Θυμάμαι την κριτική του Σταμάτη Λεόντιου για το πρώτο άλμπουμ του σχήματος Τρίφωνο, κοντά 3 χρόνια πριν. Είχε εκφραστεί ενθουσιωδώς και με είχε βάλει μάλιστα σε σκέψεις, καθώς τα επιχειρήματά του με είχαν πείσει για αρκετά πράγματα. Κυρίως για το ότι «το Προσοχή Τρίφωνο είναι η αρχή μιας άκρως ενδιαφέρουσας καλλιτεχνικής συνομιλίας μεταξύ ανθρώπων οι οποίοι αγαπούν πραγματικά το πάσχον ελληνικό τραγούδι». Δεν είχα όμως πειστεί για το ότι η Ερωφίλη, ο Νίκος Κουρουπάκης και ο Δημήτρης Υφαντής είχαν ανταποκριθεί με φρεσκάδα και με αυθεντικότητα στο ζητούμενο «ποιοτικό ελληνικό τραγούδι». Και γιατί είχαν βασιστεί σε διασκευές εγνωσμένης αξίας πρωτοτύπων, αλλά και λόγω κάποιων προσεγγίσεών τους σε αυτές, που προσωπικά έβρισκα άγουρες.
Κάποιες από εκείνες τις σκέψεις επανήλθαν λοιπόν επιτακτικά καθώς άκουγα και ξανάκουγα το νέο άλμπουμ των Τρίφωνο. Δεν θα διαφωνήσω ότι υπάρχουν οφθαλμοφανείς αρετές, οι οποίες εξασφαλίζουν ότι και Τα Τζιτζίκια Του Χειμώνα διατηρούν ένα μίνιμουμ καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκω να συμβαίνει κάτι πάνω από αυτό το μίνιμουμ, παρότι Ερωφίλη, Κουρουπάκης και Υφαντής το επιδιώκουν. Σαφώς, συνειδητώς και, όντως, με πραγματική αγάπη για ό,τι σχηματικά λέμε «ποιοτικό» ελληνικό τραγούδι (προσωπικά πάντως, δεν νομίζω ότι υπάρχει αληθινό περιεχόμενο στον όρο –όμως πρόκειται για άλλη συζήτηση).
Το Τρίφωνο παρουσιάζει στα Τζιτζίκια Του Χειμώνα ένα πολυσυλλεκτικό χαρμάνι με «έντεχνες» εκκινήσεις και με Δυτικούς ορίζοντες, το οποίο όμως δεν υπερασπίζεται επαρκώς, καταλήγοντας σε μια αίσθηση τουρλού. Πότε οι μελωδίες, πότε οι ενορχηστρώσεις, πότε οι στίχοι, πότε ακόμα και οι ερμηνείες –σαφώς το δυνατότερο ατού του σχήματος μα και του δίσκου– καταφέρνουν και χαλάνε ό,τι πάει να υψωθεί πάνω από αυτό το μίνιμουμ.
Έτσι, εκεί που προσυπογράφω με ενθουσιασμό έναν στίχο απλό μα καίριο όπως το «η αγάπη ζει στα μικροπράγματα, ζει στα ασήμαντα και στα απλά», ακούω μια ενορχήστρωση που δεν μου κολλάει, στα πλαίσια της διασκευής των Τρίφωνο στο “Shoes” των Reparata. Εκεί που παίρνω το μεγάλο καλάθι γνωρίζοντας την αγάπη της Λίνας Νικολακοπούλου για τον Leonard Cohen, καταλήγω να το γεμίζω με φτωχικά καλούδια, απογοητευμένος από μια τόσο μικρή διασκευή (“Ως Το Τέλος Του Έρωτα”) σε ένα τόσο μεγάλο τραγούδι (“Dance Me To The End Of Love”). Στο πρώτο πάλι τραγούδι που με ενθουσιάζει (“Σαν Παράσταση”, σμυρνέικος σκοπός με στίχους Νικολακοπούλου) ακούω άξαφνα ένα κακοβαλμένο σαξόφωνο το οποίο μου καταστρέφει την αίσθηση ανάτασης –με τον ίδιο τρόπο που ένας ατυχής διάλογος μεταξύ ελληνικής παράδοσης και μοντέρνων Δυτικών ήχων ισοπεδώνει το κατά τα άλλα άξιο λόγου “Λες Κι Ανάποδα Γυρίζει Ο Κόσμος”.
Όταν πάλι κινείται σε πιο αμιγώς παραδοσιακά πλαίσια, το ενεργητικό Τρίφωνο αποδεικνύεται απρόσμενα άνευρο, αποστασιοποιημένο: η επιτακτικότητα της συνάντησης με τον Αλεξανδρή στο “Μαργούδι”, ακόμα και υπό την απειλή του ξύλου εκ μέρους της μάνας, δεν είναι δυνατόν να εκφέρεται έτσι ερμηνευτικά, σαν να μην τρέχει και τίποτα –πολύ καλύτερα στέκεται ο Δημήτρης Υφαντής μόνος του στο καλό “Γράμμα Του Χειμώνα”. Το δε country ξέσπασμα του “Φωτιά Στα Κόκκινα” καταλήγει μοναχικό, παράταιρο και με στίχους αποτυχημένα βαλμένους σε έναν τόσο α-λα-Nashville σκοπό (τύπου «Φωτιά στα κόκκινα ουρανέ μου και πώς να σωθώ/έτσι που γελάς θησαυρέ μου πάω να τρελαθώ»). Τέλος, υπάρχουν και τραγούδια στο στυλ της μπαλάντας, από τα οποία όμως διακρίνεται τελικά μόνο το “Θέλω Να Με Θες”, το καλύτερο κατά τη γνώμη μου τραγούδι του δίσκου.
Καταλήγω έτσι περισσότερο επικριτικός από ότι θα περίμενα απέναντι σε ένα σχήμα το οποίο δείχνει και διάθεση μα και δυνατότητες. Σκέφτομαι ότι ίσως το Τρίφωνο θα πρέπει να βάλει μελλοντικά έναν παραγωγό στο παιχνίδι, που θα βοηθήσει την τριπλέτα να εστιάσει σε πράγματα, αξιοποιώντας στο έπακρο τις δυνάμεις της. Γιατί εδώ οι δημιουργικές δυνάμεις ξοδεύονται σε συχνά αδιέξοδες διαδρομές, ενώ το ζητούμενο χάνεται από τα διαρκή ζιγκ-ζαγκ και συχνά εκτίθεται όταν προσπαθεί να παντρέψει μοντερνικότητα και παράδοση.
