Υπήρξαν άνθρωποι που αναρωτήθηκαν αν η περσινή περιπέτεια υγείας της Αρλέτας ήταν διαφημιστικό τρικ. Αν μη τι άλλο, τέτοιες καχύποπτες σκέψεις αποτελούν δείγμα της μυστήριας εποχής μας. Ωστόσο η αναβίωση του ενδιαφέροντος γύρω από την Αρλέτα – όπως αυτή εκδηλώθηκε στην εμφάνισή της σε μία από τις 8 Πρεμιέρες του Φοίβου Δεληβοριά αλλά και στη συναυλία της στο Κηποθέατρο Παπάγου – δεν οφείλεται μόνο στις περσινές της περιπέτειες. Αποτελεί σύνηθες φαινόμενο τα τελευταία ένα-δυο χρόνια να θυμόμαστε μορφές του πλούσιου μουσικού μας παρελθόντος, οι οποίες για κάμποσα χρόνια βρίσκονταν λίγο-πολύ στην απραξία ή στην αφάνεια. Kαι είναι απορίας άξιο το γιατί συμβαίνει τώρα αυτό, σε μια περίοδο όταν το ελληνικό τραγούδι γνωρίζει και πάλι μια σχετική άνθηση, συγκριτικά τουλάχιστον με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν πριν από τρία-τέσσερα χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, κακό δεν μας κάνει. Το Και Πάλι Χαίρετε! είναι ένα διπλό άλμπουμ, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και τα πρώτα καινούργια τραγούδια της Αρλέτας μετά από 14χρονη δισκογραφική απουσία. H έκδοση είναι πολύ προσεγμένη, με σκίτσα ζωγραφισμένα από την ίδια: άλλωστε έχει σπουδάσει ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Υπεύθυνος παραγωγής υπογράφει ο παλιός της συνεργάτης Γιώργος Μακράκης, ενώ την κλασική κιθάρα έχει αναλάβει ο (επίσης παλαιός των ημερών) Βασίλης Ρακόπουλος. Ο σχετικά μικρός αριθμός των συμμετεχόντων μουσικών δίνει στον ακροατή την αίσθηση της οικειότητας και της εγκαρδιότητας, που ποτέ δεν έλειψε από τα τραγούδια της Αρλέτας. Στο πρώτο λοιπόν cd συναντάμε 12 ολοκαίνουργια κομμάτια. Η ίδια η Αρλέτα (ή Λαζαρέτα, όπως αυτοαποκαλείται μετά το πρόσφατο εγκεφαλικό επεισόδιο) έχει γράψει πολλές μουσικές και στίχους. Η φωνή της αλλά και ο ψυχισμός των ερμηνειών την εμφανίζει ενίοτε – και τηρούμενων των αναλογιών – σε κάτι σαν Ελληνίδα Joni Mitchell, η οποία, αφού πέρασε πολλά, βρίσκεται εδώ για να μας τα εξιστορήσει. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ποικιλία στη θεματολογία των στίχων, όπου, ευτυχώς, αποφεύγεται ο διδακτικός χαρακτήρας. Ως σημαντικότερη στιγμή του άλμπουμ προκύπτει το ελαφρύ ζειμπέκικο “Εγώ Δεν Έχω Φίλους”, σύνθεση της Αρλέτας πάνω σε στίχους της Σωτηρίας Μπαβέλου. Άξιο επίσης αναφοράς το χιουμοριστικό “Ax, Κill Billy”, το οποίο (όπως εξηγείται στο βιβλιαράκι) ξεκίνησε από μια πλάκα μέσα στο στούντιο: ένα ιδιαίτερα συμπαθές «τζαζιάρικο» κομμάτι που όταν το ακούς νιώθεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο σαλούν. Κακό τραγούδι δεν υπάρχει, ούτε βέβαια και κάποιο αριστούργημα. Το δεύτερο cd χωρίζεται σε δύο μέρη. Από τη μία περιλαμβάνει παλιά τραγούδια της Αρλέτας σε νέες, ελαφρώς εκμοντερνισμένες, εκτελέσεις και από την άλλη διασκευές της ίδιας σε παραδοσιακό υλικό. Οι νέες αποδόσεις σε στιγμές όπως τα “Batida De Coco”, “Τα Ήσυχα Βράδια” ή το “Μπαρ Το Ναυάγιο” δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη διαφοροποίηση σε σχέση με τις αρχικές. Μια διερώτηση λοιπόν σχετικά με το γιατί επιλέχτηκε να εκτελεστούν εδώ εκ νέου, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο έγινε επειδή στο παρελθόν κυκλοφόρησαν σε άλλες εταιρείες και όχι στη Lyra. Στο δεύτερο μέρος, οι διασκευές των παραδοσιακών τραγουδιών (δυο ηπειρώτικα, μια γαλλική μπαλάντα και ένα μικρασιάτικο νανούρισμα), μάλλον δεν θα ενθουσιάσουν την πλειοψηφία των ακροατών. Ωστόσο η Αρλέτα τα ερμηνεύει με μια υποδειγματική ηρεμία, χωρίς, φυσικά, να κάνει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια: τραγουδάει όπως τραγουδάει πάντα. Σε γενικά πλαίσια, πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη δισκογραφική επιστροφή. Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι από τους παλιούς Έλληνες καλλιτέχνες, μόνο όσοι είναι και οι ίδιοι δημιουργοί βγάζουν σήμερα καλές δουλειές. Γιατί μια σπουδαία φωνή μένει μετέωρη αν δεν πατήσει σε τραγούδια που βγαίνουν από την καρδιά, όπως πολλά από τα εδώ βρισκόμενα. Ας ελπίσουμε μόνο πίσω από τη φράση Και Πάλι Χαίρετε! να μην κρύβεται η λέξη «αντίο».
