Ακούω, σκέφτομαι και το ξεβουλώνω: λένε πως το ska και ο περίφημος upbeat ρυθμός του σκάνε κατά κύματα που ξεκινούν απ' τα παράλια της γνωστής ράστα νήσου, καταλήγοντας με διαφορετικές εντάσεις στα ηπειρωτικά του Δυτικού κόσμου. Μπας και μαλακώσουν λίγο το μπετόν αρμέ του υπάρχοντος αστικού ιστού. Πρώτο κύμα το οριτζινάλε το τζαμαϊκανό της δεκαετίας του εξήντα, δεύτερο παλιρροϊκό με Madness, Specials κου του λου, και τρίτο σε συγχρονισμό με τις εναλλακτικές αμερικάνικες κιθάρες στο γύρισμα του ημερολογίου από 1980s σε 1990s. Χονδρικά και χοντροκομμένα. Και κάπως έτσι ανάγεται σταδιακά το ska-punk, συν όλες τις προσμίξεις, παγκόσμιος ηχητικός κώδικας, λαμβάνοντας την τελική του μορφή εδώ και κάμποσα χρόνια. Αυτό τον μορφοποιημένο κώδικα κουβαλάνε εμφανώς απορροφημένο, μα και λίγο-πολύ αυτούσιο, οι 63 High στα αυτοσχέδια ή και πιο οργανωμένα ska πάρτι που στήνουν ανά τη χώρα από τα 1997 –ενίοτε και στα εξωτερικά, αν δεν βουλιάζω στη λούμπα της ιντερνετικής παραπληροφόρησης. Εντός του Think Before Unzippin' χοροπηδάει ευσεβής όγκος υλικού απ' την πορεία της μπάντας, ωστόσο ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει αν πρόκειται περί μαζεμένων επανεκτελέσεων ή για ακυκλοφόρητο πράμα απ' τα συρτάρια. Με τη σχετική επιφύλαξη κλίνω προς το πρώτο. Υφίσταται, λοιπόν, ένα ζητηματάκι με την πληροφορία, οπότε ας επικεντρωθούμε στο περιεχόμενο. Τα πάντα εκεί καταλήγουν άλλωστε... Έχετε συναπαντηθεί με κανένα άλμπουμ από εκείνα που διαθέτουν κάμποσες δεκάδες βασικές ιδέες μεταφρασμένες σε αντίστοιχο αριθμό τραγουδιών – συνήθως μετρημένα σε δευτερόλεπτα τούτα τα τελευταία; Ξέρω 'γω, το Double Nickels On The Dime των Minutemen (τα απεριόριστα σέβη μου στον νονό) ή κανένα θανατερό των τιτανοτεράστιων Napalm Death; Σε αντίστοιχη γραμμή λειτουργεί το κόλπο και με τα είκοσι τρία μέρη του Think Before Unzippin' των 63 High. Εξαίρεση το μπόνους όπου παίζει βυζαντινό ισοκράτημα και χιουμοριστική ψαλτική, κάτι σαν στανταράκι επιθεώρησης καρφί στην υποκρίτρια την εκκλησία και στον νεοέλληνα χριστιανό ως καταναλωτικό ζώο –μάλιστα το μόνο στη γλώσσα της μανούλας. Τα υπόλοιπα, μονόλεπτα, δίλεπτα, άντε μέχρι τρία και μισό, κρατάνε συνήθως σταθερό το ska upbeat κάτω από κιθάρες με προθέματα από punk rock μέχρι και grunge. Ενώ την παραμόρφωση τη σπάνε, ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, μίνι θεματάκια ηλιοκαμένων πνευστών. Αν έχετε κατά νου τους Less Than Jake είσαστε μέσα. Διαθέτω ένα ζήτημα, βέβαια, με αυτές τις ιστορίες του δρόμου που υμνεί η μπάντα. Δημιουργούν ένα ηχητικό οξύμωρο εν ολίγοις. Όχι πως αμφισβητώ τίποτα κίνητρα, ούτε που τους ξέρω τους ανθρώπους. Στην αποτύπωση αναφέρομαι. Κάτι η διάφανη παραγωγή, κάτι αυτή η πρεμούρα να αρθρωθούν όλα ξεκάθαρα, κι ορίστε η ανακολουθία. Με την καμία δεν θα μπορούσα να φανταστώ έτσι τα live τους...
