Μια νέα άφιξη από τη Θεσσαλονίκη, ο Γιάννης Κουρσιούμης καταθέτει την πρώτη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο Ήρθες Αργά. Μια δουλειά που ενώ είναι γεμάτη από μελωδικές συνθέσεις, καταφέρνει εν τέλει να δικαιώσει απολύτως τον τίτλο της – καθώς φαίνεται να ήρθε μάλλον αργά. Ας αφήσω, όμως, τα υπονοούμενα, για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα. Από την πρώτη νότα γίνεται αντιληπτή η αγάπη του Κουρσιούμη για την έντεχνη μουσική και συγκεκριμένα για τη γενιά του έντεχνου που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και εκπροσώπησαν δημιουργοί όπως ο Ορφέας Περίδης, ο Μίλτος Πασχαλίδης και ο Σωκράτης Μάλαμας. Επιρροές σημαντικές, αξιόλογες και ως ένα σημείο ασφαλείς στην προσπάθεια ενός καλλιτέχνη να αποκτήσει σημείο αναφοράς και προσωπική ταυτότητα. Αρκεί, όμως, να μην γίνονται εμμονές οι οποίες οδηγούν σε δημιουργικό αδιέξοδο, κάτι που συμβαίνει στην περίπτωση του Ήρθες Αργά. Ακούγοντας κανείς το άλμπουμ αισθάνεται σαν να βρίσκεται μια δεκαπενταετία πριν και να απολαμβάνει το Αχ Ψυχή Μου Φαντασμένη ή το Καλή Σου Μέρα Αν Ξυπνάς. Ειδικά η εμμονή με τον Ορφέα Περίδη – και ερμηνευτικά – είναι τόσο έντονη ώστε καταντάει κουραστική. Από την άλλη, δεν μπορεί να μην αναγνωριστεί στον Κουρσιούμη η ικανότητά του να γράφει όμορφα τραγούδια με αξιοπρεπείς στίχους. Γι’ αυτό και κάποιες στιγμές του δίσκου, όπως το ιδιόμορφο βαλσάκι “Στο Γιο Μου”, το “Δεν Πειράζει” που κουβαλά μια ονειρική αίσθηση Μάνου Λοϊζου, αλλά και τα “Τιραμόλα” και “Φέρετρα Πλωτά (Ωδή Στον Ασυρματιστή Ν.Κ.)”, με τα δυνατά ξεσπάσματα και την επική διάθεση που θυμίζουν, διακριτικά, Θάνο Μικρούτσικο, καταφέρνουν να διαφοροποιηθούν και να ξεχωρίσουν. Το υπόλοιπο υλικό μένει δυστυχώς κολλημένο σε μια παγερά αδιάφορη, υποτονική μετριότητα, πνιγμένο από τα παρωχημένα έντεχνα, συνθετικά και στιχουργικά κλισέ. Παρόλα αυτά, ο Γιάννης Κουρσιούμης δείχνει ότι έχει τις προθέσεις και τη διάθεση να μας δώσει κάτι πιο ξεχωριστό. Και αυτό φαίνεται και από τις ενορχηστρωτικές του επιδόσεις στο Ήρθες Αργά, όπως και από τις λίγες καλές συνθετικές αναλαμπές. Κυρίως όμως από τη φιλότιμη, αν και εκ του αποτελέσματος αποτυχημένη, προσπάθειά του να αποκτήσει έναν προσωπικό και ιδιαίτερο ήχο. Αν καταφέρει να ξεπεράσει τα κολλήματά του και σκοτώσει τα «φαντάσματα» του παρελθόντος που δείχνουν να έχουν στοιχειώσει τις συνθέσεις του, τότε ενδεχομένως να μας προσφέρει στο μέλλον κάτι πιο ενδιαφέρον και πιο αξιόλογο.
