Μια πρώτη ματιά στους συντελεστές των Συντομογραφιών οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο δίσκος διαθέτει όλες τις προδιαγραφές για να ξεχωρίσει στο σύγχρονο μουσικό τοπίο. Ένας καταξιωμένος συνθέτης, ο Βασίλης Δημητρίου, ντύνει με μουσικές στίχους του Γιάννη Κακουλίδη ενώ τα τραγούδια εμπιστεύονται σε δύο από τους πιο άξιους ερμηνευτές της γενιάς τους –στον Μανώλη Μητσιά και στη Γιώτα Νέγκα.
Στις μελωδίες του Δημητρίου, οι οποίες στην πλειονότητά τους κινούνται σε λαΐκούς δρόμους, διακρίνει κανείς τη συνθετική του ταυτότητα, την ποιότητα αλλά και το ήθος που αναδεικνύεται μέσα απο την έκφρασή της. Οι συνθέσεις, αν και λιτές, είναι άρτιες και υποστηρίζονται από εξίσου άρτιες ενορχηστρώσεις, που δίνουν στα τραγούδια μια ιδιαίτερα ευχάριστη μελωδικότητα. Όσον αφορά στους στίχους του Κακουλίδη, αποδεικνύουν ότι είναι ένας καλός χειριστής του λόγου με δυνατότητα να παρουσιάσει αξιοπρεπή στιχουργήματα –καλοδουλεμένα για να γίνουν τραγούδια– τα οποία αγγίζουν μάλιστα μια ευρύτερη θεματολογία.
Κατά την ακρόαση, οι Συντομογραφίες αναδύουν ένα άρωμα παλαιότερων δεκαετιών, το οποίο οφείλεται τόσο στο ύφος της γραφής του Κακουλίδη, όσο και σ’ αυτό των συνθέσεων του Δημητρίου. Τα τραγούδια αναβλύζουν δηλαδή τον ρομαντισμό και τη νοσταλγικότητα μιας άλλης εποχής, χαρακτηριστικά όμως που δύσκολα θα αποδειχθούν ελκυστικά σ’ ένα πιο νεανικό κοινό –κινδυνεύοντας επομένως να καταστούν αρνητικοί παράγοντες στην ευρεία αποδοχή του δίσκου. Όσον αφορά στις ερμηνείες, πάντως, οι Συντομογραφίες ευτύχησαν. Μπορεί στη φωνή του Μανώλη Μητσιά να διακρίνει κανείς τα σημάδια της (φυσιολογικής) φθοράς του χρόνου, σαφώς όμως υπερισχύουν η ωριμότητα και η εμπειρία, παράγοντες που αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο το υλικό. Η Γιώτα Νέγκα πάλι, αν και συμμετέχει σε δύο μόνο τραγούδια, εντούτοις αποδεικνύει –για άλλη μία φορά– όχι μόνο την πολύ καλή της ερμηνευτική χροιά, μα και ότι δικαίως συγκαταλέγεται στις πιο σημαντικές φιγούρες της γενιάς της.
Συμπερασματικά, οι Συντομογραφίες του Βασίλη Δημητρίου αποτελούν μια αξιόλογη δουλειά, με τους συντελεστές της να αφήνουν το αποτύπωμά τους στο σύνολο του περιεχομένου. Αυτό που την κρατάει πίσω είναι το παλαιικό ύφος, που δείχνει να θέλει να απευθυνθεί σε μια παλιότερη γενιά ακροατών, με συνθετικά και ενορχηστρωτικά σχήματα τα οποία οι νεότεροι θα θεωρήσουν ξεπερασμένα ή/και ήδη εξαντλημένα.
