ΛΕΞ - Ταπεινοί Και Πεινασμένοι

 

Από την πρώτη κιόλας ακρόαση, το Ταπεινοί Και Πεινασμένοι κάνει σαφές πως δεν έχει διάθεση να πλασάρει έναν αέρα αποστασιοποιημένης διανόησης ή δήθεν κουλτούρας. Αντίθετα, είναι άλμπουμ που βουτάει απροκάλυπτα στις μονομανίες και στις έξεις του Θεσσαλονικιού ράπερ: ποδόσφαιρο, video games, γκόμενες που είτε ξηγήθηκαν άσχημα, είτε μοιάζουν βολεμένες στις εύκολες και γρήγορες απολαύσεις της κοινωνίας, φίλοι οι οποίοι αποδείχθηκαν φίδια και αρσενικά που δεν τιμούν τα παντελόνια τους. Θέλετε κι άλλα; Μια βόλτα στα σοκάκια του δίσκου θα φέρουν μπροστά σας τους Motörhead, τους κολλητούς που έχουν κερδίσει την ονομασία του «αδερφού», την ανεργία η οποία οδηγεί στην αφραγκία –και, με τη σειρά της, στην παρανομία– την κουλτούρα της πλατείας, τα ανοιχτά γήπεδα του Ποσειδωνίου, τα εφηβικά ακούσματα από Terror X Crew και Ζωντανούς Νεκρούς και άλλα πολλά.

 

Ηχητικά τώρα την επένδυση έχει αναλάβει ο Dof Twogee, ο οποίος μετά το επιτυχημένο project Film Noir επιστρέφει εδώ με μια μουσική παραγωγή που μοιάζει να ισορροπεί μεταξύ των σύγχρονων εξελίξεων στο underground (μη περιμένετε τίποτα trap beats π.χ.) και της δεδομένης αγάπης για τη ζεστή μπασαδούρα παύλα βρωμιά της golden era των 1990s. Σε κάποια τραγούδια το δέσιμο μεταξύ instrumentals και raps οδηγεί σε μια νοητή συνέχεια αυτού ακριβώς του 1990s ήχου –όπως για παράδειγμα στο “Κυνήγι”, το οποίο μοιάζει σαν το ελληνικό ξαδερφάκι των Mobb Deep του "Murda Muzik"· ή στο “Απλοί Άνθρωποι”, που δεν θα είχε πρόβλημα να παιχτεί back to back με κάποιο track του Nas μέσα από το Nastradamus.

 

Εκεί όμως που το Ταπεινοί Και Πεινασμένοι κάνει το πέρασμα σε άλλο επίπεδο και κερδίζει τελικά την παρτίδα, είναι στο δεύτερο μισό του: εκεί όπου δείχνει δηλαδή να αποδεσμεύεται από αυτήν την ηθική υποχρέωση απότισης φόρου τιμής σε όλα όσα γαλούχησαν τον ΛΕΞ, κοιτώντας μπροστά ως προς τη μουσική και λεκτική φόρμα. Στο “Χαρτζιλίκι”, ας πούμε, το σύγχρονο beat βρίσκει τον ράπερ να συναντιέται με δύο ακόμα Βόρεια Αστέρια –τον Μικρό Κλέφτη και τον Ζήνων– οι οποίοι και μας δίνουν μια γεύση του πώς θα ακουγόταν ένα νέο Βορ.Ας κομμάτι. Στο δε επόμενο τραγούδι βρίσκουμε ένα ακόμα μέλος του γκρουπ, τον Jamal, να συντονίζεται άψογα τόσο με τον ΛΕΞ όσο και με τον Dof, καθιστώντας έτσι το “Μια Τζούρα Ρεαλισμού” μία από τις δύο κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ, καθώς καταφέρνει να ζωγραφίσει μπροστά σου όλον τον ζόφο και την κατήφεια που δημιουργεί η εποχή στην οποία ζούμε.

 

Ποιο είναι όμως το δεύτερο κορυφαίο track, θα ρωτήσετε... Θα πρέπει να φτάσετε μέχρι το τελευταίο σκαλοπάτι του Ταπεινοί Και Πεινασμένοι, στο “Outro (Από Τη Γέννα Ως Τη Φθορά)”. Το οποίο μόνο ως ένα απλό outro δεν θα πρέπει βέβαια να λογίζεται, μιας και το εκπέμπουμε-από-τον-υπόνομο beat βρίσκει τον μεν ΛΕΞ φορμαρισμένο, τον δε (συμμετέχοντα) Hatemost να παραδίδει ένα κουπλέ που κλείνει το άλμπουμ με τον πλέον αξιομνημόνευτο τρόπο. Για να είμαστε βέβαια πιο ακριβείς, το κλείσιμο γίνεται λίγο αργότερα, όταν το beat κάνει fade-out και από τα ηχεία μας ακούμε το “In Τhe City” του Joe Walsh, μέσα από το soundtrack της ταινίας The Warriors. Επικό φινάλε για έναν δίσκο που έχει μεν τα σκαμπανεβάσματά του ως σύνολο, μα δεν παύει να είναι μία από τις κυκλοφορίες της χρονιάς που μόλις μας άφησε για το ελληνικό χιπ χοπ.