Ανάμεσα στους πολλούς Παπαδόπουλους της χώρας, ο Λάκης έμεινε ως εκείνος με τα «ψηλά ρεβέρ», χαρακτηρισμό που και ο ίδιος ασπάστηκε –βάζοντάς τον ακόμα και σε τίτλους δίσκων– μα εδώ και κάποιον καιρό δεν χρησιμοποιεί. Γιατί ένιωσε ίσως πως τον παγώνει σε ένα 1980s/mid-1990s στιγμιότυπο, πριονίζοντας την επιθυμία του να υπάρχει (και) στο σήμερα, την οποία υπογραμμίζει κι αυτή η νέα κυκλοφορία; Δεν ξέρω. Ξέρω πάντως ότι οι περισσότεροι τον θυμούνται για τα ρεβέρ χρόνια και πως, ακόμα κι εγώ που παρακολουθώ, ανακαλώ με περισσότερη ευκολία το Δικαίωμα Στο Όνειρο, παρά το Δεν Έχω Στιγμές (2006) ή την προπέρσινη συνεργασία του με την Αντιγόνη Κατσούρη.
Ακούγοντας τα Παιχνίδια Αγάπης, ο νεότερος ακροατής δεν θα μπορέσει να καταλάβει ούτε ποιος είναι ο 66χρονος Λάκης Παπαδόπουλος, ούτε τι θέλει να είναι εν έτει 2015. Ηλεκτρικός τραγουδοποιός που αισθάνεται «σπίτι του» συνεργαζόμενος με τον Διονύση Σαββόπουλο, την Αρλέτα και τον Φοίβο Δεληβοριά; Μπαλαντόδορος παλαιάς κοπής, ικανός να τοποθετήσει φωνές σαν του Γιάννη Πάριου και της Μαρινέλλας σε ένα παλαιορόκ πλαίσιο χωρίς να χυθεί το γάλα; Βετεράνος δίχως επαφή με τα άξια καινούργια ταλέντα, που νομίζει κι αυτός μέσα στην τύφλα του ότι «νέο» είναι ο Πάνος Μουζουράκης; Συνθέτης-χαμαιλέων, ικανός να γράψει ηρωικά νεοέντεχνα για τον Μίλτο Πασχαλίδη και ψιλολαϊκά κατάλληλα για το «υπερκομματικό» προφίλ αστεριών της πίστας σαν τη Νατάσσα Θεοδωρίδου και τον Πασχάλη Τερζή;
Όποιος βέβαια ψάχνει για τέτοιες απαντήσεις, μάλλον χάνει/έχει χάσει έναν δημιουργό που ουδέποτε χώρεσε σε κατατάξεις και μπορούσε να διατηρεί μια ροκ singer/songwriter ταυτότητα ενώ εμπεριείχε και τον Δημήτρη Μητροπάνο –σε χρόνια μάλιστα κατά τα οποία τα τείχη των ειδών έστεκαν ακόμα όρθια. Ό,τι όμως επί του συνόλου της πορείας αποτιμάται θετικά, στη διάρκεια ενός και μόνο δίσκου δημιουργεί σύγχυση, ιδιαίτερα εμφανή στα πρώτα-πρώτα Παιχνίδια Αγάπης: είναι κομματάκι δύσκολο να πας από τον Σαββόπουλο στον Πασχαλίδη και από εκεί στον Τερζή και τη Θεοδωρίδου και καπάκι στον Μουζουράκη. Κάτι στο όλο εγχείρημα χωλαίνει· δημιουργείται μια πολυδιάσπαση, η οποία βλάπτει τελικά τη συνολική εμπειρία.
Αν φύγουμε πάντως από τη μεγάλη εικόνα και πάμε στη μικρή, χρίζοντας ως «νομισματική μονάδα» το τραγούδι, ο Λάκης Παπαδόπουλος βρίσκει στόχο σε ουκ ολίγες περιπτώσεις. Μπορεί να ηχεί οπισθοδρομικός στο πώς αντιλαμβάνεται τις κιθάρες και το ροκ συνολικά ή στους δεδομένους τρόπους με τους οποίους αρθρώνει τις ενορχηστρώσεις του, αλλά, ξέρω 'γω, είναι τώρα κατηγορία αυτή, σε εποχές όπου στο ροκ βασιλεύει η αναβίωση, απλά κεντραρισμένη σε άλλες «σχολές»; Τουλάχιστον ο Λάκης έχει και μια βιωματική σχέση με όλα τούτα. Κάτι που δημιουργεί πειθώ.
Αλλά πειθώ διαθέτουν και οι στίχοι. Ίσως να ατενίζουν τη ζωή και τον έρωτα από ένα συγκεκριμένο ηλικιακό μετερίζι, είναι όμως προσαρμοσμένοι στον κόσμο του διοργανωτή τούτων των παιχνιδιών αγάπης. Με αποτέλεσμα να υπάρχει το δικό του χιούμορ στους στίχους του Παντελή Αμπαζή για το "Δεν Παίρνω Απόφαση Καμία" –συνερμηνευμένο με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου & Φοίβο Δεληβοριά– να μιλιέται η δική του γλώσσα εκ μέρους του Μιχάλη Αβατάγγελου στην καταπληκτική "Παγωμένη Σούπα" (ντουέτο με την Αρλέτα), να υπάρχει η δική του αστική ευαισθησία στον λεπτό τρόπο με τον οποίον αποτιμά η Sunny Μπαλτζή τη ζωή στα "Μικρά Μπαλκόνια" (έξοχος εκφραστής τους ο Διονύσης Σαββόπουλος).
Βάλτε τώρα στα παραπάνω κι ένα όχι σπουδαίο μα απρόσμενα λειτουργικό ντουέτο με τη Μαρινέλλα –με τους δυο τους ν' αναρωτιούνται «αν περάσει η δίψα, τι γίνεται όμως;» ("Να 'Ρθει Τώρα Η Νύχτα")– προσθέστε κι έναν αφοπλιστικό Πάριο να χαζεύει με τη φθαρμένη από τον χρόνο μα πάντα γοητευτική ελαφρολαϊκή του μελαγχολία «κορίτσια χαμένα στη νύχτα, με γόβες αστέρια και χάντρες» ("Καραμέλες", με τη Μπαλτζή στο καλύτερό της τραγούδι εδώ και πολλά χρόνια) κι έχετε αρκετούς λόγους να συμμετάσχετε κι εσείς σε αυτά τα Παιχνίδια Αγάπης. Κι ας είναι και ο Μουζουράκης στην παρέα, τι να κάνουμε τώρα...
{youtube}L7t1cET5aQQ{/youtube}
