Το όνομα του Παντελή Θαλασσινού παίζει συνέχεια τον τελευταίο καιρό στα εγχώρια μουσικά δρώμενα. Λίγο οι δίσκοι που έφτιαξε για τον Μανώλη Λιδάκη και τη Μελίνα Κανά, λίγο οι ωραίες παραστάσεις που έδωσε με την προαναφερθείσα στην περασμένη σαιζόν, δείχνουν ότι σαν να βρίσκεται σε μια παραγωγική καλλιτεχνική περίοδο. Τελευταία αφορμή για να ασχοληθούμε και πάλι μαζί του είναι η ερμηνευτική συμμετοχή του στο, δίσκο του Βαγγέλη Γιαννάκη, Ο Μεγαλέξανδρος Και Ο Καταραμένος Δράκος.Τα τραγούδια αυτά γράφτηκαν για την ομώνυμη θεατρική παράσταση που ανέβασε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βορείου Αιγαίου (σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας), υπό τη σκηνοθετική ματιά του Δήμου Αβδελιώτη. Όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου, επρόκειτο για μια προσπάθεια συνδυασμού της μαγείας του αυθεντικού θεάτρου με τη γοητεία του θεάτρου σκιών. Χωρίς να έχω δει την παράσταση και να κρίνω αν δένει με τη μουσική του Γιαννάκη ή όχι, θεωρώ ότι προέκυψε μια συστάδα τραγουδιών που μπορούν να σταθούν εκτός παράστασης. Παραβλέποντας το γεγονός ότι είναι δίσκος μιας ανάσας (κρατάει λιγότερο από μισή ώρα) προλαβαίνεις να εναρμονιστείς με το παραμυθιάρικο κλίμα του. Στα τραγούδια τούτα βρίσκεις πολλές αναφορές. Χατζιδάκειες θεατρικές εξάρσεις (“Κύρηξ π.Χ.”), λαϊκά ηχοχρώματα, παραδοσιακές φόρμες (“Αγόρι Δωδεκάκρονο”), λυρικές μπαλάντες (“Αχερουσία”), ακόμα και κηλαηδονικές παρλάτες (“Kirix.gr”), δένουν όλα μεταξύ τους και παράλληλα στέκονται και ως τραγούδια αυτόνομα. Ο Βαγγέλης Γιαννάκης ουσιαστικά έχει καταπιαστεί με πολλά συστατικά, τα οποία μαγείρεψε ως έπρεπε για να δώσει ένα ισορροπημένο και ουσιαστικό αποτέλεσμα. Σε όλο αυτό η ερμηνεία του Θαλασσινού είναι καταλυτική. Η αιγαιοπελαγίτικη χροιά της φωνής του σε βοηθάει να αφουγκραστείς με περισσότερο ενδιαφέρον τις παραδοσιακές αναφορές του συνθέτη πάνω στα τραγούδια. Παράλληλα η ηρεμία και η ηπιότητα που βγαίνουν μέσα από τις νότες του δίνουν μια αίσθηση γλυκάδας. Σε όλα τα είδη τραγουδιών που καλείται να ερμηνεύσει, ο Θαλασσινός στέκει με σαφήνεια και ισορροπία. Ο Μεγαλέξανδρος Και Ο Καταραμένος Δράκος, αν διαλεγόταν να ντύσει το soundtrack μιας ώρας από την καθημερινότητά μας, θα ήταν ενός απρόσμενα ηλιόλουστου κυριακάτικου μεσημεριού στα μέσα του φθινοπώρου. Κάπως έτσι, με μια κούπα ζεστό τσάι, το cd μπαίνει στο cdplayer και αφήνεσαι σε μια μουσική η οποία κρύβει θεατρικότητα, παιδικότητα και μνήμη.
