Μετά το System May Fall, και το ομολογουμένως εντυπωσιακό τους ξεκίνημα, οι GAD. έρχονται με το The Perfect Crime για να μας πείσουν πως η πρώτη τους προσπάθεια δεν πήγε στον βρόντο, και πως όλο αυτό τον καιρό δούλεψαν σκληρά ώστε να παρουσιάσουν κάτι αξιόλογο ως δεύτερο βήμα. Και ακούγοντας το πρόσφατο άλμπουμ τους ξανά και ξανά μου δόθηκε η εικόνα ότι όντως έτσι είναι τα πράγματα. Νομίζω βέβαια πως δεν ξεφεύγουν πολύ από το ύφος του ντεμπούτο τους, όμως τελικά αυτό θα το ενέτασσα περισσότερο στα θετικά τους στοιχεία. Μοιάζουν δηλαδή στο The Perfect Crime να ξέρουν περισσότερο τι θέλουν, και αυτό μετουσιώνεται στη δουλειά που τελικά αποτυπώνεται στον δίσκο. Λίγες μόνο αστοχίες χαλάνε τη ροή του δίσκου, και λίγες φορές ένιωσα τον δείκτη μου να έλκεται από το πλήκτρο με τα βελάκια, τα οποία οδηγούν στο επόμενο κομμάτι. Στα συν και η κιτρινόμαυρη αισθητική του εξωφύλλου, η οποία παραπέμπει σε κάτι σχετικό με πυρηνικά. Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι τα δυναμιτάκια του δίσκου σκάνε από τα πρώτα κιόλας λεπτά, με τα “Deep Blue World” και “The Perfect Crime” να κάνουν σεφτέ (θα τα ακούσετε ξανά και ξανά μάλλον…). Μελαγχολικό ύφος, χροιά που θυμίζει κάτι από Oasis (ειδικά στο “Deep Blue World”), και λυρικότητα στους στίχους με ωραία γυρίσματα της φωνής (περισσότερο στο “The Perfect Crime”, αλλά και στο “Separate Ways” αργότερα). Ύστερα, το δυναμικό μπάσιμο στο “True Love” και τα «νευρικά» τύμπανα στο “Parallel Lines” συμπληρώνουν ένα ευήκοο καρέ τραγουδιών. Εκεί που συναντώ μια πρώτη παραφωνία, σε σχέση με το σύνολο του δίσκου, είναι στο “Over The Moon” –με τη συμμετοχή του Κωνσταντίνου Βήτα στα φωνητικά. Ο τελευταίος κάνει το τραγούδι αρκετά δικό του, είναι διάχυτη η απαλή μελωδικότητα και ο ρομαντισμός του τραγουδοποιού. Κάτι θετικό ίσως για όσους τον ακολουθούν, που όμως αποδεικνύεται παράταιρο και αποκομμένο από τα όσα ακούς στο The Perfect Crime. Σου δίνει την αίσθηση ότι GAD. και Κωνσταντίνος Βήτα προσπάθησαν να βρεθούν κάπου στη μέση, αλλά μάλλον τελικά οι μεν έκαναν περισσότερα βήματα προς τον δε.Με το τηλεοπτικό –από γνωστή διαφήμιση– “Waves”, ίσως την καλύτερη στιγμή του νέου δίσκου των GAD., αποκαθίσταται η ισορροπία. Το ρεφρέν είναι κάτι παραπάνω από πιασάρικο, ωστόσο το κομμάτι είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Αξιοπρόσεκτο στιχουργικά και το ταξιδιάρικο “Everyday I Die In Rome”, ενώ, από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς, το “Wise Girl” «ξινίζει» λίγο –ερμηνευτικά θυμίζει κάτι από White Town (με το κλασικό πυροτέχνημα “Your Woman”) και ξανά χαλάει τις μέχρι τώρα ισορροπίες. Όμως, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο των GAD. στο The Perfect Crime –πέρα από το «μαντσεστερικής» σκηνής ύφος τους και τη ζεστή, σκοτεινή φωνή του Κώστα Αντωνιάδη– είναι το στιχουργικό μέρος. Σχεδόν σε όλα τα τραγούδια ο στίχος είναι προσεγμένος και διαφέρει ποιοτικά από άλλες αντίστοιχες μπάντες οι οποίες μου έρχονται στο μυαλό. Τα τραγούδια μοιάζουν δηλαδή σαν μικρές ιστορίες που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας (π.χ. το “Every Day I Die In Rome”), και όχι ως κραυγές δίχως νόημα και ουσία. Δίκην συνοψισμού, θα κατέληγα στο εξής: το «έγκλημα» των GAD. μπορεί να μην είναι απολύτως «τέλειο» (δεν κλέβουν και τη Μόνα Λίζα, άλλωστε), ωστόσο κάνουν τελικά μια γερή μπάζα (πες το και ριφιφί) με ελάχιστες απώλειες και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Και εις ανώτερα…
