Η χωροταξία ενός άλμπουμ αποτελεί (και θα αποτελεί πάντα) βασικό ίχνος της υφής του, σε επίπεδο όχι μόνο υπόβαθρου, αλλά και στόχευσης του περιεχόμενου υλικού. Αυτό το εννοιολογικό θεμέλιο μπορεί να ανιχνευθεί σε κάθε δίσκο, άσχετα αν έχει παραχθεί στο Καράκας ή στη Λισαβόνα. Μπορούμε δε να προχωρήσουμε και περισσότερο, αποκομίζοντας στοιχεία για την κατασκευή του, ακόμα και για τον μουσικό/κοινωνικό πυρήνα ενεργειών του καλλιτέχνη/συγκροτήματος πίσω από το αποτέλεσμα.
Ακούγοντας τη δεύτερη αυτή δισκογραφική δουλειά των Mechanimal, ήρθε στο μυαλό μου μια φράση του Sonic Boom από συνέντευξή του στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν οι Spacemen3 μεσουρανούσαν στο underground: «Δεν πάμε στα βόρεια προάστια του Λονδίνου, γιατί θεωρούμαστε ξένα σώματα». Αναλογικά βέβαια με τις γνώσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή στην Αθήνα περί μητροπολιτικής πολιτικής, ηχούσε περίεργα –κι ας είχαμε κι εμείς, όπως και κάθε πόλη ανά τον κόσμο, ζώνες επιρροής, αναφοράς, σηματολόγησης. Αλλά τώρα που η ελληνική πρωτεύουσα έχει πια αποκτήσει κι αυτή μητροπολιτικά χαρακτηριστικά, τα λόγια του Sonic Boom ηχούν πεντακάθαρα. Ναι, οι δίσκοι παράγονται με γεωπολιτικές ευθείες· και το Secret Science είναι απότοκο της αστικής δομής της Αθήνας του σήμερα.
Το τρίο περιορίζει τη δράση των εικόνων, των ήχων και των τριγμών των οργάνων του στο κέντρο της αστικής σφίγγας. Το Secret Science δεν προσφέρεται δηλαδή για βόλτα στα δάση με το αμόρε, για να κολατσίσετε υπό τους ήχους του στα φαστφουντάδικα ως βρούτοι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ούτε για να ακούγεται στο αμάξι καθώς πάτε την ξαδέλφη σας για μπάνιο και ηλιοθεραπεία. Παρεκτός και σκοπός σας είναι να χορέψετε σκοτεινούς χορούς. Αναγκάζομαι να βάλω τον παράγοντα χορού στην τρίλιζα αποκωδικοποίησης του δίσκου επειδή ο Παπαϊωάννου και η παρέα του μπόλιασαν εδώ τη δεδομένη σκοτεινιά τους με μια στραβογελαστή σχάρα (ναι, σχάρα!).
Στο άλμπουμ βρίσκουμε ανάγλυφη την κτηνωδία του καθημερινού γίγνεσθαι, την αντιμαχία του ανθρώπου με την κοινωνία. Η ίδια η πόλη που βάραινε τους Mechanimal στον προηγούμενό τους δίσκο γίνεται εδώ πεδίο δοκιμών ήχου και κινήσεων. Μη νομίσει όμως κανείς πως έχουμε κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο προς το ντεμπούτο τους: ίσα-ίσα, ό,τι ακούμε στο Secret Science απορρέει σαφώς από την εμπιστοσύνη του σχήματος στα όσα έχει ήδη καταφέρει. Το "Kindergarten" λ.χ. είναι μια επίσκεψη στο παρελθόν τους και ας το χαρακτηρίζει μια πιο εμφανής ροκ προσέγγιση –το υπόβαθρο παραμένει το ίδιο. Από την άλλη, συνθέσεις όπως το "The Den" φέρνουν στο προσκήνιο μια ιερατικότητα από τα σπλάχνα της ίδιας της σύνθεσης και της ενορχήστρωσης, η οποία κάνει εμφανή την επιρροή των Joy Division στο αθηναϊκό συγκρότημα.
Αποφεύγοντας λοιπόν τις Στυμφαλίδες Όρνιθες οι οποίες ελλοχεύουν πάνω από κάθε μπάντα που έκανε επιτυχημένο ντεμπούτο, οι Mechanimal κατασκευάζουν έναν δίσκο που μπορεί να μην διαθέτει το προνόμιο του αιφνιδιασμού, μα δίνει μια γερή κουτουλιά στην επανάληψη. Δεν χαρίστηκαν στον εαυτό τους με το Secret Science, αυτό είναι σίγουρο. Γίνεται άλλωστε εύκολα φανερή η δουλειά που έχει πέσει στα ηχοσ(τρ)ώματα υπογείως της κάθε σύνθεσης (και πέρα από τη βασική μελωδία), ενώ τα φωνητικά είναι πιο τιθασευμένα και λιγότερο πομπώδη και ο γενικός στόχος περισσότερο σαφής –κάτι που στο ντεμπούτο δεν συνέβαινε πάντα.
Με το άλμπουμ αυτό οι Mechanimal ανανεώνουν την «κυτταρική» δομή της δημιουργικότητάς τους, αναδεικνύοντας μάλιστα ότι υπάρχουν κι άλλα περιθώρια εξέλιξης. Αν λοιπόν κρατηθούν οι σωστές ισορροπίες και συνεχιστεί η πολύ καλή δουλειά και στο επόμενο δισκογραφικό τους βήμα, είναι σοβαρή η πιθανότητα να μας δώσουν κάποιο μικρό διαμάντι της ηλεκτρικής σιδηρογραφίας της ημεδαπής των '10s.
{youtube}8sVXE_mvzOU{/youtube}
