Κέρδισε το X Factor ο 22χρονος, φοιτητής ακόμα, Λούκας Γιώρκας από την Κύπρο – και για πολλούς εκεί έξω αυτό σημαίνει κάτι. Σημασία βέβαια που απορρέει από το zeitgeist ημερών γενικευμένης ψωναρίας, όπου πλήθος απαίδευτων, ατάλαντων και τεμπέληδων νέων ορέγονται τη μεγάλη ζωή και το χειροκρότημα των μαζών επιδιώκοντας να καταστούν, εν μία νυκτί ει δυνατόν, rock stars, μπουζουκο-ποπ τραγουδιστές, ποιητές κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Ποντάροντας βέβαια, σε κάθε περίπτωση, σε ό,τι σύμβαση τυχαίνει να συγκινεί το πόπολο της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Το αν βέβαια ο Λούκας Γιώρκας είναι απαίδευτος και τεμπέλης, ούτε το γνωρίζω, ούτε και με ενδιαφέρει να σας πω την αλήθεια. Το ατάλαντος πάντως δεν θα του το προσάψω στα πλαίσια τουλάχιστον τούτου του EP – κι ας βρίσκω το Μαζί απογοητευτικό και ανίκανο να πιάσει τη βαθμολογική βάση. Γιατί μπορεί 4 τραγούδια (το “Δε Φαντάζεσαι” ακούγεται σε δύο εκτελέσεις – η μία με τα Κόκκινα Χαλιά) να μην αποτελούν επαρκές κριτήριο για πολλά συμπεράσματα, διακρίνω πάντως εδώ κι εκεί κάποιες ενδιαφέρουσες ερμηνευτικές αποχρώσεις – ιδιαίτερα στα “Δε Φαντάζεσαι” και “Θυμάμαι Καλά”). Οι οποίες ίσως και να βγάλουν κάπου, εάν βέβαια επέλθει τριβή και μπόλικη ακόμα δουλειά ώστε να μπορέσουν να διαφανούν πιο καθαρά οι δυνατότητες και τα όριά τους και να αποτιναχθεί η έντονη αίσθηση Χατζηγιάννη που ενίοτε δημιουργείται (π.χ. στο “Σε Θέλω Πίσω”). Νομίζω δε ότι μια τέτοια «εξερεύνηση» αποτελεί μονόδρομο για τον Λούκα, καθώς δεν με πείθει κατά τα άλλα ότι διαθέτει φωνητικό «μέταλλο» με ιδιαίτερες αξιώσεις. Ο νυν ορίζοντας δραστηριοποίησης πάντως – όπως οριοθετείται από την αισθητική του X Factor, το ίδιο το Μαζί και την καταλυτική παρουσία του Γιώργου Θεοφάνους σε αυτό – είναι, όπως είπα και πιο πάνω, ιδιαίτερα απογοητευτικός. Ο Θεοφάνους, τόσο ως συνθέτης, όσο και ως παραγωγός, επιδιώκει – έξυπνα, κατά μία έννοια – να εκμεταλλευτεί τη δημοτικότητα που πρόσφατα απολαμβάνει ο (πρώην) εναλλακτικός κιθαριστικός ήχος. Τον λειαίνει, τον καλογυαλίζει, του αφαιρεί τις αιχμές, τον καθιστά φαντεζί – με πομπώδη πλήκτρα και αναίτια σολαρίσματα – τον προικίζει με ελληνικούς ερωτικούς στίχους με έντονο «άρωμα» από τις λαϊκοπόπ πίστες («δεν φαντάζεσαι τι σημαίνει να σε χάνω, δεν φαντάζεσαι» ή «μαζί, μαζί, όλα θα τα ζήσουμε μαζί, ένα βήμα πριν την τρέλα, μια στιγμή πριν τη ζωή») και κατόπιν τον σερβίρει. Αλλά ως τι; Ως την ελληνική rock πρόταση της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα; Ή ως το Δυτικό ορεκτικό πριν το Ανατολικό κυρίως πιάτο των μεγάλων νυχτερινών κέντρων; Και ο Λούκας Γιώρκας πού στέκεται σε όλα αυτά και τι τελικά επιδιώκει; Αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία προκύπτουν μεν από το Μαζί EP αλλά θα αποσαφηνιστούν, φαντάζομαι, μελλοντικά – εντός κι εκτός δισκογραφίας.
