Είναι, βεβαίως, μια κυκλοφορία για καλό σκοπό. Μια επετειακή ηχογράφηση για τα 30 χρόνια του ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ, με γνωστά ονόματα να τραγουδούν αγαπημένα στο κοινό άσματα έμπροσθεν ολάκερης Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης σε διεύθυνση ενός άξιου μαέστρου, του βεληνεκούς του Δημήτρη Μυράτ.
Λίγη σημειολογία εδώ: διόλου τυχαία η παρουσία της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, αφού από εκεί ξεκίνησε η δράση του ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ. Περιττό να πω ότι τα έσοδα από τις πωλήσεις του άλμπουμ θα καταλήξουν στους σκοπούς του προγράμματος· αλλά δεν είναι περιττό να συμπληρώσω πόσα έχει προσφέρει το τελευταίο σε χρήστες ναρκωτικών (και τις οικογένειές τους), εντελώς δωρεάν και δίχως λίστες αναμονής. Όχι μόνο ως προς την αναγκαία απεξάρτηση, μα και ως προς την κοινωνική επανένταξη –κάτι όχι εύκολο.
Αγιάζει όμως ο σκοπός τα μέσα; Εδώ νομίζω ότι καθείς δίνει τις δικές του απαντήσεις. Ειδικά στην ιστορία της μουσικής, όπου δυστυχώς έχουμε μάθει οι «φιλανθρωπικές» ηχογραφήσεις να μην υπερβαίνουν την κολακεία ενός μέσου αισθητηρίου –με αποτέλεσμα οι κριτικοί να σιωπούμε απέναντί τους, προκειμένου να μην τις «θάψουμε» και κατηγορηθούμε ότι βλάπτουμε τον ωφέλιμο σκοπό. Δεν κρύβω λοιπόν ότι υποδέχτηκα το παρόν CD με ένα «ωχ». Ορχήστρα κλασική + ποπ ερμηνευτές; Δεν τον έχουμε μάθει για καλό συνδυασμό...
Όμως η Συμφωνία Για Την ΙΘΑΚΗ είναι ένας αρκετά καλύτερος δίσκος απ' ό,τι θα περίμενε ο πλέον απαισιόδοξος. Κυρίως γιατί διέπεται από αρμονική συνύπαρξη ορχήστρας και ερμηνευτών. Για να επιτευχθεί αυτό το πραγματικά δύσκολο έργο, έχει γίνει υποδειγματική δουλειά, διεθνούς θα μου επιτρέψετε να πω επιπέδου, για την οποία ευθύνεται ο Αντώνης Σουσάμογλου με τον Λάζαρο Τσαβδαρίδη. Δεν υπερβάλλω καθόλου λέγοντας ότι κατάφεραν (ενορχηστρωτικά πρωτίστως, από άποψη παραγωγής δευτερευόντως, όπου ανακατεύτηκε και ο Δημήτρης Καρακαντάς) να κερδίσουν ένα στοίχημα με θεμελιακή σημασία για τέτοιες ηχογραφήσεις, το οποίο πολλάκις χάνουν μεγάλα ξένα ονόματα που μπλέκονται σε ανάλογους λαβυρίνθους. Ο δίσκος διαθέτει επομένως το πλέον στέρεο υπόβαθρο, οπότε τα υπόλοιπα εναπόκεινται στους συμμετέχοντες ερμηνευτές.
Η άλτο σοπράνο Séverine Maquaire δεν είχε τώρα καμία δουλειά να τραγουδήσει με λυρικό στυλ τη "Θεσσαλονίκη": δεν είναι όλες Μίλβες, δεν είναι όλες οι «μπουκιές» για όλα τα στόματα. Ο Βασιλικός, πάλι, στέκεται θαυμάσια όταν βρίσκεται στα νερά του και λέει έτσι με άνεση και λάμψη το "Across The Universe" των Beatles· όμως στη "Συννεφιασμένη Κυριακή" είναι απλώς αστείος, αστείο που γίνεται μάλιστα ακόμα πιο κρύο με την όλη κλασική ενορχήστρωση γύρω-γύρω. Τι είναι αυτό, κύριοι συντελεστές; «Λαϊκό» τραγούδι για την Εκάλη; Ο Δώρος Δημοσθένους βρίσκει τρόπο να πει τη "Δημοσθένους Λέξη", αξιοποιώντας τις θεατρικές εξάρσεις της φωνής του με φόντο την πιο ευρηματική ίσως ενορχήστρωση του άλμπουμ. Φωνασκεί εντούτοις στη "Μόσχα", χαλώντας ένα ωραίο δημιούργημα του διευθυντή του ΚΕΘΕΑ Βορείου Ελλάδος, Φαίδωνα Καλοτεράκη. Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη αποτυπώνεται υπέροχη στο "Όνειρο Ήτανε" του Αλκίνοου Ιωαννίδη, υπέροχη με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Τα κάνει όμως θάλασσα στο "Να 'Σαι Καλά" μιμούμενη τη Νατάσσα Μποφίλιου, ενώ βάζει κι εκείνη μια μπουκιά μεγαλύτερη από ό,τι χωράει το στόμα της λέγοντας ντουέτο με τη Δήμητρα Γαλάνη το "Εγώ Μιλάω Για Δύναμη". Εντελώς αναμενόμενα, η τελευταία την κάνει σκόνη, εν μέσω «βιβάλντειων» ενορχηστρώσεων.
Η Δήμητα Γαλάνη και ο Γιάννης Κότσιρας είναι οι δύο ερμηνευτές που στέκονται με απίστευτη άνεση εδώ: οι μόνοι που τους νιώθεις λες και δεν είναι «μπροστά» στην ορχήστρα, μα μέσα σε αυτήν, ως οργανικό θαρρείς τμήμα της. Μπορεί να στράβωσα με την αποστειρωμένη Tate Modern αισθητική του "All Alone I Am - Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό" (χαρακτηριστικό των όσων κατ' εμέ πρέπει να αποφεύγει η πρώτη) και να διαφώνησα με την απόφαση του δεύτερου να ξοδέψει μια συμμετοχή για χάρη ενός φτηνού μελό σαν τον "Φύλακα Άγγελο" (χάθηκε βρε παιδί μου να πεις μια "Προδοσία";), πάντως είναι οι δύο φωνές που χάρηκα περισσότερο στη Συμφωνία Για Την ΙΘΑΚΗ. Διόλου τυχαία, δικές τους είναι και οι δύο καλύτερες (μαζί με το "Όνειρο Ήτανε") στιγμές του δίσκου, το "Αν" και μια αναπάντεχα εύστοχη μεταποίηση του "Αύγουστου" του Νίκου Παπάζογλου σε άσμα λόγιου περιβάλλοντος.
Μην αδιαφορήσετε επομένως για τη Συμφωνία Για Την ΙΘΑΚΗ, οι φίλοι του ελληνικού τραγουδιού. Κάτι έχει να πει και βρίσκει μια διάσταση του τελευταίου για να φωτίσει –ή, έστω, υποφωτίσει. Αντικειμενικά, λοιπόν, πετυχαίνει περισσότερα από τον μέσο όρο των διεθνών φιλανθρωπικών δισκογραφικών εκδόσεων.
{youtube}RtBs4_2GZvc{/youtube}
