Δεν ξέρω αν αποτελεί είδηση η κυκλοφορία νέων τραγουδιών του Τάκη Σούκα εν έτει 2015 –θα έπρεπε πάντως. Ο σημαντικός λαϊκός συνθέτης είχε καιρό να κυκλοφορήσει νέο υλικό (αν δεν κάνω λάθος, από το Αψέντι του 2005) αλλά τώρα επανέρχεται, γράφοντας για τη φωνή της Θεοδώρας Τζίτα. Η Τζίτα είχε ερμηνεύσει ένα τραγούδι και στο Αψέντι, όμως στο Όσα Ξέρουν Οι Χαμένοι είναι η αποκλειστική ερμηνεύτρια.
Έξι συνθέσεις περιέχει το εν λόγω μίνι άλμπουμ, για την ακρίβεια πέντε τραγούδια (ένα από αυτά είναι a capella εκτέλεση του "Βροχή Τα Παράπονα", σε στίχους Γιώργου Μίτσιγκα, που πρωτοείπε η Ελένη Βιτάλη) κι ένα οργανικό. Σε αυτά γίνεται ευδιάκριτο το συνθετικό ύφος του Σούκα και σίγουρα είναι όλα καλοδεχούμενα, έστω κι αν κανένα δεν ξεπερνά τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος του. Τους στίχους –οι οποίοι επίσης είναι καλοστεκούμενοι– υπογράφουν ο ποιητής Δημήτρης Λέντζος, ο συγγραφέας Μάκης Τσίτας (αδελφός της Τζίτα) και ο δημοσιογράφος Κώστας Μπαλαχούτης.
Η Θεοδώρα Τζίτα, τώρα, είναι μια ερμηνεύτρια η οποία, ενώ έχει κάνει κλασικές σπουδές (και φαίνεται κάτι τέτοιο), επέλεξε τελικά τον δρόμο του λαϊκού τραγουδιού. Διαθέτει σίγουρα φωνή με δυνατότητες κι ένα ηχόχρωμα που ταιριάζει στο υλικό, αλλά και στον χώρο αυτόν γενικότερα. Νιώθω ωστόσο –ακούγοντάς την εδώ– να μην είναι απόλυτα ελεύθερη στις ερμηνείες της: σαν κάτι να την κρατάει, σαν να προσέχει παραπάνω από όσο χρειάζεται. Έχω την αίσθηση δηλαδή ότι χρειάζεται ένα ακόμα «κλικ» ώστε να περάσει ολικά στη λαϊκή μεριά, όπου περισσότερο από την τεχνική μετράει το πάθος. Δεν αμφιβάλλω ότι το διαθέτει αυτό το τελευταίο, απλά θα πρέπει να βρει τον τρόπο να το βγάλει περισσότερο προς τα έξω.
Νομίζω μια αναφορά αξίζει και το ενορχηστρωτικό κομμάτι του δίσκου, στο οποίο καίριο ρόλο παίζει ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης: επιμελείται τη διεύθυνση παραγωγής και τις ενορχηστρώσεις, αλλά συμμετέχει και ως μουσικός παίζοντας μισή ντουζίνα όργανα (κιθάρα, μαντολίνο, λαουτομπούζουκο, μπάσο, πιάνο, μπαγλαμά) και κάνοντας δεύτερες φωνές. Κεντάει, επίσης, το μπουζούκι του Μανώλη Καραντίνη, όπως και τα υπόλοιπα όργανα που συμπληρώνουν τον ήχο (κανονάκι, κρουστά, πνευστά, ακορντεόν, κοντραμπάσο). Παρότι δεν ακούγεται εδώ κανενός είδους νεοτερισμός –τίποτα δηλαδή που να μην έχουμε ακούσει κι αλλού– η δουλειά που έχει γίνει είναι σε κάθε περίπτωση απολαυστική και μερακλίδικη. Πράγμα ιδιαίτερα αισθητό στο οργανικό "Ξεμυαλισμένος Ουρανός".
Είναι καλός δίσκος, κατά τη γνώμη μου, το Όσα Ξέρουν Οι Χαμένοι· αλλά αφήνει τελικά μια αίσθηση του ημιτελούς: περισσότερο μοιάζει να θέλει να μας δώσει μια «μυρωδιά» του ποια είναι και τι θέλει να κάνει η Θεοδώρα Τζίτα, καθώς και να μας θυμίσει ότι ένας πηγαίος λαϊκός συνθέτης από τα παλιά είναι ακόμα εδώ και συνεχίζει να δημιουργεί. Τα νέα αυτά είναι σαφώς καλά, δικαιούμαστε όμως να περιμένουμε κάτι πιο ολοκληρωμένο και πειστικό στη συνέχεια. Μέχρι να έρθει αυτή, τα τραγούδια ετούτα θα μας κρατάνε, νομίζω, καλή παρέα.
{youtube}vgDUezJWhIs{/youtube}
