Τι σου είναι η μουσική! Εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις ακούσει όλα – από κονσέρτα για ελικόπτερα και υαλοπίνακες έως σονάτες για ηλεκτρικά πριόνια – εκεί που νομίζεις ότι έχεις βρει τον αισθητικό σου προορισμό μεταξύ του Άνταμς, του Μπαχ και του Σκαλκώτα, έρχεται ένα εκρηκτικό «πιάτο ημέρας» και σου τινάζει τα μυαλά στον αέρα. Σου θυμίζει εφηβικά ακούσματα της εποχής που άκουγες τη μουσική δίχως σοβαροφάνεια, δίχως φιλοδοξία. Όταν η μουσική ήταν ακόμα μια αφορμή για να είσαι ευτυχής, μια αφορμή για αυτοσχέδια πάρτυ.Αυτά μού ξύπνησε το Main Course, πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ για το Baby Trio. Ένα θυελλώδες άλμπουμ του νέου αιώνα, το μέγιστο προσόν του οποίου είναι ότι δεν μένει προσκολλημένο στα ιερά βιβλία κάποιου πολύ συγκεκριμένου μουσικού ρεύματος. Ενώ τυπικά κινείται δηλαδή στον χώρο της τζαζ, συνομιλεί με την ψυχεδέλεια των 1970s, με το progressive ροκ, με τα μπλουζ, τη φανκ, ακόμα και με το πιο «σκληρό» ροκ – αν κρίνω από τη βιαιότητα της γραμμής των ντραμς σε κάποιες στιγμές? ακόμα και με την ίδια την τραγουδιστική φόρμα! Επίσης, πρόκειται για μια δουλειά στην οποία αναδεικνύεται ένα όργανο που μέχρι πριν θεωρούσες, ενδεχομένως, ανάξιο λόγου. Και ξαφνικά γίνεσαι θιασώτης του hammond και της ιδιοφυούς σολιστικής και αυτοσχεδιαστικής δεινότητας του Γιώργου Κοντραφούρη – μιας μουσικής προσωπικότητας που δεσπόζει στο άλμπουμ από την πρώτη νότα. Και εκείνη τη στιγμή που νόμιζες ότι καθάρισες και ότι ακούς τη δουλειά ενός τρίο, ξαφνικά ξεπετιέται, σε τρία κομμάτια, το σαξόφωνο – εμβληματικό όργανο της τζαζ μουσικής, σχεδιασμένο να δώσει στα ξύλινα πνευστά τη δυναμικότητα των χάλκινων οργανών. Και ξαφνικά το τρίο μετατρέπεται σε κουαρτέτο, η κιθάρα και το άλτο σαξόφωνο του Τάκη Πατερέλη αποκτούν πρώτους ρόλους, ενώ το hammond του Κοντραφούρη αποκτά ένα συνοδευτικό ρόλο, είτε αρμονικού είτε ρυθμικού αναγκαίου συμπληρώματος. Συνθετικά ο Αλέξανδρος Βήχος αποδεικνύεται πολύ ικανός με τα “Athina” και “Five To Seven”, κομμάτια που μπορούν να συγκινήσουν και τον πιο αμύητο ακροατή, ενώ ο Γιώργος Κοντραφούρης βάζει τα γυαλιά σε πολλούς «συνθέτες» σοβαρής μουσικής με την αρμονική ακολουθία στο “I Thought I Am-part 1”. Προσοχή όμως. Στα πρώτα 6 κομμάτια του άλμπουμ το τρίο τα δίνει όλα. Τα υπόλοιπα 3 λειτουργούν ως υπόμνηση των προηγουμένων και δίνουν μια αίσθηση επαναληπτικότητας. Ποιος είμαι εγώ βέβαια να δίνω συμβουλές, αλλά αυτό το τρίο μπορεί νομίζω να αποφεύγει τέτοιες στιγμές αυτοαναφορικότητας, καθώς φανερώνει τη δυνατότητα να ανοίγεται σε νέα πράγματα. Με λίγα λόγια, το Main Course των Baby Trio φτιάχνει τον μουσικό μεταβολισμό μας. Περιέχει αυτές τις ωφέλιμες «βιταμίνες» και τα απαραίτητα «ιχνοστοιχεία» που μπορούν να προστατεύσουν τον μουσικό οργανισμό από εκφυλιστικές ασθένειες, ενώ την ίδια στιγμή τον βοηθούν να απορρίψει τα περιττά στους ΧΥΤΑ. Είναι πολύ σημαντικό μια δουλειά να λειτουργεί ως μέτρο σύγκρισης και από μόνη της να κρίνει και όχι μόνο να κρίνεται. Κάθε νότα του άλμπουμ αυτού αποτελεί μια επικριτική νύξη για τα τεκταινόμενα στη μουσική (ας πούμε) βιομηχανία μας.
