Ας επιχειρήσουμε να μην μπλέξουμε (πολύ) με τη μανιχαϊστική προσέγγιση περί ακαδημαϊσμού, όσο κι αν το έδαφος εδώ μοιάζει πρόσφορο. Να μην μπλέξουμε, δηλαδή, ούτε με τις αγιαστούρες της τεχνικής επάρκειας και της θεωρίας, ούτε με τις απέναντι της βιωματικότητας, «που δεν την υποκαθιστούν όλα τα μάστερ και τα ντοκτορά του κόσμου». Αλλά να μην μπλέξουμε επίσης (πολύ) και με τις «ψύχραιμες αποτιμήσεις» του κέντρου –και το μέτρο θέλει μέτρο.
Τους βάζεις σ' ένα δωμάτιο και ρωτάς πόσοι έχουν τελειώσει το τμήμα μουσικών σπουδών του Ιόνιου Πανεπιστημίου με ειδίκευση στην τζαζ. Λαμβάνεις τέσσερις θετικές απαντήσεις. Ρωτάς και πόσοι είναι κάτω των 30 και λαμβάνεις πέντε. Χαίρεσαι κι εσύ για τον μουσικό πολιτισμό που προάγουν τα ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας. Αν και δεν αντέχεις τις μίζερες υπερβολές και τις «αχτίδες φωτός» (ούτε το κουιντέτο εικάζω): είναι σπουδαγμένα τα παιδιά, είναι και μικρά, κάτι γίνεται, κάτι κινείται στη μιζέρια μέσα του τόπου.
Μπάσο, σαξόφωνο, ντραμς, κιθάρα, πιάνο, οι Next Step Quintet ποιούν αυτό που λέμε (ολίγον καταχρηστικά) σύγχρονη τζαζ, εκμεταλλευόμενοι πολλές δεκαετίες παγκόσμιων τζαζ –κι όχι μόνον– γραμμένων, αλλά και την ελαστικότητα που εξ ορισμού προσφέρει η σύνθεσή τους. Με τρία σολιστικά όργανα, λειτουργούν συνεχώς ως μια οντότητα η οποία ορίζεται κάθε φορά με βάση υποοντότητες που δημιουργούνται εντός της, σε διάφορους συνδυασμούς και με διαφορετικές λογικές. Τα σόλα μπλέκουν και ξεμπλέκουν, σκυτάλες αλλάζουν, η υποστήριξη μετατρέπεται σε πρώτη μούρη και γενικώς το ατομικό με το συλλογικό συνυπάρχουν ειρηνικά σε πολλές ενδιάμεσες εκδοχές. Αν μην τι άλλο δύσκολα πράματα.
Τίθεται, βέβαια, το ερώτημα μέχρι πού μπορεί να σε φτάσει η επαρκής χρήση της μεθόδου. Κι αν θέλετε κι αυτή η υπερβολική πίστη στο σχήμα θέμα/σόλο/θέμα, έστω κι αν το τελευταίο προσεγγίζεται (εκ των πραγμάτων) σχετικά ανοιχτά. Στην προκειμένη, η απάντηση του γράφοντα είναι γενικώς μέχρι ένα μετρίου αναστήματος πλαφόν λυρισμού, με μικροπροσαρμογές στις εκάστοτε γεύσεις του (από Σκανδιναβία μέχρι Μεσόγειο Θάλασσα). Και πολύ ειδικώς, μέχρι ελαφρώς πιο έντονες και περιπετειώδεις περιστάσεις –όπως τα εννιά και είκοσι τρία του “Insomnia”.
{youtube}lc6ZOxSjkDM{/youtube}
