Όταν ένα άλμπουμ σε προβληματίζει για το πού μπορείς να το κατατάξεις, σημαίνει πως α) είσαι άσχετος και επομένως άσε να την κάνει κάποιος άλλος τη δουλειά της κριτικής, β) υπάρχει αρκετό μουσικό ενδιαφέρον που χρειάζεται ανάλυση, ή/και γ) το είδος στο οποίο πλησιάζει αρκετά το έργο είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο, με υποκατηγορίες και μουσικές επιρροές από άλλα είδη. Αν και συνήθως ισχύει το α), ευτυχώς για την περίπτωση των Three Way Plane επικρατούν τα β) και γ). Το συγκρότημα χρονολογείται από το 2003 και η πορεία του μέχρι σήμερα περιλαμβάνει αρκετές συναυλίες, καθώς και την κυκλοφορία ενός αυτοσχέδιου EP (Bright Days, 2006).
Συνεχίζοντας τον άνωθεν προβληματισμό για την κατηγοριοποίηση, το ντεμπούτο των Three Way Plane Give Us Something New To Shout διαθέτει αρκετά χαρακτηριστικά (post-)hardcore, (post-)punk, και screamo. Απορίες τύπου «γιατί χρειάζεται να κατηγοριοποιήσεις ένα άλμπουμ για το οποίο γράφεις κριτική; Σ’ αρέσει ή δεν σ’ αρέσει;» δεν στέκονται καλά, όσον αφορά στις μουσικές κριτικές. Γιατί πρέπει να υπάρχει μια βάση κρίσης και σύγκρισης, καθώς με διαφορετικά κριτήρια αξιολογείς ένα rock άλμπουμ κι ένα έργο κλασικής μουσικής. Πέρα όμως από τη θεωρία, οι Three Way Plane έχουν καταφέρει εδώ να εξελίξουν τις συνθέσεις τους σε πολλά επίπεδα, δημιουργώντας ένα πολύ καλό άλμπουμ, αρκετά κοντά στο post-hardcore ύφος.
Τα δυνατά φωνητικά και οι κατακριτικοί στίχοι αποτελούν κλειδί για την επιτυχία στο είδος, το οποίο πηγαίνει χέρι-χέρι με την πολιτική και λειτουργεί ως φωνή διαμαρτυρίας. Τα “Scare The Hippy”, “Dispute”, και “Straightjacket Society” επιδιώκουν αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Δεύτερον, τα ρυθμικά breaks, όπως στα “36 DD” και “Let’s Pretend You Don’t Exist”, είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό που εδώ αξιοποιείται σωστά. Την ίδια όμως στιγμή, το post-hardcore αποδεικνύεται αρκετά περιοριστική κατηγορία για το Give Us Something New To Shout. Τα “Bittersweet Hit Of The Week”, “Tell Me” και “Dispute” δείχνουν άλλες μουσικές προεκτάσεις, αντίστοιχα προς college rock, punk και reggae. Σε αρκετά δε σημεία παρατηρούνται πειραματισμοί με τον θόρυβο, όπως λ.χ. στο τέλος του “Fade Away”, progressive περάσματα (βλέπε το φινάλε του “Is It Over Or What?”), και, τέλος, αρκετά ποπ hooks –δηλαδή επαναλαμβανόμενες, σύντομες μελωδίες που εντυπώνονται εύκολα στο μυαλό του ακροατή με αποτέλεσμα να αναγνωρίζει το κομμάτι στην επόμενη ακρόαση, αναμένοντας τα μέρη τα οποία γνωρίζει (βλέπε “Wipe Out” και “Straightjacket Society”).
Από το άλμπουμ ξεχωρίζει επίσης το remix στο “Let’s Pretend You Don’t Exist” από τους Barbara’s Straight Son, στο οποίο έχουν «θαφτεί» με εξαιρετικό τρόπο οι μελωδίες, δίνοντας βάση στα πολυρυθμικά στοιχεία. Οι Three Way Plane έχουν θέσει αρκετά ψηλά τον πήχη και ελπίζω να αντιμετωπίσουν τη μουσική σύνθεση όπως ακριβώς κάνουν στην ως τώρα πορεία τους: χωρίς όρια.
