Παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την εμφάνισή της, η πρώτη σκέψη που συνεχίζει να έρχεται στο μυαλό όταν ακούς το όνομα της Αρετής Κετιμέ είναι αυτής ενός συμπαθητικού κοριτσιού με γλυκιά φωνή, που παίζει σαντούρι και τραγουδάει. Ίσως γι’ αυτό η φωτογράφηση για τον νέο της δίσκο (εξώφυλλο και σχετικό ένθετο), η οποία την παρουσιάζει γκρουπιέρισα σε καζίνο, να μοιάζει ατυχής. Τελικά, όμως, έρχεται να αποτυπώσει μ’ έναν άκομψο συμβολισμό τη σύγχυση ύφους και καλλιτεχνικής ταυτότητας της καινούργιας της δουλειάς.
Στο Καλή Σου Τύχη, η Αρετή Κετιμέ παλινωδεί ανάμεσα στο λαϊκό συναίσθημα, την παραδοσιακή μουσική και την πιο έντεχνη πλευρά της. Και αποτυγχάνει να παρουσιάσει ένα σαφές καλλιτεχνικό στίγμα, το οποίο να διαθέτει κάποια σπίθα έστω πρωτοτυπίας. Ξεκινώντας από τη λαϊκή πλευρά του δίσκου, βρίσκουμε ότι η Κετιμέ έχει εμπιστευτεί τους σχετικούς δρόμους στον Μανώλη Πάππο, στον Μανώλη Καραντίνη και στον Παναγιώτη Στεργίου. Οι πρώτοι δύο όμως, αν και αναγνωρισμένοι δεξιοτέχνες του μπουζουκιού, δεν έχουν παρουσιάσει ως σήμερα ιδιαίτερα αξιόλογες συνθέσεις. Ο Στεργίου, πάλι, δεν βρίσκεται εδώ στις πιο εμπνευσμένες του στιγμές. Με αποτέλεσμα, η προσέγγιση στον λαϊκό ήχο να δείχνει επιφανειακή, μένοντας στη μίμηση σχημάτων του παρελθόντος.
Στο παραδοσιακό κομμάτι του Καλή Σου Τύχη, η Κετιμέ συνεργάζεται με τον Ανδρέα Κατσιγιάννη (της Εστουδιαντίνας), ενώ τα πιο έντεχνα και πιο «σημερινά» της τραγούδια τα εμπιστεύεται –όπως και στο πρώτο της άλμπουμ, Με Τη Φωνή Της Αρετής– στον Δημήτρη Καρρά, ο οποίος διευθύνει και την παραγωγή. Και είναι σε αυτές τις περιπτώσεις όπου επιχειρεί να πειραματιστεί, απελευθερώνει τη δημιουργικότητά της και διαφαίνονται έτσι κάποιες καλές συνθετικές προσπάθειες, σαφώς πιο πρωτότυπες κι ενδιαφέρουσες από εκείνες των πιο έμπειρων συνεργατών της εδώ –όπως λ.χ. τα “Υψώνω Τείχη” και “Δεν Έχει Πατρίδα Ο Άνεμος”. Σε τέτοια τραγούδια θα συναντήσει ο ακροατής και τις πιο ενδιαφέρουσες στιχουργικές εμπνεύσεις, σε μια συνολικά φτωχή από την άποψη των στιχουργημάτων δουλειά, και σε τέτοιες στιγμές διακρίνονται τα πλούσια ηχοχρώματα της Κετιμέ και η ωρίμανση της φωνής της –χωρίς βέβαια κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αρκετά ακόμα περιθώρια βελτίωσης.
Ωστόσο, το σύνολο του δίσκου χαρακτηρίζεται τελικά από ενορχηστρώσεις οι οποίες δεν επιδιώκουν να δοθεί ένα ενιαίο ύφος σε αυτόν. Με αποτέλεσμα ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ δίχως συνοχή, στο οποίο η Κετιμέ προσεγγίζει διαφορετικά είδη τραγουδιού με τρόπο επιπόλαιο. Το Καλή Σου Τύχη αναδεικνύει λοιπόν ως ζητούμενο ένα πιο σταθερό και συγκροτημένο επόμενο δισκογραφικό βήμα, με σαφέστερο προσανατολισμό και με πιο αξιόλογο υλικό.
