Θέλει αρετή και τόλμη η ανατροπή. Η Μόνικα το ξέρει καλά και (προς τιμήν της) αρνείται να φάει από τα έτοιμα, επιχειρώντας μια ευπρόσδεκτη στροφή. Αφυπνίζεται λοιπόν από τον λυρικό λήθαργο και αποδίδει πειστικά την ένωση του funk και της folk στον πυρήνα των ηχογραφήσεων, παίρνοντας το ρίσκο της πιθανής αντιλειτουργικότητας τέτοιων πρωτοβουλιών.
Το τρίτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ είναι ένα ρομαντικό υβρίδιο εσωστρεφούς ποπ και ανοιχτόκαρδης, arty disco, το οποίο εκπέμπει θετικές δονήσεις προς κάθε πιθανή κατεύθυνση, κάθε ρυθμικό χώρο. Τέτοιες ζυμώσεις και ηχητικά υβρίδια διευκολύνουν τον πορεία προς το βαθύτερο «εγώ» του καλλιτέχνη. Αυτό θέλω να πιστεύω ότι ήταν και το κίνητρο του Secret In The Dark, στο οποίο έχουμε 12 ποπ μπουμπούκια, άλλα ανθισμένα και άλλα όχι. Χάρη στη συνέπεια και στον εκλεκτισμό της, η Μόνικα κατευθύνει ως στυλίστρια το εστέτ στουντιακό σύνολο και κατευθύνεται με τη σειρά της από τον παραγωγό Homer Steinweiss, έχοντας την πρέπουσα εξυπνάδα να θέλει να ξεφύγει απ’ το έντεχνο περίβλημά της και τον λυγμόλαλο αυτοσκοπό, βρίσκοντας πάτημα στις εφαρμογές του standard funk.
Έχει λοιπόν εδώ την ευκαιρία να τραγουδήσει πάνω σε groovy ρυθμούς από τις φυσικές κληρονομιές του '70 και του '80, μετουσιώνοντας το κοινότοπο, το εύκολο, σε όμορφες, ελκυστικές μουσικές δομές με αλάνθαστη καταναλωτική απήχηση στο ακροατήριο όπου απευθύνεται. Αυτό δηλαδή το (ως επί το πλείστον) νεαρό απολιτίκ ακροατήριο, το οποίο έχει γαλουχηθεί πρώτα να συναισθάνεται τα μουσικά δρώμενα που το περιβάλλουν και μετά να ακούει σε βάθος. Το τολμηρό «ξεπόρτισμα» της τραγουδοποιού μας φέρνει ως αποτέλεσμα μια ντουζίνα καλοσιδερωμένες συνθέσεις, ναι μεν χωρίς τσάκιση, αλλά και χωρίς την αίσθηση του «φορεμένου». Με το χαρακτηριστικό μπλαζέ, «δουλεμένο» ερμηνευτικό της ύφος, η Μόνικα χρησιμοποιεί την πάνοπλη παραγωγή με την πρέπουσα εξυπνάδα, ώστε να ισορροπήσει τη δική της ναρκισσιστική ηδηπάθεια και τη φθινοπωρινή μελαγχολία που κατέχει, με το ελιξίριο της θαυμάσια σχεδιασμένης και συμμετρικής ποπ –πάντα στο κυνήγι της μελωδίας.
Το σίγουρο είναι πως με κομμάτια σαν το ομώνυμο του δίσκου δημιουργείται το ιδανικό αστικό σάουντρακ, το οποίο μπορεί να αγγίξει αλλά όχι να συγκλονίσει έναν θετικό ακροατή, όχι απαραίτητα πολιτικά ενήμερο μα αισθητικά ακέραιο, που πάντα διαισθανόταν ότι κλίνει προς την ηδονική εποχή των 1970s χωρίς όμως να βρίσκει το εγχώριο κίνητρο για να αναμειχθεί με αυτούς τους απόηχους. Το άλμπουμ, ως αποσταγματική μηχανή, συλλαμβάνει τα πιο εύγευστα ιζήματα της art pop παράδοσης, ενώ συνοδεύεται ολόκληρο με παιχνιδιάρικα handclaps καθώς βολοδέρνει στο synth pop συντακτικό της δεκαετίας του 1980 –ειδικά σε στιγμές όπως το “One More” και το “Stripping”. Μάλιστα η Μόνικα αποδεικνύει (αισθητικά) ότι δεν έχει μολυνθεί από την τρέχουσα χιπστεροπόζα και (μουσικά) ότι οι τετραγωνισμένοι ήχοι μπορούν να είναι μεγαλόπρεπα ανθρώπινοι, όπως λ.χ. στο απίστευτα ανοιχτόκαρδο "Shake Your Hands". Απολαμβάνει δε τους νόστιμους καρπούς που ανακάλυψε και νιώθει μια καθαρτική τάση να αγκαλιάσει όσες αξίες προσφέρει η παράδοση της ποπ, χωρίς το comfort zone της λυρικής φλέβας και του υψηλού δραματικού ύφους.
Επίσης, εδώ η Μόνικα δοκιμάζει να σκιρτάρει με τους λαρυγγικούς της πειραματισμούς, αντιμέτωπη με ρυθμικές μελωδίες· δυστυχώς δεν μπορεί να ανήκει ούτε στις μπρούτες και αγενείς φεμινίστριες του funk, ούτε στις παθητικές ντίβες της ερωτικής disco pop. Σαν αποτέλεσμα, η ευαισθησία της –αναμφίβολα βαθιά και δικαιωμένη στο παρελθόν– βγαίνει στην επιφάνεια μόνο στην αλέγκρο ανεμελιά του "Take Me With You" και στον χίπικο οπτιμισμό του "Give Us Wings". Βέβαια, όσα δεν διαθέτει σε ερμηνευτική στόφα και αιχμή, τα αναπληρώνει σε επαρκή εκφραστικότητα και γνώση. Όμως αυτή η επάρκεια έχει να κάνει με τις δουλεμένες μουσικές φόρμες και όχι με την προσωπικότητα.
Λίγο το κακό, πάντως. Το φετινό πείραμα της ταλαντούχας τραγουδοποιού θα ξενίσει μόνο κάποιους κάλπικους εκσυγχρονιστές και όσους ευαγγελίζονται τις έντεχνες playlist των ραδιοφώνων της πόλης. Οι υπόλοιποι επιλέγουμε να εκπλαγούμε ευχάριστα από τέτοιες αλλαγές ύφους. Αυτές που αρεσκόμαστε να γκρινιάζουμε ότι δεν συμβαίνουν.
{youtube}UF2GxIrxBN4{/youtube}
