίσματα, όσα στοιχεία συνοδεύουν την εικόνα είναι παραπληρωματικά άρα όταν ακούμε μας λείπει το βασικό συστατικό.
Εδώ, ο Σωτήρης Δεμπόνος έχει γράψει μουσική για το φιλμ του Μίνωα Νικολακάκη, Άλυτη, βασισμένος στον ήχο του βιολιού και της βιόλας (Γιώργος Κίτσιος) αλλά και της κλασικής κιθάρας, του μπάσου και των synths που παίζει ο ίδιος. Συνολικά 13 μουσικά θέματα που δημιουργούν ατμόσφαιρα, έχουν ένα λυρικό και μελοδραματικό στοιχείο, αλλά αισθάνεσαι πως χρειάζεσαι την εικόνα για να έχεις σημείο αναφοράς και να διαπιστώσεις αν εικόνα και ήχος συμπλέκονται αρμονικά και λειτουργικά. Έξω απ' αυτή τη σχέση, το μουσικό έργο/soundtrack δυσκολεύεται να λειτουργήσει και να αποκτήσει μια αυτονομία που θα σε κάνει να επιστρέψεις σ' αυτό.
