Όσο και να το τριβελίσεις για να το πιάσεις από αλλού το κείμενο και να το νοστιμέψεις, 200.000 αντίτυπα είναι τόσο κολοσσιαίο νούμερο για το βυθιζόμενο πλοίο της ελληνικής δισκογραφίας, ώστε συμπέρασμα ένα: η νέα δουλειά του Γιάννη Πάριου απόκτησε ξαφνικά την υπόσταση ενός ορόσημου για μια δυναμική είσοδο των εφημερίδων στο δισκογραφικό τοπίο και την ανάληψη από μέρους τους μιας διαφορετικού είδους διανομής και προβολής. Αυτή η ιστορία –με τις ακόμα απρόβλεπτες συνέπειες– εγγυάται στο άλμπουμ ότι δεν θα το ξεχάσει κανείς σοβαρά καταπιανόμενος με το ελληνικό τραγούδι.
Ως καλλιτεχνικό τώρα (όχι εμπορικό) προϊόν, το Συμπέρασμα Ένα δεν προβαίνει σε ιδιαιτέρως τολμηρά ανοίγματα, αν και με τον τρόπο του επιδιώκει να δώσει στον Πάριο ένα πιο σύγχρονο πάτημα. Κανένας άλλος συνδυασμός δεν το μαρτυρά καλύτερα παρά το βασικό δίδυμο υπευθύνων των όσων χτίζονται πίσω του: ο νεαρός και ανερχόμενος Γιάννης Χριστοδουλόπουλος βάζει τη μουσική, ο παλαίμαχος Αχιλλέας Θεοφίλου προΐσταται της παραγωγής. Αποτέλεσμα, ένα ηχητικό περιβάλλον που ενώ αξιοποιεί πιο μοντέρνες ενορχηστρώσεις και προκρίνει πιο Δυτικούς τρόπους και περισσότερο ηλεκτρισμό από όσο ίσως μας έχει συνηθίσει ο Πάριος –μειώνοντας παράλληλα εμφανώς τα πιο λαϊκά στοιχεία– κατορθώνει να ακούγεται εξαιρετικά οικείο: ο πιστός φίλος θα αισθανθεί μια αύρα φρεσκάδας, δεν θα εντοπίσει όμως με τη μία πού ακριβώς έγκειται η διαφορά.
Από την άποψη έτσι της επαναδιατύπωσης του ελαφρολαϊκού ήχου σε μια πιο σύγχρονη γλώσσα, ο Χριστοδουλόπουλος πετυχαίνει. Αλλά πετυχαίνει σε επίπεδο κατασκευής: προσεγγίζει την ελαφρολαϊκή αισθητική της δεκαετίας του 1970 σε πιο mainstream pop μονοπάτια με μέτρο και με διακριτικότητα, δεν προβαίνει όμως σε κάτι το οποίο να διαθέτει και κάποιο αισθητικό, συνάμα, βάρος. Αντιθέτως: κρατάει το όλο πακέτο κοντά σε φόρμες τυποποιημένες. Ακόμα δηλαδή και όταν καταφεύγει σε ένα βαλκανικό χαλί (“Σώθηκα”) διαλέγει την πεπατημένη, θυμίζοντας εμφανώς τις δόξες του Goran Bregovic.
Και ο Πάριος; Ο Πάριος κρατάει για τον εαυτό του τον πλέον κομβικό ρόλο. Από τη μια, αποτελεί το λαμπερό κεντρικό πρόσωπο –απλώνει τη φωνάρα του κάνοντας κυριολεκτικά ό,τι θέλει: πότε ανεβάζει ταχύτητες ακολουθώντας τα (υπερ)δραματικά κρεσέντο των συνθέσεων, πότε χαμηλώνει σε συνάφεια με τα πιο εσωστρεφή σημεία, ενώ σε όλα τα πάνω-κάτω φροντίζει να «χρωματίζει» συναισθηματικά φωνήεντα κατά το δοκούν. Δεν μας επιφυλάσσει καμία έκπληξη, καμία μέγιστη ερμηνεία, καμία παρέκκλιση από τα συνηθισμένα, παραμένει όμως απόλαυση να τον ακούς. Πώς διάβολε να μη θαυμάσεις τη ζωή που εμφυσά σε τραγούδια τόσο αδιάφορα σαν το “Απόψε Βγες” ή το “Συμπέρασμα Ένα”;
Ο Πάριος όμως λειτουργεί παράλληλα και σαν θεματοφύλακας του βασιλείου του: κρατώντας για τον εαυτό του τον στιχουργικό τομέα, εγγυάται ότι το τελευταίο παραμένει κραταιά ριζωμένο σε εκείνα τα κλυδωνίσματα της αγάπης που μπορεί και να βουλιάξουν τελικά το πλοίο ενός δεσμού. Προσοχή! το βασίλειο του Πάριου δεν ανθεί στην καψούρα όπου αναλώνονται άλλοι, πιο λαϊκοί, τραγουδιστές. Το δικό του πεδίο προϋποθέτει δεσμό αγάπης δοκιμασμένο πέραν των πρώτων σταδίων, είτε μιλάμε για εκείνη τη γλυκιά μικροαστική καθημερινότητα που τόσο γλαφυρά περιγράφεται στο καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το “Μάτια Μου”, είτε για τα σύννεφα της απάτης και την ηλεκτρική καταιγίδα του χωρισμού, είτε για τον μαύρο φόβο της απώλειας του έτερου ήμισυ όπως τον καταγράφει (μες την υπερβολή του) το “Μη Με Ρωτάς”: «Και θα σου πω και την ουσία, αυτό που έχει σημασία είναι η αγάπη που δεν τέλειωσε ποτέ».
Στο πεδίο λοιπόν αυτό, το Συμπέρασμα Ένα επιβεβαιώνει τον Γιάννη Πάριο ως απόλυτο κυρίαρχο. Όσο και να το παλεύουν ο Πλούταρχος, ο Ρέμος και διάφοροι μικρότεροι αστέρες, ο καθένας με τη δική του προσέγγιση, ο Πάριος παραμένει ακλόνητος βασιλιάς του ελαφρολαϊκού ερωτισμού. Το δυστύχημα, για εμένα τουλάχιστον, είναι ότι στα τελευταία 15 περίπου χρόνια επιμένει απλά να επιβεβαιώνει τα πρωτεία του, αφήνοντας έτσι τη συγκλονιστική του φωνάρα να στέκει αρκετά σκαλιά πιο πάνω από τα τραγούδια τα οποία υπηρετεί.
Δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι τη σύγκλιση. Δεν παραβλέπω όμως ότι δίσκο με τον δίσκο το όνειρο γίνεται ολοένα και πιο απατηλό...
{youtube}qpYV4iPex4k{/youtube}
