Είναι ιδιαίτερα αραιή η μέχρι στιγμής δισκογραφική παρουσία του Μιχάλη Χανιώτη, καθώς ακολουθεί το «δόγμα» του ενός άλμπουμ ανά δεκαετία: Ζωή Λαθραία το 1997, Πάντα Υπάρχει Κάτι το 2005 και Κανένας Δεν Το Ξέρει... στην εκπνοή περίπου του 2014. Μια τέτοια στάση, παρότι δεν μπορεί κανείς να ξέρει αν οφείλεται σε δυστοκία ή υπερβολική αυστηρότητα του δημιουργού απέναντι στο υλικό του, σε κάθε περίπτωση τον απαλλάσσει από υποψίες περί καριερίστικης λογικής και άγχους για ευρεία αναγνώριση.
Ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις το ιστορικό του Κοζανίτη δημιουργού, εύκολα μπορείς να μαντέψεις το ύφος της νέας του δουλειάς, αν ρίξεις μια ματιά στο εξώφυλλό της: η λιτή εικόνα, τα μουντά χρώματα, το αράδιασμα της στρατιάς των συμμετεχόντων ερμηνευτών, ακόμα και η επιλογή της γραμματοσειράς, όλα μαρτυρούν ότι μάλλον σε 1990s έντεχνα νερά θα κολυμπήσουμε. Και πράγματι, παρότι η λατίνα καρδιά του εναρκτήριου (ομώνυμου του άλμπουμ) τραγουδιού προδιαθέτει για κάτι ελαφρώς διαφορετικό, εντεχνο-λαϊκός είναι ο βασικός χαρακτήρας τούτης της δουλειάς. Συγκεκριμένα, η συνθετική ταυτότητα του Μιχάλη Χανιώτη συγκροτείται μέσω επιρροών από τραγουδοποιούς όπως ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.
Αν και ο προαναφερθείς χαρακτήρας γίνεται αμέσως εμφανής και δεν ανατρέπεται σε κανένα σχεδόν σημείο του άλμπουμ (ορίζοντας ομολογουμένως ένα σχετικά χαμηλό καλλιτεχνικό ταβάνι γι' αυτό), ο Χανιώτης αποδεικνύεται ικανότατος μελωδός, αλλά και απόλυτα αληθινός και πιστευτός σε ό,τι κάνει. Δεν περνάνε δηλαδή τα τραγούδια του ως στημένα με βάση μια πατέντα, αλλά ρέουν με τρόπο που μαρτυρά βιωματικότητα και γνώση. Και, παρότι δεν ισχύει το ίδιο για τους στίχους (των Βαγγέλη Καπράλου, Παντελή Τσοπάνογλου, Ελένης Τζούκα, Μάρθας Φριντζήλα και του ίδιου του Χανιώτη) –οι οποίοι σε πολλά σημεία αναλώνονται σε έντεχνα κλισέ και ευκολίες που έχουμε ξανακούσει πολλάκις– το πάντρεμα μεταξύ των δύο προκύπτει λειτουργικό.
Στον ερμηνευτικό τομέα, όπως προανέφερα, συμμετέχει κόσμος και κοσμάκης: Λιζέτα Καλημέρη, Μελίνα Κανά, Μάρθα Φριντζήλα, Ορφέας Περίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Εύα Σταμπολίδου, Σάκης Βλαχάβας, Λένα Ντίνα. Οι συμμετοχές αυτές βοηθάνε στο επικοινωνιακό κομμάτι, αλλά δεν οδηγούν πάντα σε ενδιαφέροντα αποτελέσματα: η Φριντζήλα στο "Σε Βαθύ Πηγάδι" καταθέτει το γνωστό της πάθος, η Κανά στο "Κανένας Δεν Το Ξέρει" μεταμορφώνεται σε μούσα απόμακρη μα συνάμα απτή, οι υπόλοιποι, όμως, μάλλον κινούνται στο ρελαντί. Προσωπικά πάντως βρήκα μια χαρά τις γοητευτικά ακατέργαστες προσπάθειες του ίδιου του Χανιώτη σε κάποια από τα τραγούδια και νομίζω ότι, αν είχε αποφευχθεί η τόση πολυκοσμία, το αποτέλεσμα θα ήταν πιο συμπαγές.
Φαντάζομαι ότι για τους θιασώτες του λαϊκότροπου έντεχνου ήχου, η κυκλοφορία αυτού του δίσκου θα αποτελεί αφορμή για να ανοίξουν σαμπάνιες. Και είναι αλήθεια ότι το Κανένας Δεν Το Ξέρει... διαθέτει αρετές που δεν συναντά κανείς κάθε μέρα. Από την άλλη, όμως, πάσχει σε ορισμένους καίριους τομείς, με τρόπο που δεν επιτρέπει να μιλάμε για μια σπουδαία δουλειά, αλλά μάλλον για έναν δίσκο «απλά» καλό και τίμιο.
{youtube}LPxe_mXMIRk{/youtube}
