Οι περιπτώσεις τραγουδιστών που έκαναν την εμφάνισή τους στη δεκαετία του 1970 και του 1980, εντυπωσίασαν ιδιαιτέρως αλλά φάνηκε να μην αξιοποιούνται όπως θα ήθελε η κοινή λογική, είναι πολλές. Στο μυαλό μου έρχονται ο Γιάννης Κούτρας, ο Νίκος Δημητράτος, ο Γιάννης Παλαμίδας –και η λίστα φυσικά δεν σταματά εδώ. Η επανεμφάνιση κάποιων απ΄ αυτών τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιεί τα μουσικά πηγαδάκια, δημιουργώντας προσδοκίες για μία νέα, λαμπρότερη, καριέρα. Ο Γιώργος Μεράντζας είναι μια τέτοια περίπτωση: πρωτοσυστήθηκε με τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, ηχογράφησε έναν και μοναδικό προσωπικό δίσκο στα μέσα τις δεκαετίας του 1980, και μετά εξαφανίστηκε. Σήμερα, επιστρέφει στην παραπαίουσα δισκογραφική πραγματικότητα με το άλμπουμ Όλα Είναι Εδώ.
Νιώθω ωστόσο ότι αυτή η δισκογραφική επιστροφή του Γιώργου Μεράντζα δεν εκπλήρωσε τα δέοντα. Το Όλα Είναι Εδώ αποδεικνύεται δίσκος κατά βάση συντηρητικός, ενώ αντιμετωπίστηκε νομίζω δειλά και φοβισμένα. Το κύριο πρόβλημα, για μένα τουλάχιστον, εντοπίζεται στην ερμηνευτική δεινότητα του τραγουδιστή, ο οποίος ακούγεται στεγνός και με εμφανείς αδυναμίες απόδοσης συναισθήματος στα διαφορετικής λογικής και αισθητικής τραγούδια που επέλεξε να πει.
Βρίσκω δύο βασικά φάουλ. Το πρώτο είναι ότι ο Μεράντζας επέλεξε να κάνει κάποιες επανεκτέλεσεις, οι οποίες τον πρόδωσαν ασυζητητί. Στο “Πώς Να Σωπάσω” του Ξαρχάκου και στο “Είσαι Η Πρέβεζα Και Το Κιλκίς” του Μικρούτσικου –δύο τραγούδια με έντονα και μεγαλειώδη στοιχεία, στιγματισμένα από την ερμηνεία του Ξυλούρη και της Δημητριάδη αντίστοιχα– ο Μεράντζας μοιάζει ασύμβατος με το μεγαλείο του παρελθόντος και τα καταβαραθρώνει με την προσέγγισή του: δεν υψώνει το αντίστοιχο ερμηνευτικό παράστημα που περιμένεις ως ακροατής, μα μοιάζει λίγος, έως και ακατάλληλος. Όμως και στα εσωστρεφή “Ανάβω Μια Φωτιά” (του Μάλαμα) και “Παλιά Καλοκαίρια” (των Κατσιμιχαίων), δεν μπορεί να εναρμονίσει τη μπάσα φωνή του με τον εσωτερισμό των τραγουδιών.
Το δεύτερο φάουλ εντοπίζεται στα τραγούδια που έγραψαν γι’ αυτόν καλλιτέχνες μιας άλλης –νεότερης– γενιάς δημιουργών. Μουσικά ο Κώστας Λειβαδάς και ο Dasho Kurti σκαρώνουν μελωδίες οι οποίες τονώνουν την αντίληψη ότι το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι ο στίχος. Στίχοι πάλι, που, από τη μεριά τους, αν τους αφουγκραστείς προσεκτικά, αποπνέουν δυστυχώς μία έντονη αίσθηση ηττοπάθειας, στην απόπειρά τους (υποθέτω πάντα) να σκιαγραφήσουν την ψυχοσύνθεση του ερμηνευτή. Έτσι, ο Γκόνης γράφει «..στο ρινγκ δεμένος στα σχοινιά, πεσμένος μέσα στην αρένα/κατάλαβα πολύ καλά της νίκης το μεγάλο ψέμα», ενώ ο Ιωάννου –πεσιμιστής όσο δεν πάει– γράφει «…κι αν δεν πήρα δυο γαλόνια, ποτέ δεν ήμουν φαβορί…».
Η συνολική αίσθηση είναι ότι το πράγμα τραβήχτηκε από τα μαλλιά. Η συνταγή επαναλαμβάνεται από όλους τους συντελεστές –ακόμα και από τον Μικρούτσικο– και ο Μεράντζας δεν βρίσκει την κατάλληλη ερμηνευτική δίοδο ώστε να υποστηρίξει αυτό το υλικό. Μοναδική εξαίρεση το “Βλέπω Μια Άνοιξη” του Τσακνή, αλλά η γνωστή λαϊκή παροιμία περί κούκου τα έχει ήδη πει...
