Αν έχει κανείς μία (επιδερμική, έστω) σχέση με το αγγλόφωνο ροκ της ημεδαπής και την ιστορία του, το όνομα της Εύης Χασαπίδου-Watson δεν θα πρέπει να είναι ξένο. Μέσα από συγκροτήματα όπως οι No Man’s Land ή (κατά κύριο λόγο) οι Echo Tattoo, αλλά και με συμμετοχές σε άλμπουμ όπως το Exit #4 των Purple Overdose ή το Brilliant Mistakes των Flowers Οf Romance, η συνθέτρια και τραγουδίστρια έχει διανύσει μια σχετικά μακρά και σίγουρα αξιοσέβαστη διαδρομή στον χώρο, δικαίως θεωρούμενη ως μία από τις καλύτερες φωνές του.
Αυτή η τελευταία αρετή είναι βεβαίως εμφανής και εδώ, στην πρώτη δουλειά του νέου της σχήματος. Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι, πέρα από τις αντικειμενικές δυνατότητες της Χασαπίδου-Watson, εκείνο που σε κερδίζει περισσότερο στη φωνή της είναι ο τρόπος με τον οποίον μπορεί να ενσωματώνει την αφηγηματική παρακαταθήκη της ροκ τραγουδοποιίας, δηλαδή την εκφραστικότητα (τόσο τον τσαμπουκά, όσο και τον συναισθηματισμό) και τις τεχνικές της «ροκ επιτέλεσης». Λογικώς και ευνοήτως, έτσι, το Oh Fair Father Where Art Thou? είναι καδραρισμένο πάνω στη φωνή της: αν έχεις ένα τέτοιο όπλο στην κατοχή σου, προφανώς και θα το χρησιμοποιήσεις.
Όλα λοιπόν (η σύνθεση, η ενορχήστρωση, η μίξη) φαίνεται πως γυρίζουν γύρω της. Και, σ’ ένα πρώτο επίπεδο, κάνουν πολύ καλά, καθώς έτσι αποκτούν ένα σημαντικό μέρος της όχι αμελητέας δυναμικής τους. Σ’ ένα δεύτερο, όμως, τα πράγματα γίνονται ίσως λιγάκι ασφυκτικά. Ενώ δηλαδή η Χασαπίδου-Watson σπανίως λαθεύει στον ρόλο της καθοδηγήτριας, ορισμένες φορές την ακούς να πνίγει λιγάκι την υπόλοιπη ενορχήστρωση: να την περιορίζει σε ρόλο υποστηρικτικό και, μαζί, να της στερεί ορισμένους από τους δρόμους που δυνητικά θα μπορούσε να πάρει, αν η όλη διαλεκτική στηριζόταν σε περισσότερο ισότιμους όρους.
Τούτο έχει μια σημασία, γιατί οι υπόλοιποι She Tames Chaos (Robert Sin και Αλφόνσο Μιγδάνης/κιθάρες, Νίκος Καμπουρίδης/μπάσο, Διονύσης Στεφανόπουλος/τύμπανα & Τέο Καράμπαλης/πλήκτρα) ακούγονται σαν κάτι παραπάνω από backing band. Φαίνεται, δηλαδή, πως γνωρίζουν εξίσου καλά με τη Χασαπίδου-Watson το γήπεδο στο οποίο παίζουν μπάλα (χονδρικά, εκεί όπου η ροκ μπαλάντα βρίσκει την ψυχεδέλεια και το progressive). Επομένως, θα είχε ένα ενδιαφέρον αν η δομή των τραγουδιών έδινε μεγαλύτερη ελευθερία στις κινήσεις και στις αλληλεπιδράσεις τους.
Η ιστορία, βέβαια, δεν γράφεται με τα «αν και εφόσον». Και, για να είμαστε δίκαιοι, το Oh Fair Father Where Art Thou? δεν είναι δίσκος που «θα μπορούσε, αλλά δεν». Αντιθέτως, περιέχει όντως όμορφες μελωδίες, στέρεα ρυθμικά υποστυλώματα, μία πολύ πειστική συναισθηματική αύρα και, φυσικά, ορισμένα πολύ καλά τραγούδια –με τα “Fall”, “Birthday” και “Supernatural” να ξεχωρίζουν, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Διαθέτει επίσης μια ενδιαφέρουσα σχέση με τη χρονικότητα, με την έννοια ότι, ενώ βασίζεται σε αισθητικές αναφορές που μάλλον δεν τις λες και τόσο πρωτότυπες, μοιάζει να ξέρει να διαχωρίζει το παρωχημένο από το διαχρονικό. Έτσι, παρότι η μουσική δεν διανοίγει κάποιον καινούργιο δρόμο, δεν ακούγεται και κουρασμένη, ξέπνοη και κοινότοπη.
Πρόκειται μάλλον για το οξύμωρο σχήμα «η ώριμη δουλειά μιας καινούργιας μπάντας». Το οποίο σημαίνει επίσης ότι τα μέλη της τελευταίας έχουν καταφέρει να ευθυγραμμιστούν μεταξύ τους (ή με την γραφή της Χασαπίδου-Watson) σε χρόνο dt. Και αν η αρχή είναι, όπως λένε, το ήμισυ του παντός, τότε μια αρχή που καταφέρνει μια τέτοια ευθυγράμμιση, ίσως είναι και κάτι παραπάνω.
{youtube}ybZYsfv3D4w{/youtube}
