Είναι ευχής έργο που επιτέλους οι πρώτες προσπάθειες μεμονωμένων ανθρώπων (ή συγκροτημάτων) κατά την προηγούμενη δεκαετία βρίσκουν γόνιμο έδαφος ανάπτυξης σε αυτήν. Γιατί μέχρι και πρότινος, ο αυτοσχεδιασμός στην Ελλάδα μπερδευόταν από τους αδαείς (παίκτες ή/και ακροατές) με ατονάλ και με διαφορετικής ρέκτας κουρδισμένες κιθάρες μαζί με ολίγον τι από θόρυβο και σπασμένες ενορχηστρώσεις (διάβαζε: κακές αναγνώσεις των Sonic Youth και των τότε επίκαιρων post-rockers).
Να όμως που σύγχρονοι δημιουργοί αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά την άγραφη παρτιτούρα του αυτοσχεδιασμού και –ξεφεύγοντας από το «παίζουμε rock βασικά αλλά πασχίζουμε να ακουστούμε μοντέρνοι»– θέτουν ξανά το ουσιώδες της σχετικής συζήτησης, μέσω του παρόντος δίσκου. Η πολυάριθμη ομάδα που Πράττει Πλάκες με Καλόγριες έχει αφομοιώσει όχι μόνο ακουστικά μα και ουσιαστικά δίσκους τους οποίους η Νέα Υόρκη –και ειδικότερα τα label της Shimmy Disc και αργότερα της Knitting Factory– εξέδιδε ως τυρόπιτες προς βρώση. Όχι πως δεν ενυπάρχει και η Tzadik με τον John Zorn στις τρεις συνθέσεις του ομότιτλου δίσκου των Fun With Nuns, όχι πως ξεχάστηκε το μπόλιασμα Ανατολής και Δύσης που διεπράχθη στην Ιαπωνία από το 1984 και πέρα. Όλα ισόποσα και εύρυθμα. Κι αν ακόμα πρόκειται για έναν δίσκο όπου αποτυπώνονται τα ευκρινώς τυπωμένα στην εγκεφαλοχώρα των Fun With Nuns ηχοκύματα των παραπάνω σχολών, σημασία έχει ότι το βήμα είναι σταθερό.
Τουτέστιν, έχουν αποφευχθεί ανούσιες και συντηρητικές επιλογές από world, fusion και post rock δρομάκια, οι οποίες θα πρόδιδαν ουσιαστικά και την α-λα-δαρβινικής οδού καταγωγή των ειδών/μελών της μπάντας. Όχι. Ακόμα και στην περίπτωση που μόνο αυτό μπορούν να καταθέσουν οι Fun With Nuns ένεκα υπερ-ενθουσιασμού, μιλάμε για κάτι το σαφώς δεκτό και σεβαστό. Από τη στιγμή λοιπόν που οι Fun With Nuns έδειξαν ότι κατέχουν τον κώδικα, το επόμενο βήμα είναι η διατομή του: πρέπει κοντολογίς να αρμολογήσουν αυτό που παίζουν με αυτό που βιώνουν. Ασφαλώς και τα γρέζια μα και τα καλάμια του τενόρου σαξοφώνου, το οποίο διατρέχει χαρακτηριστικά όλο το παρόν 3ιντσο CD-r, είναι παιγμένα με ιδιάζουσα άνεση και επιτυχία. Αλλά απηχούν μία πραγματικότητα εκτός Αθηνών –πιο συγκεκριμένα, αυτή που γέννησε η μητροπολιτική τρέλα του Μεγάλου Μήλου (και όχι μόνο) στη δεκαετία του 1990.
Όχι πως λείπουν τέτοιες κοινωνικές καταστάσεις και στην ημεδαπή Μητρόπολη, το σκούξιμο ωστόσο των Fun With Nuns –παρότι αυθεντικό– θα γενεί τέλειο όταν μπορέσουμε ν’ ακούσουμε και τις οιμωγές της οδού Αθηνάς, αλλά και τη χαλύβδινη ανηθικότητα του μικροαστισμού. Αναμένουμε λοιπόν με αγωνία...
