Τρίτο άλμπουμ για έναν δημιουργό που το έργο του μοιάζει να έχει σχεδόν βιωματική συνάφεια τόσο με το υποσυνείδητο (το δικό του, αλλά και το συλλογικό), όσο και με την καθημερινότητα (ομοίως). Φαίνεται δηλαδή πως τα «της καλλιτεχνικής του οντότητας» είναι συνυφασμένα με τον βίο του, με τρόπο άλλοτε αυτοβιογραφικό, άλλοτε ερμηνευτικό, πάντοτε όμως σύνθετο, πολυδιάστατο και –ομολογουμένως– εμπνευσμένο.
Στο Άλφα Ζεύγος ο Νίκος Χαλβατζής φτάνει στην πιο συμπαγή του δισκογραφική κατάθεση, αν συγκρίνουμε με το ντεμπούτο του Πλάνο Εξόδου (2006, σε παραγωγή Σωκράτη Μάλαμα) και με το δυσθεώρητο Γκόλεμ # του 2010. Το άλμπουμ διαθέτει όλα εκείνα τα ενδιαφέροντα συστατικά στα οποία αρέσκεται ο δημιουργός, και ακόμα περισσότερα: να 'σου πλέον και η πιο βατή, μελαγχολική τραγουδοποιία ("Ο Άνθρωπος Με Το Μικρότερο Σπίτι Στον Κόσμο"), να 'σου και το ευθύβολο, εναλλακτικό ροκ ("Πέρασμα" και "Βίκτωρ Λορντ Μπάτλερ"), χωρίς να ξεχνάμε τα ηχοτοπικά ιντερλούδια τα οποία σφύζουν από tapes και samples, αλλά και από ηχητικές μνήμες του παρελθόντος και του όψιμου παρόντος.
Με συνολικά 11 συνθέσεις, το Άλφα Ζεύγος είναι μεστό, χορταστικό και γεμάτο εικόνες· εικόνες από τη μαγική μας άσπιλη νεότητα, μα και εικόνες από απέραντες διαδρομές στο ελλαδικό τοπίο. Με εσάνς από αμερικάνικα road movies και τα αντίστοιχα soundtracks, αλλά και με περιγραφές –κυρίως στιχουργικά– γύρω από το τι ζούμε τον τελευταίο καιρό σε κοινωνικοπολιτικό και αισθητικό επίπεδο, τουλάχιστον στα αστικά κέντρα: στίχοι λ.χ. όπως «μαγαζιά ιδρωμένα στην πραμάτεια τους προτείνουν πόσο δρόμο ν’ αφήνουν και ο ζητιάνος που μόνος γελούσε ίσως κάτι να έχει να μου πει...». Ενορχηστρωτικά, επίσης, τα διακριτικά synths δεν μπαίνουν εμπόδιο στο διάβα των κινηματογραφικών εγχόρδων, τα οποία σουλατσάρουν ανέμελα μα στοχευμένα από κομμάτι σε κομμάτι, ενώ οι λαμπαδιασμένες ηλεκτρικές κιθάρες δίνουν το στίγμα τους όπου σταθούν και όπου βρεθούν, είτε με τα στακάτα ρυθμικά τους, είτε σολάροντας μελιστάλακτα, ειρωνικά, ελεύθερα και ωραία.
Και υπάρχει και συνέχεια: post-punk ρυθμικά ξεσπάσματα, σαντούρια στοιχειωμένα, διακριτικά ή χαλασμένα glitch soundscapes, το κόρνο του κυνηγιού να σαλπίζει δίπλα στην ιερή αγελάδα του “Atom Heart Mother”, όσο τα προσεκτικά ηλεκτρικά πιάνα και τα αναγεννησιακά τσέμπαλα συνομιλούν με τις slide κιθαρωδίες ενός άλλου Gilmour. Κι όλα αυτά για χάρη της κάθε ιστορίας που ξεδιπλώνει ο Χαλβατζής μέσα από τα τραγούδια του. Το άλμπουμ ολοκληρώνεται λοιπόν μέσα στα αποκαΐδια ενός τοπίου εφιαλτικού, μ’ ένα πιάνο που ακούγεται λες και παίζει στο μέσον ενός κρατήρα ύστερα από βομβαρδισμό, σηματοδοτώντας και το μοναδικό ορχηστρικό κομμάτι στον δίσκο: της "Μικρής Φλεγόμενης", η οποία κλείνει το πόνημα με τρόπο κλασικίζοντα, αδιαμαρτύρητα λυρικό και απόλυτα φιλμικό.
Ερμηνευτικά, η φωνή του Χαλβατζή μοιάζει άλλες φορές αισθαντική μα αποφασισμένη, άλλοτε εύθραυστη και ειρωνική, πάντοτε όμως φέρει μια σαφήνεια κι ένα «ψήσιμο», χωρίς περιθώρια για παρερμηνείες: πρόκειται για μια ολοκληρωμένη συνθετική, αλλά και τραγουδιστική οντότητα. Συνάμα, φαίνεται πως επιτρέπει άπλετο χώρο στο να κινηθεί ο ακροατής, είτε στα 4/4 του ροκ ρυθμικού καλπασμού, είτε ν’ αναφωνήσει «άιντα!» στο ζεϊμπέκικο "Πυροφάνι", ακόμα και να παρασυρθεί στις φλόγες της απελευθέρωσης από την κλειστή φόρμα, όπως στο πυρρίχειο «νταμπστεπικό» "Πέντε Ψίθυροι Στο Προσκεφάλι Μου», το οποίο εξελίσσεται σε ψυχεδελικό space rock· ή ακόμη-ακόμη στο "Χαμαιλέων", που αφουγκράζεσαι την ανάσα των Swans και τη φλεγόμενη ματιά του Michael Gira να πέφτει αμείλικτα επάνω στο «προς-λαϊκό-προσκύνημα» λείψανο του Μανώλη Αγγελόπουλου.
Το Άλφα Ζεύγος αποτελεί χαστούκι αφύπνισης στη σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία. Ένα χαστούκι που απευθύνεται σε δημιουργούς και κοινό (παπ-παπ, με μία κίνηση). Ταυτόχρονα, όμως, είναι κι ένα φιλικό χτύπημα στην ωμοπλάτη του καθενός μας (ταπ-ταπ, συγκαταβατικά), σαν να μας λέει: «όλοι μας μπορούμε και καλύτερα, και όλοι μας μπορούμε να το μοιραστούμε». Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν ο τραγουδοποιός θα συμφωνούσε με τα παραπάνω, όμως μακάρι η μουσική του να έδειχνε τον δρόμο για τη δημιουργία μιας νέας ελληνικής σκηνής, εκείνης που θα ενσωμάτωνε αρμονικά όλα τα συστατικά του τόπου και των ακουσμάτων μας σε έναν κορμό έργου αδιάσειστου και συμπαγούς.
Όπως και να 'χει, τούτο το άλμπουμ πιστεύω πως αποτελεί σταθμό στο έργο του Νίκου Χαλβατζή, αλλά και συνολικά στην ελληνική τραγουδοποιία των τελευταίων δεκαετιών.
{youtube}H1SlggMoTng{/youtube}
