Σε ποιον δεν αρέσουν οι εκπλήξεις; Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να κάθεσαι αμέριμνος σε μια μεγάλη πολυθρόνα και ξαφνικά να δέχεσαι ένα δώρο από το πουθενά. Σαν τέτοιο δέχτηκα την ακρόαση αυτής εδώ της μπάντας, πριν περίπου δύο χρόνια. Ένα δώρο που με έκανε να πεταχτώ από την πολυθρόνα, απλά για να ρωτήσω: ποιοι είναι αυτοί; Και να λάβω την απάντηση: oι Acid Baby Jesus. Τότε, ήταν η κασέτα. Και τώρα το βινύλιο.
Η αμερικανική Slovenly Recordings μας παρουσιάζει λοιπόν το πρώτο επίσημο άλμπουμ των «μωρών», που ονομάζεται απλά LP. Ένα όμορφο εξώφυλλο και 13 τραγούδια, στα οποία το παλιομοδίτικο power pop στιλ μπλέκεται με το garage, με το punk rock και με την ψυχεδέλεια και το acid με τα θεία, φτιάχνοντας ένα μουσικό συνονθύλευμα που δύσκολα συναντάς στις μέρες μας. Μπορεί ο ήχος, οι συνθέσεις και η γενικότερη αισθητική του να παραπέμπουν στη δεκαετία του 1960, αλλά οι Acid Baby Jesus δεν είναι άλλο ένα revival group. Κρατούν τα στοιχεία που θέλουν, πετάνε ό,τι αχρείαστο και φτιάχνουν κάτι καινούργιο, κάτι δικό τους, βαφτίζοντάς το «μεσογειακό πανκ».
Η παραγωγή παίζει ίσως τον σημαντικότερο ρόλο στο ηχητικό προφίλ του άλμπουμ, αφού χωρίς τα φιλτραρισμένα, συχνά παραμορφωμένα και γεμάτα reverb φωνητικά, τις φαζαριστές κιθάρες ή τα στεγνά τύμπανα, το αποτέλεσμα δεν θα ηχούσε τόσο ξεχωριστό. Από τη μάτσο, stoner αισθητική του “Tomboy” στα σχεδόν παραμυθένια φωνητικά του “Fingerpainting” και από το γλυκά αργόσυρτο “Mesmerized” στη βαβούρα του “Horse”, το LP σε προκαλεί να μην κολλήσεις μαζί του. Πράγμα δύσκολο, αφού ο ήχος των Acid Baby Jesus είναι σχεδόν εθιστικός. Στο υπέροχο “Oh, Aurelia” ο Morricone συναντά τους Fuzztones, το “Old Fart” ανασταίνει το πεθαμένο(;) grunge και το “Homo Sapiens” σε στέλνει με χρονοκάψουλα στην παλαιολιθική εποχή. Τα “Why Aren’t You Laughing Now”, “Tooth To Toe” και “I’m A Baby” είναι τρεις ακόμα λόγοι για να αφήσεις τη βελόνα του πικάπ να κυλάει μόνιμα στα αυλάκια αυτού του βινυλίου.
Οι Acid Baby Jesus και το LP είναι από εκείνες τις περιπτώσεις στις οποίες η μουσική, ο ήχος και το attitude αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοαναδεικνύονται και, εκ του αποτελέσματος, βγαίνουν όλα κερδισμένα. Παράλληλα, νιώθεις πως η αισθητική τους τείνει –άθελά τους ίσως– να αναβιώσει μια σχεδόν ξεχασμένη D.I.Y. λογική, φέρνοντας στον νου τα σοφά λόγια του Charlie Harper των U.K. Subs: «Μην είστε ευχαριστημένοι απλά ως μέρος του κοινού, βλέποντας μια μπάντα. Φτιάξτε τις δικές σας μπάντες ή κάντε κάτι άλλο, όπως το να γράψετε για τη σκηνή, να βγάλετε φωτογραφίες, να φτιάξετε ρούχα, κονκάρδες ή ραφτά... Κάντε κάτι. Μπορείτε».
