Ο Απόστολος Καλτσάς, ύστερα από καλλιτεχνική διαδρομή αρκετών χρόνων εντός κι εκτός του συγκροτήματος Υπόγεια Ρεύματα –είναι ο μπασίστας τους– καταθέτει την πρώτη του προσωπική δισκογραφική εργασία. Πρόκειται για μια συλλογή σκέψεων, εικόνων και ιστοριών από διάφορες ταξιδιωτικές εμπειρίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τις οποίες φιλοδοξεί να παρουσιάσει μέσα απο τη δική του, ιδιαίτερη, οπτική.
Στη Μυθοτοπία, ο Απόστολος Καλτσάς γράφει δώδεκα τραγούδια και ορχηστρικά κομμάτια εμπνευσμένα από ισάριθμους τόπους της Ελλάδας και του κόσμου στους οποίους έχει ταξιδέψει κατα καιρούς. Το βιβλιαράκι που συνοδεύει κάθε δισκογραφική έκδοση δημιουργεί συνήθως τις πρώτες εντυπώσεις για το τι θα ακούσεις, αν και συχνά αυτές δεν αποδεικνύονται ουσιαστικές. Η συγκεκριμένη πάντως έκδοση αξίζει παραπάνω προσοχής, καθώς, μέσα απο κείμενα, πίνακες και φωτογραφίες, πετυχαίνει να σε εισάγει στον κόσμο του κάθε τραγουδιού.
Στο κατεξοχήν καλλιτεχνικό κομμάτι, ο Καλτσάς –αναμενόμενα ίσως, ως μουσικός– επικεντρώνει στις μελωδίες, μη δίνοντας την ίδια βαρύτητα στον λόγο. Τρανή απόδειξη της εστίασής του, οι 38 οργανοπαίκτες της νεότερης γενιάς οι οποίοι αποδίδουν τις συνθέσεις του. Κι αν σ’ αυτές δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες επιδόσεις –δεν διαθέτει εξάλλου εμπειρία στον τομέα– οι ενορχηστρώσεις, που βασίζονται σε μια ποικιλία οργάνων, είναι άρτιες και παρουσιάζουν ηχητική ενότητα. Στόχος όχι και τόσο εύκολος όσο ίσως φαίνεται, εφόσον μιλάμε για υλικό που ακουμπά σε διάφορες μουσικές παραδόσεις της Ελλάδας και του κόσμου. Η επιτυχία τους αποδίδεται από τον ίδιο τον Καλτσά στις παρεμβάσεις του Κώστα Παρίση κατά την επιμέλεια της παραγωγής.
Όσον αφορά όμως στον λόγο και στον τρόπο με τον οποίο δομούνται οι στίχοι, παρουσιάζονται αρκετές αδυναμίες. Ο Καλτσάς εξαντλείται στη μέσω απλοϊκών εκφράσεων περιγραφή εικόνων, καταστάσεων και συναισθημάτων από τους τόπους όπου ταξίδεψε. Μολονότι οι ιστορίες και οι μύθοι περιγράφονται με τρόπο άμεσο και γλαφυρό, δημιουργώντας την αίσθηση ότι πρόκειται για πράγματα ειλικρινώς και βαθιά βιωμένα/αφομοιωμένα από τον Καλτσά –δείχνει να αντιλαμβάνεται τα ταξίδια με έναν πιο ουσιαστικό τρόπο και όχι ως στιγμές απόδρασης– οι στίχοι δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν κλισέ και προϋπάρχουσες δομές. Στις ερμηνείες πάλι, ο Καλτσάς έχει την ευτυχία να συμμετέχουν καλλιτέχνες όπως οι Θάνος Μικρούτσικος, Χρήστος Θηβαίος, Γρηγόρης Κλιούμης, Πάνος Μουζουράκης, Μάκης Παπαγαβριήλ, Απόστολος Ρίζος και Μάρθα Φριντζήλα, οι οποίοι, αν και δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από τον συνηθισμένο τρόπο ερμηνείας τους –μόνο η Φριντζήλα ξεχωρίζει στην “Αστροπαλιά’’– εντούτοις εμπλουτίζουν με την παρουσία τους το άλμπουμ.
Συμπερασματικά, η Μυθοτοπία του Απόστολου Καλτσά παίρνει ως αφορμή μια ιδέα που προϋπάρχει –την αποτύπωση δηλαδή ταξιδιωτικών εμπειριών σε μια δισκογραφική δουλειά– και προσπαθεί να την παρουσιάσει μέσα απο την προσωπική οπτική του. Συνθέσεις με αρκετές αδυναμίες, εμπλουτίζονται από τις σωστές τοποθετήσεις των (ποικίλων) οργάνων και τις εκτελέσεις των μουσικών και ντύνουν λόγια ειλικρινή μα απλοϊκά. Οι προθέσεις του δημιουργού και η επιμέλεια με την οποία προσεγγίζει το μουσικό κυρίως κομμάτι του δίσκου είναι προς τιμήν του, δεν αρκούν ωστόσο για να κάνουν τη Μυθοτοπία να υπερβεί τη μετριότητα.
