Χρειάζεται αναμφισβήτητα μία δόση σθένους για να αλλάξεις τους όρους του παιχνιδιού. Ιδιαίτερα αν οι προηγούμενοι σε οδήγησαν σε πραγματικά αξιόλογες δουλειές και σου χάρισαν τον άτυπο τίτλο του πρώτου μέσα στο εγχώριο indie –αν και, εδώ που τα λέμε, ο τελευταίος έχει αμφισβητούμενη πραγματιστική αξία (και όχι επειδή είναι άτυπος). Εν πάση περιπτώσει, οι Film άλλαξαν, πήραν το ρίσκο του ριζικού επαναπροσδιορισμού και ως προς αυτό τους αξίζουν τα ανάλογα εύσημα.
Ωστόσο, σημασία δεν έχει μόνον η αλλαγή για την αλλαγή, μα και το τι κάνεις με δαύτη. Στρίβεις ναι, αν όμως μετά τη στροφή σε περιμένει ο συμπαγής τοίχος, τότε βράσε και την αλλαγή, βράσε και το σθένος που χρειάζεσαι για να την πραγματοποιήσεις. Σύμφωνοι, το Eclipse δεν αντιπροσωπεύει έναν τέτοιο τοίχο. Το να γυρνάς εντούτοις στην electro pop εν έτει 2014, είναι κι αυτό λίγο κάπως...
Οι Film επιδίδονται λοιπόν εδώ σε μια άσκηση νοσταλγίας. Παρατάνε τις κιθάρες, γυρνάνε τα ημερολόγια στη δεκαετία του 1980 και ανασκαλεύουν τη μελωδικότητα των συνθεσάιζερ, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα και τη μηχανιστική γοητεία των μέσω vocoder φωνητικών. Και η αλήθεια είναι πως δεν τα καταφέρνουν άσχημα: το Eclipse διακατέχεται γενικώς από όμορφες μελωδικές αλληλουχίες και καταφέρνει να αποδώσει μια χαρά αυτό το γκριζόμαυρο χρώμα της νοσταλγίας. Δείχνει επίσης μια μπάντα (τρίο πλέον) που ξέρει να χειρίζεται την ποπ γλώσσα, με την έννοια ότι αφενός στήνει αυτές τις αλληλουχίες σε εύσχημα 4-5λεπτα κομμάτια και αφετέρου λειαίνει επαρκώς τις όποιες άκρες, λάμποντας μέσα σε μια κάποια στρογγυλοποίηση.
Πλέον όμως ζούμε στο 2014, κάτι που σημαίνει ότι τα επιτεύγματα της δεκαετίας του 1980 έχουν πια χρησιμοποιηθεί σε βαθμό κοπώσεως. Χρειάζεται επομένως να τα δεις με διαφορετικό μάτι αν είναι να τα χρησιμοποιήσεις κι εσύ· να πείσεις, κατά μία έννοια, πως δεν επιστρέφεις στα 1980s για να προσφέρεις τη δική σου εκδοχή αναβίωσης, αλλά κάτι που να μπορεί να μιλήσει στο σήμερα· να αποδείξεις δηλαδή πως ορίζεις εσύ εκείνους τους τρόπους, δεν ορίζουν εκείνοι εσένα. Κάτω από μια τέτοια οπτική, το Eclipse αποδεικνύεται μάλλον ετερόφωτο, παθητικό μπροστά στις φόρμες που δανείζεται από το παρελθόν –μένοντας μόνο σε μια ανεπαίσθητη «επικαιροποίησή» τους.
Σε κρατάει πάντως κοντά του, βρίσκεις μελωδίες για να αφεθείς. Σκέφτεσαι πως είναι ένας ωραίος δίσκος, μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που αρχίζεις να αναζητάς κάτι παραπάνω από αυτό που έχεις ήδη καταλάβει. Τότε το στόμα στραβώνει με αμφιβολία και το ωραίο αποκτά ξανά τη γνωστή, σχετική του έννοια.
{youtube}o91RikS_hVo{/youtube}
