H DIY μουσική αυτοκρατορία της Πάτρας ξαναχτυπά. Η πρωτεύουσα της Αχαΐας είχε πριν είκοσι περίπου χρόνια χρηματίσει με εντυπωσιακή ιστορία πρωτεύουσα του εγχώριου indie ήχου δημιουργώντας μια ολόκληρη σχολή για τη νέα γενιά μουσικών, με μπάντες όπως οι Raining Pleasure και οι Abbie Gale. Τώρα διεκδικεί εκ νέου τα σκήπτρα της με μια «κλασσική» garage μπάντα που κλέβει τις εντυπώσεις με το καλημέρα. Το ντεμπούτο LP των Goodbye Bedouin που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από την Inner Ear είναι ένα μικρό success story που ακούγεται μονορούφι και σε πείθει χωρίς πολλά πολλά από την πρώτη ακρόαση. To The Shaking People είναι από την αρχή μέχρι το τέλος και από έξω προς τα μέσα ένας δίσκος εξαιρετικής συνέπειας και αξιοθαύμαστης προσήλωσης στον στόχο: στην παραγωγή πιασάρικων, ποιοτικών γκαραζοτράγουδων, μέσου όρου διάρκειας τρεισήμισι λεπτών, μέσα στα οποία προλαβαίνουν άνετα να δείξουν ότι το indie στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει και περνά τη δεύτερη καλή εποχή του μετά τα χρυσά χρόνια των ‘00s. Από το εξαιρετικό ασπρόμαυρο punk εξώφυλλο με τη φωτογραφία του Ted Νικολακόπουλου στο εναρκτήριο πορωτικό anthem “We ‘re On A Mission (Freak Out)” κι από εκεί στα ενδότερα με τα γεννημένα hits “Blow” και “Prove Me Wrong” μέχρι την σκοτεινή κατακλείδα του “Cherry Lane”, ο δίσκος ξετυλίγεται κερδίζοντας τον ακροατή αστραπιαία, αποφεύγοντας με μαεστρία βαλτώδεις συνθετικές παγίδες (με μια εξαιρετική παραγωγή του Διονύση Μπάστα). Αναβιωτικοί αλλά όχι βαρετοί, εύκολοι αλλά και ουσιαστικοί, δυναμικοί και αυτόνομοι οι Goodbye Beduin δεν έχουν πολλά να ζηλέψουν από τα γκαράζ του εξωτερικού και είναι σίγουρα μια περίπτωση που όχι μόνο η πατρινή αλλά και η ελληνική σκηνή χρειαζόταν για να μην ξεχάσουν ποτέ ότι οι κιθάρες τραγουδάνε ακόμα.
Άκου και αυτό: The Strokes – Is This It (2001), Black Angels – Indigo Meadow (2013)
