Η pop κουλτούρα κατέχει κυρίαρχο ρόλο στις ζωές μας, κατασκευάζει είδωλα, πρότυπα, στερεότυπα, αναδεικνύει τέχνη και της επιτίθεται ταυτοχρόνως. Και όμως, όταν είναι να ασχοληθούμε μαζί της το κάνουμε με έναν ενοχικό τρόπο. Πολλές φορές λειτουργεί ως αδειανό πουκάμισο, που ο καθένας το γεμίζει με ό,τι θέλει και κυρίως με μπόλικη ιδεολογία –δεν είναι τυχαίο το πώς τη χρησιμοποιούν οι πολιτικοί και η εξουσία. Η Αριστερά βέβαια πάντα τη φοβόταν και την απέρριπτε, αν και στην πολιτισμική κριτική και την κριτική θεωρία, φιλόσοφοι όπως ο Σλοβένος Slavoj Žižek της δίνουν τη δέουσα απενοχοποιημένη σημασία που της πρέπει. Ο δικός μας δε Υφυπουργός Πολιτισμού, Νίκος Ξυδάκης, πρόσφατα δήλωσε πως το Υπουργείο πρέπει να αγκαλιάσει την pop κουλτούρα. Κι αν ζούμε σε μια μεταμοντέρνα εποχή που η pop κουλτούρα έχει πολλά αφηγήματα να μας δώσει, τι γίνεται με την pop μουσική του τόπου;
Λοιπόν, αν και η pop μουσική στην Ελλάδα ήταν από τα 1990s μέχρι και σήμερα η προστατευόμενη των ραδιοφώνων και των δισκογραφικών, αυτό γινόταν με πολύ επιφανειακό τρόπο: είτε ως κακέκτυπο, φολκλόρ, είτε ως διαστρέβλωση. Όχι ότι δεν είχε τη γοητεία του κι αυτό, όμως η φοβικότητα ήταν –και είναι– πασίδηλη. Έτσι, εκδηλώθηκε και στους σύγχρονους μουσικούς, όσους, έχοντας απέναντί τους το κιτς, επέλεξαν να φτιάξουν επιτηδευμένη, εναλλακτική και εν τέλει εσωτερικευμένη pop· τόσο, ώστε την καταπίνουν τόνοι ηλεκτρονικών στοιχείων, indie και ό,τι άλλο διαθέτει hype. Όχι πια.
Το ομώνυμο ντεμπούτο της Σtella είναι απροκάλυπτα, συγκλονιστικά, απροσδόκητα, απλά και μοναδικά pop. Πρόκειται για έναν δίσκο καλοδουλεμένο από την αρχή έως και το τέλος, με μια οργανικότητα σπάνια. Η Σtella (Χρονοπούλου) είναι αυτό που λέμε multi-artist: σπουδές στην Καλών Τεχνών, συμμετοχή σε διάφορες εναλλακτικές μπάντες, συνεργασίες με ηλεκτρονικούς παραγωγούς και συνθέτες όπως o Coti K και ο Νteibint, τον οποίον συναντούμε και στην παραγωγή αυτού του άλμπουμ.
Επιβλητικές μπασογραμμές, φωνητικά τόσο σίγουρα όσο και οι στίχοι που ομολογούν· σίγουρα για την αλήθεια τους, όχι όμως αυτάρεσκα. Πρωτόγνωρα και βαθύτατα ευαίσθητα, διαλεγμένες μία-μια οι λέξεις όπως και τα σύνθια, τα κρουστά και κάθε τι στην παραγωγή που φτιάχνει έναν κόσμο φανταχτερό αλλά και συνάμα σκοτεινό. Σαν θλίψη που καθρεφτίζεται στη ντισκομπάλα ενός club. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι το βασικό δομικό υλικό, το ίδιο και η 1980s αισθητική, η οποία βοηθά στην απόδοση της υφολογίας που χρειάζεται η καλλιτέχνιδα για να μπορέσει να μας ανοιχτεί. Μην έχεις όμως καμία δεύτερη σκέψη: οι όροι με τους οποίους μας παραθέτονται αυτά τα στοιχεία σε καμία περίπτωση δεν περιορίζουν, ούτε καν φτιασιδώνουν το pop momentum της Σtella, που αποτελεί τον πυρήνα της συγκεκριμένης δουλειάς και σε κάνει να θες να χορέψεις, να διασκεδάσεις, να συλλογιστείς, να ψυχαγωγηθείς.
Αν η pop σήμερα –την οποία όλοι μετατρέπουν με τη βία σε dance και που, παρά τα χιλιάδες εφέ και τα στρώματα παραγωγής, φαντάζει κενή και μονότονη, θλιβερή και καθόλου, μα καθόλου διασκεδαστική (όπως λ.χ. οι πρώτοι δίσκοι της Aguilera ή των Backstreet Boys)– καλείται να αποδείξει πως μπορεί ακόμα να διασκεδάζει, τότε βρήκε έναν πολύ δυνατό σύμμαχο στο πρόσωπο της Σtella.
Δίνει πολλά χωρίς να αφαιρεί. Υποστηρίζει και υποστηρίζεται. Αποδομεί και αποδομείται την ίδια στιγμή, ενώ οι αναφορές στη Florence και στη Stevie Nicks είναι εκεί. Ο δίσκος όμως καταθέτει και μια πολύ ώριμη τραγουδοποιΐα. Κάθε κομμάτι είναι ένα αυτόνομο σύμπαν, αλλά χωρίς να χάνεται στην εσωστρέφεια (γι' αυτό εξασφαλίζεται και η οργανικότητα). Όσο εξελίσσεται, καταλαβαίνεις πως η δημιουργός είχε μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της συνθετικής ολότητας (δεν μπορώ να πιστέψω πως ήταν ευτυχές ατύχημα) και κινεί τα νήματα με τρομερή μαεστρία. Άλλες φορές αιθέρια, άλλες φορές παιχνιδιάρα, επιθετική· σταθερά σίγουρη.
Τα κομμάτια που μου έκλεψαν το ενδιαφέρον συνθετικά είναι τα "Wait On Me" και "Wet Cigarette". Σε αυτά νιώθω ότι έχει φύγει η ένταση και έχει μείνει η συναισθηματική ευφυΐα αποκρυσταλλωμένη, παρέα με το τρομερό hook του "Wet Cigarette" (πόσο εύστοχος τίτλος...). Δεν θα πω ψέματα όμως, τα τραγούδια που δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω είναι το "Made To Attack" και το "Picking Words". Είναι αγνό πάθος. Πάθος!
Συμπερασματικά αυτό τo άλμπουμ είναι για όσους δεν φοβούνται τη νέα εποχή. Με τους προβληματισμούς της και τα δώρα της. Εκείνους που κοιτάζουν κριτικά γύρω τους, αλλά δεν φοβούνται και να αφεθούν.
Η Σtella θέτει την pop, με το κεφάλι επάνω.
{youtube}yDHYThnedw0{/youtube}
