Στο εξώφυλλο του Across The Universe, βλέπουμε τον σαξοφωνίστα Δημήτρη Βασιλάκη να ψάχνει για ταξί στο κέντρο του Μανχάταν ενώ, ξεφυλλίζοντας το ένθετο, τον χαζεύουμε να φυσάει το σαξόφωνό του μέσα στην καταπράσινη Καρίτσα, πάνω από τη λίμνη Πλαστήρα. Πράγματι, χρειάστηκε να στηθεί μια «αερογέφυρα» μεταξύ Νιού Τζέρσεϊ και Αθήνας για την ηχογράφηση του τέταρτου αυτού δίσκου του, ο οποίος γιορτάζει τα πενηντάχρονα της Candid, της δισκογραφικής εταιρείας που φιλοξένησε και τους προηγούμενους τρεις.
Το Across The Universe είναι ένας δίσκος τζαζ διασκευών. Μην τρομάζετε, όμως, οι αμύητοι: είπαμε, η περίσταση είναι εορταστική οπότε όλα σε αυτό το άλμπουμ έχουν μια γλυκύτητα και μια φιλική προς τον μέσο ακροατή ποιότητα. Τα παιξίματα, από μια ομάδα Νεοϋορκέζων (Theo Hill, Essiet Okon Essiet, Sylvia Cuenva κ.ά.) και Ελλήνων μουσικών (Χρήστος Ραφαλήδης, Γιώργος Κοντραφούρης, Κωστής Χριστοδούλου, Αντώνης Ανδρέου) είναι υπεράνω συζήτησης, τα σαξόφωνα και οι ενορχηστρώσεις του Βασιλάκη στέκονται επίσης σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο, τα γυναικεία φωνητικά φωτίζουν όμορφα το «παρασκήνιο» και το όλο κλίμα συντελεί σε μια χωρίς πονοκεφάλους ακρόαση.
Εκεί που προκύπτουν, ίσως, κάποιοι προβληματισμοί είναι στον τομέα των ερμηνειών. Ο Βασιλάκης επέλεξε να ερμηνεύσει ο ίδιος τα 10 περιεχόμενα τραγούδια, για πρώτη φορά μάλιστα σε δίσκο. Είναι προφανές ότι δεν είναι ένας «κανονικός» τραγουδιστής –η φωνή του έχει ομολογουμένως αρκετούς περιορισμούς. Ό,τι, όμως, χάνει σε τεχνική επάρκεια, το κερδίζει λόγω της συμπαθέστατης, «σπαστής» αγγλικής προφοράς του και του κάπως ανέμελου, ακομπλεξάριστου τρόπου με τον οποίο κινείται η ερμηνεία του. Στη δεύτερη μάλιστα ακρόαση, ήδη είχα ξεχάσει ό,τι με «ενόχλησε» στην πρώτη.
Πιστές στο πνεύμα της τζαζ, οι διασκευές αυτές –σε τραγούδια των Beatles, της Billie Holiday, των Doors, της Nina Simone και άλλων– δεν αρκούνται στο να ανανεώσουν απλά την ενοργάνωση αλλά «πειράζουν» τον πυρήνα των πρωτότυπων μουσικών κειμένων, τις μελωδίες δηλαδή και τις αρμονίες. Τα αποτελέσματα μπορεί να μην προκύπτουν εκθαμβωτικά αλλά κατορθώνουν να είναι απολαυστικά, ενίοτε αρκετά ενδιαφέροντα και σε κάθε περίπτωση καλαίσθητα. Ακούστε, π.χ., τι «παθαίνουν» το “Fool On The Hill” και το “Bye Bye Blackbird”, τα οποία αποκτούν σαφώς πιο ρυθμικά και φωτεινά «κοστούμια», αλλά και πώς τη γλιτώνει (με λίγες «εκδορές») το “Light My Fire”, καθώς διαθέτει αρμονικές αλλαγές που από μόνες τους βρίσκονται πιο κοντά στο τζαζ ήθος. Και προσπαθήστε να φανταστείτε τι θα είχε να πει, αν ζούσε, ο John Lennon ακούγοντας το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι στην κατά Βασιλάκη εκδοχή του –πέρα από το ότι ο μακαρίτης δεν γούσταρε και πολύ την τζαζ, εδώ έχουν αλλαχτεί ελαφρώς ακόμα και οι στίχοι(!).
Συνολικά, το Across The Universe του Δημήτρη Βασιλάκη είναι ένας καλός δίσκος «εμπορικής» τζαζ, ο οποίος καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην προσβασιμότητα και στο ελευθεριάζον πνεύμα της μουσικής που υπηρετεί. Και επιπλέον επιτυγχάνει αυτό που γράφει στο κουτί: γιορτάζει με τρόπο πανηγυρικό αλλά και δημιουργικό τον μισό αιώνα ζωής μιας εταιρείας με πλούσια ιστορία.
