Το Μη Φοβάσαι Την Αγέλη είναι το δισκογραφικό ντεμπούτο του Δημήτρη Λάμπου. Τα τραγούδια φέρουν την προσωπική του υπογραφή στιχουργικά και μελωδικά, ενώ σε επίπεδο ενορχηστρωτικό συνεργάζεται με μια πλειάδα γνωστών ονομάτων όπως ο Μανώλης Φάμελλος, ο Φώτης Σιώτας, ο Μύρωνας Στρατής, ο Δημήτρης Παναγόπουλος κ.α. Ο Στάθης Δρογώσης είναι επίσης ο βασικός συνεργάτης του και έχει αναλάβει την επιμέλεια της παραγωγής και της ενορχήστρωσης.
Οι συνεργασίες αυτές, που με ιδιαίτερη προσοχή αναφέρονται στο ένθετο του CD, ουσιαστικά θέτουν τις αισθητικές αρχές και παραμέτρους των τραγουδιών του Λάμπου. Πατάει υφολογικά στους άνωθεν αναφερόμενους, αντιγράφει έξυπνα και αποσπά όσα στοιχεία του ταιριάζουν, δημιουργώντας το δικό του ύφος. Δίδει δε ιδιαίτερη βάση στον λόγο, καταφέρνοντας να υπογράψει κάποια στιχάκια ιδιαιτέρως εμπνευσμένα και με ποιητική διάθεση, καθιστώντας τα έτσι το πιο ισχυρό προσόν του Μη Φοβάσαι Την Αγέλη. Χωρίς δηλαδή να αναλώνεται σε επιφανειακές ερωτικές μεγαλοστομίες, η γραφή του Λάμπου αποδεικνύεται μεστή, καλλιεργημένη και με κοινωνική αντίληψη. Και υποστηρίζει τις folk rock μουσικές του επιρροές, εμφανείς από το πρώτο μέχρι τον τελευταίο κομμάτι του δίσκου.
Σε μία εποχή η οποία πρεσβεύει τη συνεχή και ακατάπαυστη κατανάλωση νέων προϊόντων, τέτοια τραγούδια μοιάζουν να βάζουν ένα μεγάλο στοπ σε αυτή τη φρενήρη διαδικασία, θέτοντας τις προϋποθέσεις για μία δεύτερη και τρίτη ακρόαση. Υπάρχουν πολλά και καλά τραγούδια μέσα στον δίσκο, που θέλουν όμως υπομονή και επιμονή για να τα οικειοποιηθείς. Κατά τη γνώμη μου, εξέχουσα θέση κρατά η ατμόσφαιρα του “Η Αγέλη”, όπου η όμορφη ακουστική κιθάρα στην εισαγωγή συνομιλεί με τα έγχορδα –βιολί και βιόλα– του Φώτη Σιώτα, αναδεικνύοντας την απλότητα και το ουσιώδες των στίχων. Δίπλα στο εξαιρετικό αυτό τραγούδι βάλτε το αδερφάκι του, “Ως Το Τέλος Της Γιορτής”, ενώ προσέξτε επίσης τη συμπαθή ψυχεδέλεια του “Η Ζωή Της Blandine”, αλλά και το “Ατύχημα”, ένα έξυπνο ντουέτο με τον Φάμελλο, το οποίο άνετα θα μπορούσε να μπει σε soundtrack αμερικάνικου road movie.
Από την άλλη, μέσα στα 13 τραγούδια του δίσκου είναι φορές που ο Λάμπος μπαίνει σε ένα λούκι μουσικής εσωστρέφειας και μονοτονίας. Παρασύρεται δηλαδή από μία αυστηρή διάθεση να μείνει πιστός στο μουσικό ύφος που προφανώς αγαπά. Και νιώθεις ότι δεν δημιουργεί τις συνθήκες που θα εκπλήξουν τον ακροατή εκείνο ο οποίος δύσκολα θα άγγιζε τέτοιου είδους ακούσματα. Ψιλά γράμματα όμως: ο καλλιτέχνης έχει όλο τον καιρό μπροστά του για να πειραματιστεί και να διευρύνει το κοινό του.
Θεωρώ ότι το Μη Σε Φοβίσει Η Αγέλη είναι ένας αξιόλογος δίσκος. Ο Δημήτρης Λάμπος φέρει τις επιρροές του, τις αγάπες του, τις εμμονές του, τις αγωνίες του και το κάνει με συνέπεια και μεράκι. Σε μία εποχή που το κύμα της αγγλόφωνης σκηνής σαρώνει και κυριαρχεί στην ελληνική μουσική δημιουργία, ο Λάμπος –με όπλο του τον ισχυρό ελληνικό λόγο– μετουσιώνεται σε έναν άξιο εκπρόσωπο της αμερικανικής μουσικής κουλτούρας.
