Σε απόσταση 102 χιλιομέτρων από την Αθήνα, βρίσκονται οι γυναικείες φυλακές της Θήβας. Η καθημερινή ζωή των τροφίμων τους, οι ανάγκες, οι επιθυμίες και οι σκέψεις τους, βρίσκονται στο επίκεντρο του art therapy project με τίτλο THIVA Km 102. Η πραγματοποίησή του έγινε στα πλαίσια του προγράμματος PAROL, το οποίο έχει στόχο να δημιουργήσει γέφυρες μεταξύ των σωφρονιστικών ιδρυμάτων (κατ' επέκταση, και των κοινωνιών) 5 ευρωπαϊκών χωρών, με το εν Ελλάδι σκέλος του να «τρέχει» από τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση ΑΜΑΚΑ.
Στο CD αυτό αποτυπώνεται λοιπόν το μουσικό σκέλος του project. Έχουμε να κάνουμε με 6 κομμάτια ισάριθμων Ευρωπαίων συνθετών, γραμμένα ειδικά για το οκταμελές σύνολο σύγχρονης μουσικής ARTéfacts Ensemble. Πρόκειται για συνθέσεις που αντλούν έμπνευση από αφηγήσεις τροφίμων των φυλακών της Θήβας –των οποίων οι ηχογραφήσεις, ως επί το πλείστον, βρίσκουν θέση και ως στοιχεία των εδώ αποτυπώσεων.
Ως ακρόαμα, το THIVA Km102 είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και συναρπαστικό, ένα καθ' όλα αξιόλογο δείγμα επίκαιρης μουσικής σκέψης και πρακτικής. Σε συνδυασμό μάλιστα με τα επεξηγηματικά κείμενα των συνθετών στο ένθετο, η όλη εμπειρία αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αξία· όχι μόνο για τον γνώστη των σύγχρονων μουσικών τάσεων, αλλά και για τον λιγότερο μυημένο ακροατή. Μέσα δηλαδή από τις αποτυπώσεις των σκέψεων των δημιουργών, γίνονται ξεκάθαρες οι ιδέες που κλήθηκαν να σμιλέψουν οι Ai Motohashi (πιάνο), Σπύρος Τζέκος (κλαρινέτο), Guido De Flaviis (σαξόφωνο), Λαέρτης Κοκολάνης (βιολί), Μάριος Δαπέργολας (βιόλα), Κώστας Σερεμέτης (κρουστά) & Θοδωρής Βαζάκας (κρουστά), υπό τη διεύθυνση της Ζωής Ζενιώδη.
Δεν μπορώ παρά να εκθειάσω τη «μπαμπούσκα» ιδεών που διέπει το "Panakoustikon" του Laurent Durupt, αλλά και την τελική υλοποίησή τους από το ARTéfacts Ensemble. Δεν γίνεται να μη σταθώ ιδιαιτέρως στον ευφάνταστο τρόπο με τον οποίο ο Balazs Horvath άντλησε την (αρ)ρυθμικότητα του "Broken Con(sor)tinuity" από τη ροή του λόγου μιας κρατούμενης, να σημειώσω τους παραλληλισμούς που επιχειρεί ο Maurilio Cacciatore στο "Radio Jail" κι ακόμα περισσότερο εκείνους που συλλαμβάνει και τιθασεύει με το "Inside/Waltz" ο Branka Popovic. Ή να μην αναδείξω τις μη-κανονικότητες οι οποίες αναδύονται από τη «ρουτίνα» του "Dehors" που συνέθεσε ο Νικόλας Τζώρτζης. Και, τέλος, πώς να μη δηλώσεις προσηλυτισμένος στη μυσταγωγία που δημιουργεί η αντιπαραβολή των δύο κόσμων οι οποίοι κατοικούν στο "Traces" του Δημήτρη Ανδρικόπουλου;
Ομολογουμένως, τούτη η κριτική φτάνει αρκετά καθυστερημένη, με δεδομένο ότι η κυκλοφορία του άλμπουμ έγινε την άνοιξη. Νομίζω όμως ότι ένα κείμενο αποτίμησης έχει πάντα τη σημασία του, πόσο μάλλον όταν το έργο με το οποίο καταπιάνεται δεν είναι «της σειράς» μα, αντίθετα, ξεχωρίζει: όχι μόνο για τις προθέσεις και την αξία της υλοποίησής του, μα και λόγω της σπανιότητας ανάλογων πονημάτων στην εγχώρια (αλλά και ευρωπαϊκή, γιατί όχι;) μουσική πραγματικότητα. Εν ολίγοις, αναζητήστε αυτή την έκδοση.
{youtube}DqSfFjp4Xec{/youtube}
