Το διάσημο πορτραίτο της Μόνα Λίζα γίνεται ο πυρήνας και ταυτόχρονα ο μοχλός μιας γυναικείας συνάντησης. Η γνωστή συνθέτρια και φλαουτίστα Στέλλα Γαδέδη καταθέτει έντεκα κομμάτια με τη φωνή μιας ανερχόμενης και λίαν ελπιδοφόρας καλλιτέχνιδας, εκείνη της Αντιγόνης Μπούνα. Η δική τους Μona Lisa είναι το πόνημα μιας γυναίκας προς μια άλλη. Ακολουθώντας σταυροδρόμια λαϊκότροπα, ταγκό, bossa nova και μπαλάντες, ανακαλύπτουμε μερικές από τις αξίες που κρύβει και η επιφανής γυναίκα της Αναγέννησης όπως ομορφιά, διαχρονικότητα, απλότητα, μυστήριο. Η καταξιωμένη συνθέτρια έχει δείξει εδώ και χρόνια τις περγαμηνές της –με συνεργασίες από Απόστολο Καλδάρα, Μίμη Κουγιουμτζή, Γιώργο Ζαμπέτα έως Μάνο Λοΐζο. Η ευρεία μουσική γκάμα και η πάντα κυρίαρχη ευαισθησία της δεν θα μπορούσε να είναι απούσα και από τη νέα της δουλειά. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση, αντιλαμβάνεται κανείς τη διάθεση όλων των συντελεστών του δίσκου που δεν είναι άλλη από το να καταθέσουν ωραία τραγούδια και τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Η Mona Lisa των Γαδέδη & Μπούνα ακολούθησε τη δική της πορεία, ήδη από το 2002 που γράφτηκαν κάποια από τα κομμάτια, για να φτάσουμε στο σήμερα. Το στοιχείο του ερωτισμού, της υπαρξιακής αναζήτησης και της δύναμης της ανθρώπινης στιγμής αποτελούν τις κύριες στιχουργικές «ανησυχίες», οι οποίες μπλέκονται μελωδικά με την ενδιαφέρουσα και απέριττη χροιά της ερμηνεύτριας. Η αλήθεια είναι ότι το πιο πολύτιμο στοιχείο αυτής της γυναικείας συνύπαρξης είναι το απρόσμενο για πολλούς ηχητικό χαρμάνι, το οποίο ξεδιπλώνεται μονομιάς. Ταγκό αρώματα αναδύονται με το τραγούδι “Με Τρένα Και Με Πλοία”, τη στιγμή που δυο αλλιώτικες bossa nova των “Λίγο Πριν Ξημερώσει” και “Ένα Μοβ Συννεφάκι” μάς κλείνουν πονηρά το μάτι. Οι λαϊκές πάλι βάσεις των “Άσε Καλύτερα” και “Κάτι Βγαίνει Στη Ματιά Μας” φλερτάρουν διακριτικά αναμεταξύ τους, βάζοντας τον πήχη υψηλά για τη συνθετική ικανότητα και ευχέρεια της Γαδέδη σε ανάλογο είδος. Το μοναδικό ορχηστρικό κομμάτι, το “Ερωτικό Βαλς”, αποτελεί την έκπληξη και συνάμα την απόλαυση ενός μοναχικού βαλς, το οποίο δεν χορεύεται αλλά κουβαλάει ένα θεατρικό πέπλο, ποτισμένο από γυναικείους αναστεναγμούς. Από τη μεριά της, η Μπούνα διαθέτει μια σπάνια μουσική στόφα που θέλει σίγουρα χρόνο και γόνιμο υλικό για να ξεδιπλωθεί. Σε κάθε της ερμηνευτική απόπειρα νιώθεις ότι είναι παραπάνω από παρούσα, δίχως αυτό να βαραίνει ή να αλλοιώνει το όλο εγχείρημα μιας και κερδίζει το στοίχημα με την ζεστή, καθαρή και χωρίς περιορισμούς φωνή της. Σίγουρα η πρώτη προσωπική της μουσική πρόταση, με την υπογραφή μιας αναγνωρισμένης δημιουργού, ανοίγει τους ορίζοντες και για πιο ανοιχτές και τολμηρές μελλοντικές δουλειές και το ευχόμαστε ειλικρινά. Η Mona Lisa της Αναγέννησης δεν ξέρω αν καταφέρνει να κερδίσει και τους σύγχρονους μουσικούς θιασώτες, όπως επιχειρείται μέσα από τις αλχημείες των Γαδέδη και Μπούνα, πάντως αξίζουν ένα καλό ταξίδι, άνευ προορισμού...
