Ο αριθμητικός τίτλος της νέας δουλειάς των Υπογείων Ρευμάτων είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικός των περιεχομένων της, αφού το ένα CD καταλαμβάνουν 20 νέες εκτελέσεις σε επιλογές από τη δισκογραφία τους μεταξύ 1994 και 2007, ενώ στο δεύτερο βρίσκουμε 14 καινούργια τραγούδια, υπογεγραμμένα από το νυν line-up της μπάντας: Γρηγόρης Κλιούμης (φωνή/κιθάρα), Νίκος Γιούσεφ (μπάσο), Τάσος Πέππας (τύμπανα) & Μάριος Τσάγκαρης (πλήκτρα).
Αν και πρόκειται για συγκρότημα που γνωρίζω αρκετά καλά, δυσκολεύτηκα ν' αρχίσω και να τελειώσω το παρόν κείμενο, καθώς η φύση αυτού του νέου/όχι και τόσο νέου άλμπουμ με «υποχρέωσε» να τακτοποιήσω τις προσωπικές μου εκκρεμότητές απέναντί τους. Να βρω δηλαδή τι ακριβώς συνέβη και εγκατέλειψα τελικά ένα σχήμα που ακολούθησα ενεργά στο ξεκίνημά του –κατά πόσο κάτι τέτοιο οφειλόταν σε δικές μου μετατοπίσεις ενδιαφέροντος και κατά πόσο στη δικιά τους ανημπόρια να σταθούν στο ύψος των όποιων προσδοκιών δημιούργησαν οι δίσκοι Ο Μάγος Κοιτάζει Την Πόλη (1994) και Παραλογές (1997).
Σε τέτοια βέβαια ζητήματα, οι απαντήσεις δεν είναι ποτέ απόλυτες· συνήθως αποτυπώνονται στον άξονα περισσότερο/λιγότερο. Πασπαρτού πάντως για όλα είναι καθώς φαίνεται το ροκ. Γιατί, αν κάτι αποπειρώνται εδώ τα Υπόγεια Ρεύματα, είναι να συστηθούν εκ νέου ως ροκ μπάντα. Θέλοντας ίσως να εκπέμψουν ξανά ένα πιο καθαρό ηλεκτρικό στίγμα ύστερα από τη συντηρητική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο (Τους Έχω Βαρεθεί, 2009): σε συνάφεια άραγε με το ερώτημα «και ποια εφηβεία θα γίνει αιτία να ξαναπάρω μπροστά», που ακούμε στους στίχους του "14";
Προσωπικά μιλώντας, όμως, αν κάτι με κέρδισε στα Υπόγεια Ρεύματα ήταν ο χώρος που διεκδίκησαν στο σκηνικό των μέσων της δεκαετίας του 1990. Το γεγονός δηλαδή ότι ναι μεν ήταν ροκ, αλλά όχι τόσο ροκ όσο οι Τρύπες· και ναι μεν φυσούσε κι ένας ευδιάκριτος έντεχνος αέρας στα τραγούδια τους, όχι όμως σε σημείο ώστε να τους θεωρήσεις αδέρφια του Ορφέα Περίδη και του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Ομολογουμένως, ήταν μια δύσκολη ισορροπία. Και πότε οι ανάγκες –το ότι π.χ. το σφιχτοδεμένο Live Στο Θέατρο Βράχων (1996) χρειαζόταν περισσότερο ηλεκτρισμό– πότε οι αλλαγές στο ευρύτερο σκηνικό (άνοδος και γκρεμοτσάκισμα της υπόθεσης «ελληνικό ροκ»), τη διατάραξαν. Ωθώντας αρχικά το συγκρότημα στον άνισο εξηλεκτρισμό του Τσαλακωμένες Μέρες (1998) και ύστερα στη στροφή προς ό,τι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ονομάζει «δικό μας ροκ» κι εγώ «ροκ για έντεχνους», η οποία εκπροσωπήθηκε από δουλειές με φθίνουσα πορεία και σημασία (Εικόνες Στα Σύννεφα, Μικρά Που 'Ναι Τα Όνειρα, Νέα Μέρα), φτάνοντας φυσιολογικά(;) στο άλμπουμ με τον Μικρούτσικο.
Επομένως, όσον αφορά το πρώτο CD, η πριμοδότηση του ηλεκτρισμού κάθεται μεν καλά σε επιλογές σαν τις "Τσαλακωμένες Μέρες", τις "Χάρτινες Λέξεις" και τις "Μικρές Χαμένες Μέρες" (μια πραγματικά ζουμερή επανεκτέλεση), δεν κάνει όμως για κάθε τραγούδι –η "Βροχή" λ.χ. ή η "Ασημένια Σφήκα", ισοπεδώνονται. Βάζοντας δε στον λογαριασμό και το δεύτερο CD, εφόσον ο Γρηγόρης Κλιούμης συνεχίζει να τραγουδάει με την οικεία χροιά και τον γνωστό του τρόπο στα φωνήεντα και εφόσον ο στιχουργικός λόγος παραμένει πυκνός και βαρύθυμος, διαφεύγοντας από τις ροκ εν ρολ λογικές, τα Υπόγεια Ρεύματα δίνουν την εντύπωση πως «υποχρεώνουν» το ένα κομμάτι της ύπαρξής τους να ακολουθήσει κατά πόδας το άλλο. Ένα δε επιπλέον πρόβλημα πηγάζει από το ότι η ματιά τους πάνω στο ροκ ηχεί μεσήλικη. Όσο μάλιστα το πάνε προς εξάρσεις και ξεσπάσματα, τόσο δείχνουν ως συγκρότημα «κλειδωμένο» σε παλιότερα ακούσματα, ξεκομμένο από την τελευταία (διεθνή) 15ετία. Αυτόν πάντως τον κόσμο τα Υπόγεια Ρεύματα τον κατέχουν καλά και διαθέτουν πλέον μεγάλη εκτελεστική και ενορχηστρωτική εμπειρία, ώστε τουλάχιστον να τον διατηρούν νόστιμο ("Ναυάγιο").
Από την άλλη, δοκιμάζονται πράγματα, τα οποία –όταν αποβαίνουν λειτουργικά– βγαίνουν υπέρ τους. Δίδεται λ.χ. αρκετός χώρος στα πλήκτρα, αν και όχι πάντα για καλό: σε γενικές γραμμές, οι ιδέες και οι αναπτύξεις τους απηχούν τα όσα έκαναν τα Ξύλινα Σπαθιά, δείχνοντας εγκλωβισμένα στα 1990s. Το πιο όμορφο όμως από τα νέα τους τραγούδια ("Τρέμει Η Ζωή") οφείλει σε εκείνα τη γοητεία του, παλιότερο υλικό σαν τα "Τρένα" ή το "Κινέζικο Πορτραίτο" τυγχάνει αξιοσημείωτου φρεσκαρίσματος, ενώ μένεις να φαντάζεσαι τι ωραία πράγματα θα μπορούσαν να προκύψουν αν υπήρχε η τόλμη να ρεμιξαριστούν με ανοιχτά ambient ή μίνιμαλ κατευθύνσεις το "Κοιτάς Μακριά", τα "Έρημα Καράβια" ή η "Φυλακή".
Σε τελικό απολογισμό, το 20:14 δεν φτάνει μακριά περπατώντας φορτωμένο με τις εν έτει 2015 φιλοδοξίες των Υπογείων Ρευμάτων. Σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι ένα αμελητέο, δίχως ενδιαφέρον άλμπουμ, που δεν θα διεκδικήσει τις ακροάσεις του. Τα συν και τα πλην του το κρατάνε μεν σε χαμηλές πτήσεις, την ίδια όμως στιγμή φανερώνουν κι ένα συγκρότημα που παραμένει ζωντανό, εκφραστικό και ταλαντούχο. Κατά τη γνώμη μου επένδυσαν υπερβολικά στο «ροκ κλίμα», ενώ το ψωμί βρίσκεται αντιθέτως στις λιτές, χαμηλών τόνων περιπλανήσεις, όπου μπορούν πιστεύω να αξιοποιηθούν περίφημα οι όποιες ηλεκτρονικές ανησυχίες (αρκεί να γίνουν πιο σημερινές), αλλά και μια πιο μετρημένη ροκιά, σαν κι εκείνη λ.χ. που ανδρώνει το "Αν Στην Αρχή" σε ένα από τα πιο καλοστημένα νέα τους τραγούδια.
{youtube}IJDJCE3SAjY{/youtube}
